สวัสดีค่ะ เพื่อนๆชาวพันทิป กระทู้นี้เป็นการระบายอารมณ์ของ จขกท เอง อาจจะยาวไปสักหน่อยแต่อยากให้ทุกคนอ่านให้จบก่อนจะตัดสินเรา
เราอายุ18จะ19แล้ว เราเหนื่อยกับชีวิตมามาก แม่เสียตั้งแต่อนุบาล พ่อก็มีภรรยาใหม่ซึ่งเขาไม่ค่อยชอบเราโดนตีบ่อยมากจนเขาย้ายไปอยู่กรุงเทพกัน เราเคยคิดถึงพ่อมาก เรามีพี่สาวคนหนึ่งถึงจะทะเลาะกันบ่อยแต่เราก็รับรู้ถึงความรักจากพี่ เราทั้งคู่ถูกทิ้งไว้กับปู่ย่า ซึ่งเราเคยคิดว่าปู่ย่าจนเพราะเขาต้องทำงานหนักและแทบไม่เคยให้เงินไปโรงเรียนเลย หรือให้ทีก็ 3-4 บาท โชคดีที่โรงเรียนกินข้าวฟรี พอพี่ขึ้นมัธยมค่าใช้จ่ายเยอะขึ้นย่าเพิ่มเงินให้ป็น 10 บาท ตอนนั้นดีใจกับพี่ที่ได้เงินเยอะกว่าเดิมแล้ว แต่พอได้ไปโรงเรียนจริงๆถึงรู้ว่าเงิน 10 บาทนอกจากน้ำป่าวก็แทบซื้ออะไรใรโรงเรียนไม่ได้เลย ตอนอยู่บ้านพวกเรามักจะโดนปู่ตีในเรื่องเล็กน้อย หลายครั้งเราสงสารพี่ที่โดนปาข้าวของใส่เพียงแค่ไม่ได้กรอกน้ำเข้าตู้เย็น มีครั้งนึงเราโดนสายยางฟาดจนเลือดออกเพราะซักผ้าไม่สะอาด และแผลอีกหลายๆอย่างจากครอบครัวนี้
สุดท้ายพี่เราหนีออกจากบ้านเรียนไม่จบ ม.3 ใจแตก วันที่พี่หนีออกจากบ้านเราพึ่งอยู่ ป.6 วันนั้นหนักหนาสาหัสที่สุดในชีวิต เรารู้ว่าพี่จะไปเราใจแทบสลาย
คนเดียวที่เราเรียกว่าครอบครัวได้กำลังจะทิ้งเราไป แต่เราไม่ห้ามเพราะรู้ว่าพี่เหนื่อยมากจริงๆ หลังจากวันนั้นเราก็ทนทำงานจากที่เคยมีพี่งานที่บ้านก็หนักขึ้น
ทั้งงานในบ้านงานนอกบ้าน ทำทุกอย่างต้องแบกกระสอบข้าวตั้งแต่ ป.6 วันนี้เรามองย้อนไปย่าเป็นคนที่มีฐานะเลยก็ว่าได้ แต่เขาเป็นคนงกมาก และด่าเก่ง
คนงานในบ้านไม่มีใครทนเขาได้สักคน พอเราโตขึ้น ม.3 เราต้องออกจากบ้านเพราะวันนั้นเป็นวันที่ทำงานหนักมาก เราเหนื่อยจนน้ำตาจะไหล อยากนั่งก็ไม่ได้นั่ง เราเผลอไปวางของแรงต่อหน้าปู่ เขาตบหน้าเราปากแตก เราบอกตัวเองว่าไม่ทนแล้ว วิ่งออกจากบ้านมาแล้วไม่กลับไปอีกเลย เราต้องอาศัยบ้านเพื่อน
อยู่ติดต่อพี่โอนเงินค่าเทอมมาให้ จนจบ ม.3 ก้เข้ามาเรียนในกรุงเทพ อยู่กับพ่อแต่สุดท้ายเราก็อยู่กับเขาไม่ได้ เพราะเขาไม่ได้เลี้ยงเรามา จึงไม่มีความเข้าใจกันเลย เขาไม่มีความเป็นพ่อ หวงเราทุกอย่าง ทำกับเราเหมือนที่ย่าเคยทำต่างกันแค่ตรงเขาไม่เคยตีเรา เราทนอยู่กับพ่อได้ 2 ปีก็ถึงวันแตกหักเขาไล่เราออกจากบ้านเพราะอะไรเราก็จำไม่ได้ ช่วงที่เราเรียน ม.ปลาย เราไม่มีเพื่อนเราเพราะเข้าหาคนไม่เป็น ต้องทนเรียนไปแบบนั้น แต่เรามีแฟนคนแรกเขาดีกับเรามากรับฟังและช่วยเหลือทุกอย่าง เขาเรียนอยู่ที่เดียวกับเรา เราเคยคุยกับเขาว่าหาพ่อแม่บุญธรรมดีมั้ย แต่เขาไม่เห็นด้วย
ที่บ้านเขาฐานะดี เวลาเราไม่มีเงินไปโรงเรียนเขาก็โอนให้ตลอด ตอนที่เราออกจากบ้านพ่อเราตัดสินใจจะไม่เรียน จะไปอยู่กับพี่สาว แต่แฟนขอไว้ เขาอยาก
ให้เราเรียนให้จบ เขาเลยคุยกับแม่เขาให้ช่วยเรา ปัจจุบันเราก็อยู่กับแฟนแล้วคอยช่วยแม่แฟนทำงาน เขาให้ความรัก ที่อยู่ อาหาร ส่งเรียน ให้กับเรา
มีพระคุณกับเรามาก แต่ตอนนี้เราเริ่มมีปัญหาอีก แฟนเราสอบติดมหาลัยแม่ฟ้าหลวง เขาต้องไปอยู่เชียงราย เรากลัวไปหมด แม่เขาไม่ให้เราไปอยู่ด้วย
เขาให้เราอยู่ช่วยงานที่บ้าน เมื่อกี้ก่อนตั้งกระทู้แฟนพึ่งพูดกับเราว่าแม่พูดกับเขาเหมือนว่าเราไม่ใช่ผุ้หญิงที่ควรเป็นเมียเขาในอนาคตมั้ง เรารู้สึกแย่อีก
เราไม่รู้ว่าเขามองเราแย่ตั้งแต่ตอนไหน แต่เราก็รู้ตัวเองอยู่ว่าตั้งแต่มากอยู่กับแฟนมันสบายขึ้น บ้านเขามีแม่บ้านที่คอยทำกับข้าว ซักผ้าให้ ซึ่งเรานับถือป้าคนนี้เหมือนแม่คนนึงเลย เพราะตั้งแต่เกิดมาไม่เคยตื่นมาแล้วมีคนทำกับข้าวไว้รอก่อนไปโรงเรียน อาจจะเพราะสบายเกินไปทำให้เราเสียนิสัย ถึงรู้แบบนี้เราก้รู้สึกแย่ ไม่อยากออกไปเจอใคร ไม่อยากจะทำอะไร เพราะเหนื่อยมาก ทุกครั้งที่มีคำพูดติเตือน หรือในด้านลบของเรา เราพยายามเปลี่ยนมันตลอด
ทุกวันนี้ที่ยังมีทนมีชีวิตก็เพื่อแฟน ก่อนหน้าที่จะเจอเขาเราอยู่เพื่อตัวเอง เราถีบตัวเองถึงที่สุดแต่มันก็ไม่เคยดีพอ เหนื่อยแล้วแต่ไปไหนไม่ได้
ถามตัวเองทุกวันว่าจะอยู่ต่อเพื่ออะไร ทุกคืนอยากหลับแล้วไหลตายไปเลย เราชื่นชมตัวเองมากที่ทนรอดมาได้จนอายุ 18 ไม่รีบฆ่าตัวตายไปซะก่อน
ตอนนี้เหตุผลของการมีชีวิตคือกลัวเจ็บ ถ้าก่อนตายมันไม่เจ็บคงจบชีวิตตัวเองไปนานแล้ว
ปล.เรามีความฝันนึงที่ไม่รู้ว่าชีวิตนี้จะได้ทำไหม ถ้าใครได้อ่านกระทู้นี้ฝากทำแทนเราด้วย เราเคยโหยหาครอบครัวที่ดีที่อบอุ่นถ้าไม่มีใครให้เราได้เราเลยมีฝันใหม่ เราอยากมีครอบครัวแล้วเราจะให้ความรักคนในครอบครัวเต็มที่ จะไม่ให้ใครรู้สึกขาดเลย
อยากระบาย เหนื่อยๆๆๆ
เราอายุ18จะ19แล้ว เราเหนื่อยกับชีวิตมามาก แม่เสียตั้งแต่อนุบาล พ่อก็มีภรรยาใหม่ซึ่งเขาไม่ค่อยชอบเราโดนตีบ่อยมากจนเขาย้ายไปอยู่กรุงเทพกัน เราเคยคิดถึงพ่อมาก เรามีพี่สาวคนหนึ่งถึงจะทะเลาะกันบ่อยแต่เราก็รับรู้ถึงความรักจากพี่ เราทั้งคู่ถูกทิ้งไว้กับปู่ย่า ซึ่งเราเคยคิดว่าปู่ย่าจนเพราะเขาต้องทำงานหนักและแทบไม่เคยให้เงินไปโรงเรียนเลย หรือให้ทีก็ 3-4 บาท โชคดีที่โรงเรียนกินข้าวฟรี พอพี่ขึ้นมัธยมค่าใช้จ่ายเยอะขึ้นย่าเพิ่มเงินให้ป็น 10 บาท ตอนนั้นดีใจกับพี่ที่ได้เงินเยอะกว่าเดิมแล้ว แต่พอได้ไปโรงเรียนจริงๆถึงรู้ว่าเงิน 10 บาทนอกจากน้ำป่าวก็แทบซื้ออะไรใรโรงเรียนไม่ได้เลย ตอนอยู่บ้านพวกเรามักจะโดนปู่ตีในเรื่องเล็กน้อย หลายครั้งเราสงสารพี่ที่โดนปาข้าวของใส่เพียงแค่ไม่ได้กรอกน้ำเข้าตู้เย็น มีครั้งนึงเราโดนสายยางฟาดจนเลือดออกเพราะซักผ้าไม่สะอาด และแผลอีกหลายๆอย่างจากครอบครัวนี้
สุดท้ายพี่เราหนีออกจากบ้านเรียนไม่จบ ม.3 ใจแตก วันที่พี่หนีออกจากบ้านเราพึ่งอยู่ ป.6 วันนั้นหนักหนาสาหัสที่สุดในชีวิต เรารู้ว่าพี่จะไปเราใจแทบสลาย
คนเดียวที่เราเรียกว่าครอบครัวได้กำลังจะทิ้งเราไป แต่เราไม่ห้ามเพราะรู้ว่าพี่เหนื่อยมากจริงๆ หลังจากวันนั้นเราก็ทนทำงานจากที่เคยมีพี่งานที่บ้านก็หนักขึ้น
ทั้งงานในบ้านงานนอกบ้าน ทำทุกอย่างต้องแบกกระสอบข้าวตั้งแต่ ป.6 วันนี้เรามองย้อนไปย่าเป็นคนที่มีฐานะเลยก็ว่าได้ แต่เขาเป็นคนงกมาก และด่าเก่ง
คนงานในบ้านไม่มีใครทนเขาได้สักคน พอเราโตขึ้น ม.3 เราต้องออกจากบ้านเพราะวันนั้นเป็นวันที่ทำงานหนักมาก เราเหนื่อยจนน้ำตาจะไหล อยากนั่งก็ไม่ได้นั่ง เราเผลอไปวางของแรงต่อหน้าปู่ เขาตบหน้าเราปากแตก เราบอกตัวเองว่าไม่ทนแล้ว วิ่งออกจากบ้านมาแล้วไม่กลับไปอีกเลย เราต้องอาศัยบ้านเพื่อน
อยู่ติดต่อพี่โอนเงินค่าเทอมมาให้ จนจบ ม.3 ก้เข้ามาเรียนในกรุงเทพ อยู่กับพ่อแต่สุดท้ายเราก็อยู่กับเขาไม่ได้ เพราะเขาไม่ได้เลี้ยงเรามา จึงไม่มีความเข้าใจกันเลย เขาไม่มีความเป็นพ่อ หวงเราทุกอย่าง ทำกับเราเหมือนที่ย่าเคยทำต่างกันแค่ตรงเขาไม่เคยตีเรา เราทนอยู่กับพ่อได้ 2 ปีก็ถึงวันแตกหักเขาไล่เราออกจากบ้านเพราะอะไรเราก็จำไม่ได้ ช่วงที่เราเรียน ม.ปลาย เราไม่มีเพื่อนเราเพราะเข้าหาคนไม่เป็น ต้องทนเรียนไปแบบนั้น แต่เรามีแฟนคนแรกเขาดีกับเรามากรับฟังและช่วยเหลือทุกอย่าง เขาเรียนอยู่ที่เดียวกับเรา เราเคยคุยกับเขาว่าหาพ่อแม่บุญธรรมดีมั้ย แต่เขาไม่เห็นด้วย
ที่บ้านเขาฐานะดี เวลาเราไม่มีเงินไปโรงเรียนเขาก็โอนให้ตลอด ตอนที่เราออกจากบ้านพ่อเราตัดสินใจจะไม่เรียน จะไปอยู่กับพี่สาว แต่แฟนขอไว้ เขาอยาก
ให้เราเรียนให้จบ เขาเลยคุยกับแม่เขาให้ช่วยเรา ปัจจุบันเราก็อยู่กับแฟนแล้วคอยช่วยแม่แฟนทำงาน เขาให้ความรัก ที่อยู่ อาหาร ส่งเรียน ให้กับเรา
มีพระคุณกับเรามาก แต่ตอนนี้เราเริ่มมีปัญหาอีก แฟนเราสอบติดมหาลัยแม่ฟ้าหลวง เขาต้องไปอยู่เชียงราย เรากลัวไปหมด แม่เขาไม่ให้เราไปอยู่ด้วย
เขาให้เราอยู่ช่วยงานที่บ้าน เมื่อกี้ก่อนตั้งกระทู้แฟนพึ่งพูดกับเราว่าแม่พูดกับเขาเหมือนว่าเราไม่ใช่ผุ้หญิงที่ควรเป็นเมียเขาในอนาคตมั้ง เรารู้สึกแย่อีก
เราไม่รู้ว่าเขามองเราแย่ตั้งแต่ตอนไหน แต่เราก็รู้ตัวเองอยู่ว่าตั้งแต่มากอยู่กับแฟนมันสบายขึ้น บ้านเขามีแม่บ้านที่คอยทำกับข้าว ซักผ้าให้ ซึ่งเรานับถือป้าคนนี้เหมือนแม่คนนึงเลย เพราะตั้งแต่เกิดมาไม่เคยตื่นมาแล้วมีคนทำกับข้าวไว้รอก่อนไปโรงเรียน อาจจะเพราะสบายเกินไปทำให้เราเสียนิสัย ถึงรู้แบบนี้เราก้รู้สึกแย่ ไม่อยากออกไปเจอใคร ไม่อยากจะทำอะไร เพราะเหนื่อยมาก ทุกครั้งที่มีคำพูดติเตือน หรือในด้านลบของเรา เราพยายามเปลี่ยนมันตลอด
ทุกวันนี้ที่ยังมีทนมีชีวิตก็เพื่อแฟน ก่อนหน้าที่จะเจอเขาเราอยู่เพื่อตัวเอง เราถีบตัวเองถึงที่สุดแต่มันก็ไม่เคยดีพอ เหนื่อยแล้วแต่ไปไหนไม่ได้
ถามตัวเองทุกวันว่าจะอยู่ต่อเพื่ออะไร ทุกคืนอยากหลับแล้วไหลตายไปเลย เราชื่นชมตัวเองมากที่ทนรอดมาได้จนอายุ 18 ไม่รีบฆ่าตัวตายไปซะก่อน
ตอนนี้เหตุผลของการมีชีวิตคือกลัวเจ็บ ถ้าก่อนตายมันไม่เจ็บคงจบชีวิตตัวเองไปนานแล้ว
ปล.เรามีความฝันนึงที่ไม่รู้ว่าชีวิตนี้จะได้ทำไหม ถ้าใครได้อ่านกระทู้นี้ฝากทำแทนเราด้วย เราเคยโหยหาครอบครัวที่ดีที่อบอุ่นถ้าไม่มีใครให้เราได้เราเลยมีฝันใหม่ เราอยากมีครอบครัวแล้วเราจะให้ความรักคนในครอบครัวเต็มที่ จะไม่ให้ใครรู้สึกขาดเลย