พอเพียง/ไม่พอเพียง...พอและไม่พอสำหรับใคร

แลกเปลี่ยนความคิดเห็นไม่มีผิดไม่มีถูกนะครับ

ทุกๆครั้งที่ผมดูสื่อไม่ว่าจะเป็นวิทยุ+โทรทัศน์+ตลอดจนสื่อสิ่งพิมพ์ประเภทต่างๆ เวลามีการฝพูดถึงแนวคิด "ปรัชญาเศรษฐกิจพอเพียง" คนที่ถูกสัมภาษณ์มักเป็น ข้าราชการครูหรือทหารที่เกษียณ ซึ่งได้รับบำนานกินตลอดชีวิต/ผู้บริหารระดับสูงในหน่วยงานรัฐวิสาหกิจ/คนที่ประสบความสำเร็จในชีวิตมีฐานะร่ำรวย/NGOsที่ต่อต้านทุนนิยม+เขื่อน ซึ่งหากินกับงบประมาณของภาครัฐ และทุกครั้งที่คุยเรื่องนี้,ทำไม...ทุกคนต้องซาบซึ้ง+น้ำหูน้ำตาไหล ???

แล้วทำไม...พ่อค้าแม่ค้าในตลาดสด มอเตอร์ไซด์รับจ้าง คนขับTAXI เกษตรกร ชาวไร่ ชาวสวน คนงานก่อสร้าง คนเก็บขยะ ตลอดจนมนุษย์เงินเดือน+คนเดินดินกินข้าวแกงจึงไม่นำแนวคิดนี้ไปใช้ในชีวิตจริงเลยแถมคนเหล่านี้ส่วนใหญ่มักพูดเป็นเสียงเดียวกันว่า แนวคิดนี้นำไปใช้จริงไม่ได้ ชีวิตต้องกินต้องใช้ มีหนี้สิน ลูกต้องส่งเรียน พ่อแม่ต้องรักษา ทุกวันนี้เงินที่ใช้แทบจะเดือนชนเดือน หรือวันชนวันอยู่แล้ว...แน่นอนครับไม่มีความซาบซึ้งอะไรทั้งสิ้น ไม่มีน้ำหูน้ำตาไหลออกมาเลย

กล่าวโดยสรุปนะครับ
วิธีคิดนี้เหมาะกับคนฉลาด คนที่ประสบความสำเร็จ ข้าราชการเกษียณเท่านั้น...ไม่เหมาะสำหรับคนที่ลำบากและยากจน...รึป่าว???