คือเเม่เราเป็นคนค่อนข้างเสียงดัง ชอบว่าหรือด่าเราดังๆจนข้างบ้านได้ยิน แล้วอยู่มาวันนึงเราเเช่ผ้าเอาไว้จะซักแล้วเผลอหลับ อยู่ดีๆเขาก็ตะโกนว่าเสียงดังจนคนอื่นได้ยิน แค่เรื่องผ้า ด้วยความตกใจมากๆ(ถ้าใครเคยเป็นจะเข้าใจเวลานอนเเล้วตกใจตื่น) เราก็นอนฟังเฉยๆ จนสักพักเราก็ทั้งง่วง ไม่มีสติเพราะพึ่งตื่น โมโหด้วย เลยบอกว่า "แล้วแม่จะต้องตะโกนแหกปากให้คนเขาได้ยินเพื่อ" แล้วเรารู้สึกผิดมาก คือเราแทบจำไม่ได้เลยเพราะเราพูดไปตอนไม่ค่อยมีสติ มันเหมือนออกมาจากจิตใต้สำนึก และเราไม่ได้ตั้งใจจริงๆ มันพูดออกมาเอง แล้วพอมานึกอีกทีเราก็รู้สึกว่ามันแรงมาก
เราเป็นคนค่อนข้างเก็บกดแล้วขี้โมโหแต่เราพยายามข่มใจแล้ว แต่เรารู้สึกไม่โอเคจริงๆที่แม่ตะโกนขนาดนั้น แต่ถึงยังไงก็รู้สึกผิด เรากับแม่ไม่พูดกันมาหลายวันแล้ว เราไม่กล้าขอโทษเพราะมันเขิน ไม่เคยทำจริงๆ ควรทำยังไงดี หรือจะปล่อยไปแล้วพูดดีๆกับท่านทำดีๆกับท่าน แล้วมันบาปมากเลยไหมคะ
เผลอว่าแม่ไป ทำยังไงดีคะ
เราเป็นคนค่อนข้างเก็บกดแล้วขี้โมโหแต่เราพยายามข่มใจแล้ว แต่เรารู้สึกไม่โอเคจริงๆที่แม่ตะโกนขนาดนั้น แต่ถึงยังไงก็รู้สึกผิด เรากับแม่ไม่พูดกันมาหลายวันแล้ว เราไม่กล้าขอโทษเพราะมันเขิน ไม่เคยทำจริงๆ ควรทำยังไงดี หรือจะปล่อยไปแล้วพูดดีๆกับท่านทำดีๆกับท่าน แล้วมันบาปมากเลยไหมคะ