คือเราชอบน้องคนนึงอยู่ น้องเค้าเป็นผญ.เราก็ผญ.แต่ประเด็นคือน้องเค้าชอบผู้ชายค่ะ (จริงๆน้องเค้าก็เคยชอบผู้หญิงนะแต่เราเพิ่งชอบน้องเค้าตอนน้องเค้าชอบผู้ชายแล้ว5555 ) ตอนแรกก็กะจะเลิกชอบแล้วแต่พอเราเจอหน้าน้องเค้าอีกก้รู้สึกชอบเหมือนเดิม เวลาเดินไปเจอก็วิ่งหนีเหมือนคนเป็นบ้าเลยค่ะ และพอไม่เจอก็ดันอยากเจอ แต่ถ้าไปให้เจอก็ดูเหมือนตามเค้า ดูเหมือนพยายามจะไปอยู่ใกล้ คือกลัวเค้าอึดอัด จนตอนนี้คนที่อึดอัดที่สุดดันเป็นตัวเราเอง 55
คือพยายามท่องกับตัวเองไว้ตลอดเลยค่ะว่าเจอก็แค่เดินผ่านๆไปนิ่งแต่พอเค้าเดินผ่านเราไปแล้ว ปุ๊บ ก็ดีใจเป้นบ้าเหมือนเดิม แต่ในใจก็รู้สึกอึดอัดที่ทักกันไม่ได้เหมือนเดิมตอนที่เขายังไม่รู้ว่าเราชอบ เอาจริงๆเลยนะคะ น้องเค้าคือคนแรกที่เราชอบแล้วทำให้รู้สึกว่า เราไม่น่าไปชอบเค้าเลย แต่ต่อให้ชอบ ก็ไม่น่าทำให้เค้ารู้ตัวเลย รู้สึกผิดกับตัวเองมากๆค่ะ  อึดอัดจะตายแล้วค่ะ บอกตัวเองบอกคนอื่นว่าไม่ได้ชอบแล้วเพราะชอบไปก็ไม่ได้อะไร แต่การกระทำกับสิ่งที่ออกจากปากมันย้อนแย้งกันมากเลยค่ะ เฃยคิดว่าเราไม่น่าเลิกชอบได้ เลยจะหาวิธีรับมือกับความรู้สึกแทน แต่เราไม่ได้หวังจะได้ความรักตอบกลับมานะคะ แค่อยากคุยกับน้องเค้าได้ปกติ ไม่อึดอัด ถ้าพี่น้องมากไปแค่พี่ที่เคยรู้จักกันก็ยังดีค่ะ 

ปล. อยากเลิกชอบนะคะ เหนื่อยใจค่ะ จริงๆมันจะรู้สึกเหมือนมีอะไรในสมองตลอดเวลา เบื่อค่ะ