ใครเป็นแบบนี้บ้างงงงง

หน้าตาดูเหมือนคนเศร้าหรือเครียดแต่รู้สึกว่าตัวเองไม่ได้คิดอะไรไม่เศร้า ถึงจะเศร้าน้ำตาก็ไม่ไหลต่อให้เจอะอะไรหนักๆก็ได้แต่ปล่อยผ่านไป ถึงจะสูญเสียคนที่รักหรือสัตว์รัก สีหน้านิ่งเฉย น้ำตาก็ไม่ไหลเลย แต่

อธิบายเชิงจิตวิทยาว่าผู้ชายที่ชอบข่มเหงรังแกเพศแม่ดูตำ่กว่าเพราะการเลี้ยงดูหรือโรคทางจิต

เราตามใจเพื่อนสนิทคนนึง คือเขาอยากทำอะไร ก็สนับสนุน ไปเป็นเพื่อน คอยช่วยเหลือ แต่พอถึงฝั่งเรา เขาไม่ได้สนับสนุน หรือไม่ได้อยากทำร่วมกับสิ่งที่เราทำ หรือไม่เห็นด้วย รู้สึกน้อยใจนิดๆ แต่ก็เข้าใจว่าทุกคน

ทุกครั้ง — ไม่เว้นสักครั้งเดียว . ความรู้สึกมันโกหกเราเสมอ มันจะบอกให้เรานอนต่ออีกหน่อย , เลิกออกกำลังกายวันนี้ก่อน , ผลัดงานไปพรุ่งนี้ , หรือเลือกสิ่งที่สบายที่สุดในตอนนั้น . ใช่ค่ะ…มันร

ช่วงนี้ตัวเราไม่มีความสุขเลยทำยังไงดี??

อย่างที่ตั้งกระทู้ด้านบนครับ ผมได้มีโอกาสได้อ่านหนังสือ และได้เรียนรู้เกี่ยวกับทฤษฎีต่างๆที่เกี่ยวกับเรื่อของการเรียนรู้ และเรื่องของพฤติกรรม จนเกิดคำถามที่อยากจะถามทุกคนครับ ว่าจริงๆทฤษฎีเหล่านั้นยัง

เชื่อว่าหลายคนคงเคยมีความรู้สึกว่างเปล่าต่อทุกสิ่งรอบตัว เหมือนหาเป้าหมายไม่เจอหรือไม่มีเป้าหมายให้ทำและรู้สึกไม่เข้ากับโลกใบนี้ มันไม่ใช่อาการเบื่อหน่าย แต่เป็นอาการสิ้นพลังในความอยากทำสิ่งต่างๆและไ

กำลังประสบปัญหากับตัวเองอย่างมากค่ะ ขอเกริ่นก่อนว่า ตอนนี้อยู่ในวัยทำงาน เคยเป็นโรคซึมเศร้ามาก่อน และเป็นคนที่ค่อนข้างอินโทรเวิร์ด — สบายใจกับการอยู่คนเดียวมากกว่าการอยู่ในกลุ่มคนเยอะ ๆ สิ่งหนึ

คือมีคนรู้จักที่สนิทกัน มีนิสัยขี้หงุดหงิด พอเจอเรื่องอะไรที่ไม่ได้ตามใจมักจะหงุดหงิด แล้วพาลไปหาสิ่งรอบๆ ตัว ทำให้คนที่อยู่ใกล้ ไม่รู้จะทำตัวยังไง หรือใครมีคำแนะนำบ้างคะ

รู้สึกผิดหวังในตัวเองมากจากเรื่องราวในอดีตหลายๆเรื่อง เพื่อนๆมีวิธีกำจัดหรือแก้ไขความรู้สึกนี้ที่เราย้อนกลับไปไปแก้ไขอะไรไม่ได้แล้วได้อย่างไรครับ? รู้ว่าต้องยอมรับความจริง แต่มันก็ยังติดอยู่ในใจตลอด