คำตอบที่ได้รับเลือกจากเจ้าของกระทู้
ความคิดเห็นที่ 2
ช่วงเวลายากลำบากแบบนี้ คือช่วงเวลาแห่งการเติบโต การเป็นผู้ใหญ่ครับ
ถ้าเราผ่านมันมาได้ ก็แสดง่วาเราอดทน อดกลั้น มีสติ มีวุฒิภาวะมากพอจะเป็นผู้ใหญ่ได้แล้ว
แต่การที่ยังเป็นเด็ก ก็ไม่ใช่เรื่องน่าอายอะไร ดีไปอีกแบบ ความรู้สึกแบบนี้แหละที่ควรจดจำไว้ เพราะอาจมีบางวันที่เราหลงลืมไป
ถ้าเราผ่านมันมาได้ ก็แสดง่วาเราอดทน อดกลั้น มีสติ มีวุฒิภาวะมากพอจะเป็นผู้ใหญ่ได้แล้ว
แต่การที่ยังเป็นเด็ก ก็ไม่ใช่เรื่องน่าอายอะไร ดีไปอีกแบบ ความรู้สึกแบบนี้แหละที่ควรจดจำไว้ เพราะอาจมีบางวันที่เราหลงลืมไป
แสดงความคิดเห็น
ทำใจเวลาต้องจากบ้านมายังไงกันบ้างคะ
ทีนี้สัปดาห์ก่อนในวันหยุดสุดสัปดาห์ได้กลับบ้านเพราะอยากกลับไปพักใจ คิดถึงบ้าน คิดถึงครอบครัว คิดถึงแมว คิดถึงแฟน ฯลฯ ประสาคนไม่เคยห่างบ้านนาน ติดบ้าน ไม่ชอบเที่ยว ชอบใช้ชีวิตสไตล์สโลว์ไลฟ์ชิวๆของเด็กบ้านนอกค่ะ (ครอบครัวรายได้ค่อนข้างน้อยค่ะเลยทำให้ไม่อยากเที่ยว)
เลิกงานวันศุกร์6โมงเย็นก็รีบไปหมอชิตเลยค่ะ (เตรียมเสื้อผ้าติดกระเป๋ามาด้วยแล้วค่ะ) ได้รถรอบดึก แต่เป็นช่วงเวลาที่มีความสุขมาก พอรู้ว่าจะได้กลับบ้าน พอเสาร์ อาทิตย์ ชีวิตเบิกบานมากค่ะ มีความสุขมาก แต่พอมาวันจันทร์ รู้ตัวแล้วว่าต้องนั่งรถกลับเข้า กทม. ก็จะเริ่มซึมๆ พอถึงคราวขึ้นรถจริงๆนั่นแหละ น้ำตาไหลเลยค่ะ เป็นอารมณ์ที่อยากกลับบ้านที่ไม่อยากกลับเข้ามากทม.อีก
วันพรุ่งนี้เราก็จะได้กลับบ้านอีกค่ะเพราะวันจันทร์เป็นวันหยุด ก็ดีใจนะคะจะได้กลับไปเอากำลังใจ แต่เราไม่อยากเจอกับภาวะที่เรากลับบ้านแล้วไม่อยากกลับกทม.อีก ใช้เวลาฮีลสามสี่วันกว่าจะปกติ ใครมีคำแนะนำให้ไม่คิดมากเรื่องนี้ได้มั้ยคะ หรือมีวิธีคิดอย่างไรให้ใจเป็นสุขบ้าง แนะนำหน่อยนะคะ
*แท็กผิดพลาดยังไงขออภัยค่ะ