คือผม อยู่ในช่วงเพิ่งขึ้น ม.ปลาย ครับ ถ้าเปรียบเทียบเป็นกราฟแล้วผมคิดว่ามันสูงขึ้นมากเลยครับ มันอาจจะเป็นเพราะว่าตอนม.ต้น
ผมไม่ค่อยจะตั้งใจเรียนสักเท่าไหร่ แต่พอขึ้นม.3ผมก็ได้พบเป้าหมายของตัวเองจึงทำให้ตัวเองเริ่มที่ตะตั้งใจ และผลของมันก็ดีจนผมคิดไม่ถึงเลย มันทำให้ผมรู้สึกมีไฟมาก จนกระทั่งตอนที่ผมต้องเลือกว่าตัวเองจะต้องเรียนสายไหน ตอนนั้นผมพบเป้าหมายก็จริงแต่เป้าหมายของผมคือการทำเพื่อคนอื่นครับ ไม่ใช่ตัวเอง เพราะตัวผมมันไม่มีเป้าหมายมาตั้งแต่แรกแล้ว และผมก็ไม่ต้องการจะค้นพบมัน เพราะมันเป็นครั้งแรกที่ผมรุ่สึกกับคำว่าภูมิใจในตัวเอง มันอาจจะเป็นคำโกหก หรือข้ออ้างของคนไม่เอาไหนก็ได้นะครับ แต่นี้เป็นเพียงสิ่งเดียวที่ทำให้ผมพยายามกับการเรียนเป็นครั้งแรก แล้วก้ถึงเวลาที่ผมต้องเลือกสายการเรียนครับ
(ดีใจนะครับที่อ่านมาถึงตรงนี้ขอบคุณจริงๆครับ)....- ที่บ้านต้องการให้ผมเรียนสายอาชีพครับ เขาคิดว่าผมไม่สามารถจะต่อม.ปลายได้ ผมโอเคเพราะคิดว่า ถ้าได้ปฎิบัติมากกว่าก็คงจะทำได้ดีกว่าเรียน ผมคิดว่าที่บ้านจะเป็นคนหาข้อมูลเกี่ยวกับเรื่องการสอบ วัน และเวลาให้ แต่ผมคิดผิดมันจึงทำให้เลยเวลาการสมัครสอบในรอบแรกไป คนในบ้านทุกคนบอกว่า ผมไม่สนใจ ไม่พยายาม ขี้เกียจ ตอนนั้นผมรู้สึกเสียใจมากครับรู้สึกว่าความพยายามของผมมันไร้ผลใช่ไหม ผมไม่พอใช่ไหม ผมอึดอัดและกดดันมากผมทนไม่ไหวและรู้สึกโดดเดี่ยว ผมจึงโพสต์คำพูดลงในโซเชี่ยลมีใครหลายคนมาให้กำลังใจมันทำให้ลุกได้อีกครั้ง ตลอดเวลาทุกปัญหาผมแก้มันเองได้ตลอดเวลา แต่ครั้งนี้ผมไม่รู้เลยว่าจะแก้มันอย่างไร ผมรู้สึกมีกำลังใจอีกครั้ง หลังจากนั้นผมก็ได้คุยกับพ่อ
(พ่อแม่อหย่ากัน) ผมบอกปัญหาทั้งหมดของตัวเองให้เขาได้ฟัง เขาขอโทดและบอกว่าเขาไม่เข้าใจผม ตอนนี้ผมไม่รู้สึกอบอุ่นอีกแล้ว ผมเพิ่งรู้ว่าตัวเองโดดเดี่ยวผมไม่เคยรู้ว่าความรู้สึกพ่อแม่ลูกเป้นยังไงแม่ท้องผมตอน17พ่อผม16ตอนที่แม่เลิกกับพ่อในตอนนั้นผมยังเด็กมากแต่แปลกที่ผมยังใต้เหตุการตั้งแต่ต้นจนจบได้ พ่อโดนตีหัวเข้าโรงบาลแม่เข้าไปเยี่ยม ผมสังเกตุเห็นท่าทางของแม่ แม่กำลังจะออกจากห้องพยาบาลไปผมรู้สึกว่าแม่จะไม่กลับมาอีกผมจึงกอดขาเข้า ย่าอุ้มผมขึ้นและบอกให้ปล่อยเข้าไป ไม่ถึง3ปีพ่อก็มีภรรรยาใหม่และลูกของเขาในใจก็หวังให้แม่กลับมาจนเลิกหวัง ผมรู้สึกภูมิใจในตัวเองที่ผ่านปัญหาทั้งหมดมาได้ และรู้สึกสงสารตัวเองที่ต้องผ่านเรื่องเสียใจมากมาย แต่อย่างน้อยมันก็ผ่านไปแล้ว.........ขอบคุณมากจริงๆนะครับที่อ่านจนจบ
การรู้สึกสงสารตัวเอง นี้เป็นความคิดด้าน บวก หรือ ลบ ครับ ?ู้สึกด
ผมไม่ค่อยจะตั้งใจเรียนสักเท่าไหร่ แต่พอขึ้นม.3ผมก็ได้พบเป้าหมายของตัวเองจึงทำให้ตัวเองเริ่มที่ตะตั้งใจ และผลของมันก็ดีจนผมคิดไม่ถึงเลย มันทำให้ผมรู้สึกมีไฟมาก จนกระทั่งตอนที่ผมต้องเลือกว่าตัวเองจะต้องเรียนสายไหน ตอนนั้นผมพบเป้าหมายก็จริงแต่เป้าหมายของผมคือการทำเพื่อคนอื่นครับ ไม่ใช่ตัวเอง เพราะตัวผมมันไม่มีเป้าหมายมาตั้งแต่แรกแล้ว และผมก็ไม่ต้องการจะค้นพบมัน เพราะมันเป็นครั้งแรกที่ผมรุ่สึกกับคำว่าภูมิใจในตัวเอง มันอาจจะเป็นคำโกหก หรือข้ออ้างของคนไม่เอาไหนก็ได้นะครับ แต่นี้เป็นเพียงสิ่งเดียวที่ทำให้ผมพยายามกับการเรียนเป็นครั้งแรก แล้วก้ถึงเวลาที่ผมต้องเลือกสายการเรียนครับ
(ดีใจนะครับที่อ่านมาถึงตรงนี้ขอบคุณจริงๆครับ)....- ที่บ้านต้องการให้ผมเรียนสายอาชีพครับ เขาคิดว่าผมไม่สามารถจะต่อม.ปลายได้ ผมโอเคเพราะคิดว่า ถ้าได้ปฎิบัติมากกว่าก็คงจะทำได้ดีกว่าเรียน ผมคิดว่าที่บ้านจะเป็นคนหาข้อมูลเกี่ยวกับเรื่องการสอบ วัน และเวลาให้ แต่ผมคิดผิดมันจึงทำให้เลยเวลาการสมัครสอบในรอบแรกไป คนในบ้านทุกคนบอกว่า ผมไม่สนใจ ไม่พยายาม ขี้เกียจ ตอนนั้นผมรู้สึกเสียใจมากครับรู้สึกว่าความพยายามของผมมันไร้ผลใช่ไหม ผมไม่พอใช่ไหม ผมอึดอัดและกดดันมากผมทนไม่ไหวและรู้สึกโดดเดี่ยว ผมจึงโพสต์คำพูดลงในโซเชี่ยลมีใครหลายคนมาให้กำลังใจมันทำให้ลุกได้อีกครั้ง ตลอดเวลาทุกปัญหาผมแก้มันเองได้ตลอดเวลา แต่ครั้งนี้ผมไม่รู้เลยว่าจะแก้มันอย่างไร ผมรู้สึกมีกำลังใจอีกครั้ง หลังจากนั้นผมก็ได้คุยกับพ่อ
(พ่อแม่อหย่ากัน) ผมบอกปัญหาทั้งหมดของตัวเองให้เขาได้ฟัง เขาขอโทดและบอกว่าเขาไม่เข้าใจผม ตอนนี้ผมไม่รู้สึกอบอุ่นอีกแล้ว ผมเพิ่งรู้ว่าตัวเองโดดเดี่ยวผมไม่เคยรู้ว่าความรู้สึกพ่อแม่ลูกเป้นยังไงแม่ท้องผมตอน17พ่อผม16ตอนที่แม่เลิกกับพ่อในตอนนั้นผมยังเด็กมากแต่แปลกที่ผมยังใต้เหตุการตั้งแต่ต้นจนจบได้ พ่อโดนตีหัวเข้าโรงบาลแม่เข้าไปเยี่ยม ผมสังเกตุเห็นท่าทางของแม่ แม่กำลังจะออกจากห้องพยาบาลไปผมรู้สึกว่าแม่จะไม่กลับมาอีกผมจึงกอดขาเข้า ย่าอุ้มผมขึ้นและบอกให้ปล่อยเข้าไป ไม่ถึง3ปีพ่อก็มีภรรรยาใหม่และลูกของเขาในใจก็หวังให้แม่กลับมาจนเลิกหวัง ผมรู้สึกภูมิใจในตัวเองที่ผ่านปัญหาทั้งหมดมาได้ และรู้สึกสงสารตัวเองที่ต้องผ่านเรื่องเสียใจมากมาย แต่อย่างน้อยมันก็ผ่านไปแล้ว.........ขอบคุณมากจริงๆนะครับที่อ่านจนจบ