เราเชื่อว่าทุกคนเคยอกหัก หรือรู้สึกเสียใจ เจ็บปวดกับความรักที่ต้องเลิกรากัน
แน่นอน เราก็เป็นคนนึงที่ผ่านเรื่องราวเหล่านั้นมา 
ซึ่งตอนนั้น ก็คิดว่า แย่มากๆ ร้องไห้ ฟูมฟาย ขังตัวเองอยู่ในห้อง ซึ่งไม่อยากเจอใครเลย เป็นอาทิตย์ๆ เจอเรื่องเรวร้ายมากๆ แต่ก็ผ่านตรงนั้นมาได้ตลอด 
เพราะ แม่ !

แม่ คือคนแรกที่เราโทรหา ไม่ว่า จะหงุดหงิด รถติด ทะเลาะกับเพื่อน หรือเลิกรากับแฟน 
สมัยเรียนมหาลัย บอกก่อนว่าเราเริ่มอยู่คนเดรียวตั้งแต่ราวๆ 19 ซึ่งจะได้ไม่ต้องขับรถไกลจากบ้านไปมหาลัยทุกวัน เสาร์อาทิตย์หรือวันไหนคิดถึงบ้านก็กลับบ้าน และครอบครัวก็สนับสนุนให้เรารู้จักใช้ชีวิตด้วยตัวเอง

มีอยู่วันนึง เราโทรหาแม่ ด้วยน้ำเสียง สั่นเครือ แล้วบอกกับแม่ว่า แม่ ไม่ไหวอ่ะ
แม่ไม่พูดอะไรต่อ แล้วบอกกับเราว่า "เดียวแม่ไปรับนะ"
แม่ขับรถมารับ แล้วถามเราว่า อยากไปไหน จำไม่ได้ว่าตอบไปว่าอะไร 

แต่เราจำได้ว่า เรานั่งหมดแรง ยืดเบาะไปด้านหลังสุด แล้วนอนเอนข้างๆแม่

แม่ขับรถให้ ขับไปเรื่อยๆชวนคุย นุ่นนั่นที่ แล้วขับรถพาเราไปทางอยุทธยา

ไม่มีคำตำหนิ ไม่มีคำว่ากล่าว ไม่มีโยนความผิดให้ใคร ไม่ถามว่าเรื่องราวเป็นยังไง
แม่พาเราไปร้านกุ้งแม่น้ำที่ป๊าชอบพาเราไปริมน้ำที่อยุธยา พาไปกินโกโก้ร้านโปรด พาไปร้านหนังสือที่ชอบ พาไปซื้อเครื่องสำอาง

แล้วตอนเย็นก็ถามเราว่าอยากกกลับบ้านมั้ย เราได้แต่บอกไม่อยากให้ป๊าเห็นว่าร้องไห้

แม่พามาส่งที่เดิมที่เราพัก
ก่อนกลับ แม่บอกว่า

"ปัญหาแค่นี้เอง วันนึงที่หนูโตขึ้น หนูต้องเจออะไรหนักกว่านี้เยอะ "

แม่ผ่านอะไรมาเยอะกว่าหนูมาก แม่เข้าใจ เรียนรู้ที่จะแก้ปัญหา __หนูมีแม่นะลูก___
แม่ไม่มีน้ำตา มีแต่รอยยิ้ม ที่บอกว่า แม่แข็งแรงมาก และพร้อมจะอยู่ข้างๆ เสมอ

แต่เรานี่ร้องไห้ สะอึก สะอื้น ไปแล้ว

วันนี้ อายุจะ 31 แล้ว ผ่านอะไรมาเยอะแยะมากมาย แย่มากทีสุดก็เคยมาแล้ว

เข้าใจทุกคำพูดที่แม่เคยบอก

ความรัก ความสัมพันธ์ เป็นแค่ส่วนประสอบส่วนนึงของชีวิตเท่านั้น ไม่ใช่ทั้งหมด ไม่ใช่ทุกอย่างของชีวิต
งาน หน้าที่ ความฝัน ความรัก ตัวเอง ความรู้ ครอบครัว เพื่อน ผู้มีพระคุณ

คือ ส่วนประกอบของชีวิต คือสื่งที่บอกว่า เรามองเห็นว่าตัวเองมีคุณค่าแค่ไหน และกับใครบ้าง

คุณค่าของตัวเอง ไม่ได้หมายความว่า

ทำงานได้เงินเดือนเท่าไหร่ ไม่ได้หมายความว่าใส่เสื้อผ้าแพงแค่ไหน ถือกระเป๋าใบละกี่แสน

ขับรถยุโรปหรือญี่ปุ่น อันนั้นคือมูลค่าของเงิน อย่าสับสน

คุณค่าของตัวเอง คือการที่รู้ว่าตัวเองต้องการอะไรอย่างถ่องแท้

รู้จักพัฒนาตัวเอง รู้จักการเป็นผู้ให้และผู้รับ รู้จักตอบแทนผู้มีพระคุณ เคารพและรู้จักรักตัวเอง

ส่วนความผิดหวัง คือ เรื่องปกติที่ทุกคนต้องเจอที่ต้องเตรียมรับมือ

ในทางตรงกันข้าม ความสมหวัง คือ เรื่องตั้งใจ หากเรารู้จักเตรียมตัว

และเราเชื่อ โลก สอนให้เรารู้จักความผิดหวัง เพื่อให้เราเรียนรู้ถึงความสมหวัง ความสุข ที่มันรอที่จะเกิดขึ้น

แค่โลกกำลังพัดสิ่งที่ไม่ใช่ออกไป เพื่อให้เจอจิ๊กซอร์อีกตัว ที่มันลงมุมโดยไม่ต้องตัดทอน

ไม่ได้หมายความว่า เราต้องแสร้งทำเป็นเข้มแข็ง

ร้องไห้ได้ เสียใจได้

เพื่อให้รู้ว่า เมื่อโตขึ้นเราจะรู้ว่าเราต้องการอะไร ควรอยู่ที่ไหน กับใคร และรู้ว่าอดีตที่ผ่านมาสอนเราอย่างไรบ้าง

จงเชื่อในตัวเอง
ดูแลใส่ใจ ผู้คนและสิ่งที่เหลืออยู่ 
พ่อแม่คือคนจำพวกเดียวที่เราสามารถ trust ได้อย่างไม่มีเงื่อนไข
เรียนรู้จากความผิดพลาดที่ผ่านมา แล้วแก้ไข
รู้จักให้ และรู้จักให้อภัยคนอื่น

สำหรับเรา

ขอบคุณ แม่ ที่เปลี่ยนสถานการณ์ต่างๆทั้งร้ายและดี ให้เป็นบทเรียน หลายบทในชีวิต
ขอบคุณที่ทุกครั้ง ที่หันไป ไม่ว่าจะกี่ครั้งก็เจอ
ขอบคุณที่สอนให้ เราเป็นเราในทุกวันนี้ 

#บันทึกของฉันในวันไกลบ้าน