อิจฉาคนที่พ่อแม่สนับสนุนในการเรียนนะคะ.

เราเป็นคนที่เรียนหนังสือไม่ถึงกับแย่แต่ก็ไม่ถึงกับได้รางวัลคนเรียนเก่งอะไรแบบนั้น แต่เรามีความหวัง มีเป้าหมาย มีความคิดดีๆถึงอนาคตที่ดี เราเลยตั้งใจเรียนทุกๆครั้งที่เห็นคะแนนสอบไม่ได้ พยายามแก้ไขจุดที่ผิด พยายามดูตรงที่ตัวเองทำไม่ได้ เราพยายาม...แต่ตลอดเวลาตั้งแต่เราขึ้นมัธยมต้นจนถึงตอนนี้ พ่อแม่เราว่าเราด่าเราจะหลุดประโยคหนึ่งออกมาทุกครั้งคือ ไม่ต้องเรียนแล้ว! ไม่ใช่คำหยาบแต่เราก็น้ำตาคลอ ทำไมพี่เราเขาไม่เคยพูดแบบนี้เขาสนับสนุนพี่เราทุกอย่าง แต่พี่เราก็เลือกที่จะไปหาเพื่อนแล้วไม่เรียนเป็นช่วงเวลาวัยรุ่น แล้วเขากลับมาเรียนกศน.แล้วสนับสนุนต่อ แต่กับเราเรียนตรงๆขนาดนี้ ยัฃไม่สนับสนุนแต่ยังซ้ำอีก เราท้อกับคำนี้แล้ว เราทนมานานแล้ว เราต้องเลือกฟังคำพ่อแม่ใช่มั้ย เราบอกก่อนนะเราพยายามแล้วมันขีดสุดแล้วจริงๆกับคำนี้.😭