[CR] Nepal 5Days กับน้ำหนักเพิ่มขึ้น 5kgs "วิถีคนอ้วน บันเทิงสายกิน" :D

แต่ปิงโก วันที่ 04 เมษา เจอตั๋วเดินทางวันที่10 เมษา ไป-กลับ ราคา 11,029.80 รวมภาษี+ประกัน+เลือกที่นั่ง เลยติดสินใจ ซื้ออย่างไม่ลังเล เพราะน่าจะถูกสุดในช่วงพีคของวันหยุดสงกรานต์ยาวๆ

-ค่าตั๋วเครื่องบิน Thai Lion Air ไป-กลับ 11,029.80 บาท รวมภาษี+ประกัน+เลือกที่นั่งเรียบร้อย
-ซื้อประกันเดินทาง 5วัน 493 บาท
-ค่าใช้จ่ายที่เนปาล กิน พัก เที่ยว รวมถึงของฝาก ใช้ไป ประมาณ USD 300

สิ่งที่ตามมาคือ วีซ่า ซึ่งอ่านหลายๆ รีวิวบอกว่า visa on arrival ก็ได้ แต่สำหรับ จขกท กันเหนียวและเผื่อความสะดวกไว้ก่อนก็เลยจัดการวีซ่าในวันถัดไปให้เสร็จเรียบร้อย รวมถึงซื้อประกันเดินทางเพิ่มเติม 555+ เผื่อผิดพลาดทุกอย่าง
หลังจากนั้นจองที่พักผ่าน booking.com ตั๋วพร้อม วีซ่าพร้อม ที่พักจองแล้ว เงินต้องพร้อม ซื้อ us dollar เพื่อไปแลกรูปีที่โน้น นะคะ จัดกระเป๋าเตรียมเดินทางเสร็จตั้งแต่วันอาทิตย์ เร่งเคลียร์งานให้เสร็จ และพร้อมเดินทาง

การเดินทางไปเนปาลครั้งแรก ของผู้หญิงคนเดียว backpack แบกจนไหล่แทบทรุด หลังจากวางแผนมาเนิ่นนาน มาค่ะ ทริปนี้วันหยุดมีน้อย ใช้สอยอย่างคุ้มค่า ตามมาค่ะ กับ “วิถีคนอ้วน บันเทิงสายกิน”

ในทีสุดก็พาตัวเองมาถึงสนามบินนานาชาติตริภูวัน ประเทศเนปาล สนามบินไม่ใหญ่มาก ไม่มีงวงช้างมาเทียบ ผู้โดยสารต้องเดินลงจากเครื่องและตรงเข้าอาคารสนามบินได้สะดวกค่ะ แสงแดดจ้า แต่อากาศจะชื้นๆ เย็นฉ่ำๆ ปลายจมูกนิดนึง อุณหภูมิประมาณ 24-25’C ก็ดีกว่าอากาศในเมืองไทยตอนนั้น
ซึ่งอุณหภูมิจะแตะ 40’C อยู่แร้น 

ณ เวลานั้น รู้สึกโชคดีที่ทำวีซ่ามาเรียบร้อย เพราะช่องบริการสำหรับทำ visa on arrival คนเยอะมว๊ากกกกก  ในขณะที่ ช่องบริการสำหรับผู้มี visa
เรียบร้อยแล้ว มีไม่กี่คนและ จขกท เป็นอันดับที่ 2  เอิ่ม รวดเร็ว มาเร็วเคลมเร็ว เสร็จเรียบร้อย

แบกกระเป๋าออกจากสนามบิน มายืนรอแท็กซี่จากโรงแรมThamel Inn ซึ่งจองผ่าน booking.com ไม่นาน พนักงานโรงแรม ก็เดินมาสะกิดว่าพร้อมส่งโทรศัพท์ให้ดูว่าชื่อในapp booking ใช่ชื่อ คุณ... หรือเปล่า เราก็งง เพราะบรรยากาศข้างนอกมันวุ่นวายพิลึก แม้จะอ่านรีวิว มาเยอะ แต่พอเจอเอง ก็ สตั้น ไป 10 วิ  พออ่านชื่อใช่และถูกต้องคุยกันเสร็จสรรพก็เดินตามพนักงานหนุ่มและคนขับแท๊กซี่มาถึงลานจอดรถวางกระเป๋าเรียบร้อย 

ทว่า รถกำลังจะออก ก็มีผู้ชายอีกคนเดินมาบอกว่า
“อย่าเพิ่งไป จ่ายทิปให้ผมก่อน”  เงิบ ไอ้เราก็ งง สิ อีตานี่คือใคร? ก็เลยถามไปว่า
“คุณเป็นใคร ทำไมฉันต้องจ่ายเงินให้คุณ!”  ชายคนนั้นบอกว่า
“ผมถือป้ายชื่อของคุณ” ว่าแล้วเขาก็เอากระดาษเอ4 ที่เขียนชื่อ จขกท โชว์หราให้ดู  ไอ้เราก็เลยหันไปถามคนขับว่า
“ผู้ชายคนนี้เป็นพนักงานโรงแรมหรือเปล่า”  แต่คนขับบอกว่า
“ไม่ใช่  เขาแค่มาขอถือกระดาษ” อ้าว กรำ มีงี้ด้วย ก็เลยตอบผู้ชายคนนั้นไป
“ฉันไม่มีทิปสำหรับคุณ” แล้วแท็กซี่ก็ขับออกจากสนามบิน
เสียงแตรรถดังลั่นไปหมด ไม่เว้นแต่  อีตาคนขับแท็กซี่ก็เป็นไปกับเขา อารมณ์ประมาณ กดเรื่อยเปื่อย กดเอามัน กดเพราะเคยชิน แปร้น ปี้น ตลอดทาง ส่วนใหญ่ตึกรามบ้านช่องก็จะเป็นอิฐสีแดงบ้าง สีน้ำตาลบ้าง บางทียังคงมีร่องรอยความเสียหายจากแผ่นดินไหว เมื่อหลายปีก่อน บางอาคารก็ยังซ่อมแซ่มอยู่เลย และมีอาคารก่อสร้องเยอะไปหมด  รวมถึงมีก่อสร้างตึกใหญ่ๆ มากขึ้น (ข้อนี้สังเกต จากสิ่งที่เห็นและถามคุณพี่แท็กซี่ ) ที่แน่ๆ ฝุ่นเยอะดีค่ะ

จากสนามบินมาถึงโรงแรมในย่านทาเมล ประมาณ 30-40 นาที ไปถึงที่พักครั้งแรก งง เล็กน้อยถึงปานกลางเพราะภาพใน  booking.com กับภาพที่เห็นจริงๆ มันไม่เหมือนกัน ก็เลยถามแท็กซี่ว่าใช่ที่นี่จริงๆ เหรอ?  คนขับก็ย้ำว่า ใช่แน่นอน
เราแต่ก็ไม่ได้พูดอะไร ใช่ก็คือใช่ ก็เลยเดินเข้าไปเช็คอินตามปกติ พนักงานพูดจาดีมากยิ้มแย้มแจ่มใส ก็เลยเฉยๆ ไม่คิดจะถามอะไรต่อ

ขึ้นมาอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้า เริ่มปฏิบัติการเดินหาของกินมื้อค่ำ สีสันยามค่ำคืนของทาเมล ค่ำคืนนี้ 

อัพต่อใน คอมเม้นท์นะคะ