คือเราไม่ชอบเเม่ตัวเองเลย ชอบเอาตัวเองเป็นใหญ่ เเบบเวลาทะเลาะกันเล็กๆน้อยชอบคิดมากชอบบ่นชอบด่าใช้กูอะไรเเบบนี้ เเล้วเวลาเราทำอะไรผิดก็ชอบด่าใช้เเต่อารมณ์ขึ้นกูไล่เราให้ไปไกลๆตีนบ้าง  เรามีน้องคนหนึ่งเเต่ไม่ใช่น้องเเท้เเล้วไม่ใช่ลูกเเท้ๆของเเม่ด้วยเวลาน้องทำอะไรผิดก็ชอบเข้าข้างน้องด่าเราบางครั้งก็ใช้คำหยาบพวกอะไรทำนองนี้รักลูกข้างเดียว เราเองก็พูดคำหยาบนะเเต่เราฝช้เเค่กับเพื่อน ชอบห้ามในสิ่งที่เราชอบเรารักเช่นเราชอบเล่นกีฦาก็ห้ามเราเล่น เราเลยไม่ชอบเเม่ตัวเองตรง(ด้วยความที่เขาไม่ได้เลี้ยงเรามาด้วยเราเเละเเม่เลยไม่สนิทกัน)

เราเองก็เคยนึกด่าอยู่ในใจเเต่ทำได้เเค่ด่าในใจ เราชอบบอกตัวเองว่าถ้าเลือกได้เราก็ไม่อยากเป็นลูกเขาถ้าชาติหน้ามีจริงเราขอให้เราไม่ได้เกิดเป็นลูกเขา ชอบบอกว่ามีเเม่อย่างนี้ไม่มีดีกว่า เเต่พอสักพักเราก็รู้สึกผิดที่ด่าเเม่.  ในความทรงจำของเราที่มีต่อเเม่ล้วนเเย่เกือบหมด

เราเกลียดเเม่นี่ผิดมั้ย ถึงว่าอกตัญญูมั้ย?