สวัสดีค่ะ นี่เป็นกระทู้เเรกของฉันเอง 
พ่อกับเเม่พึ่งเลิกกันไม่นานมานี้ ทุกคนต่างมีใหม่หมด ปิดเทอมเราก็ไปหาเเม่ที่ต่างจังหวัด เเต่เวลาพ่อพูดถึงเเม่พ่อก็จะอารมณ์เสีย บางทีก็ด่าบ้าง เราก็ร้องไห้ทุกครั้งเลย เวลาเราได้ยินอะไรเรื่องเเบบนี้น้ำตาจะเริ่มมาเเล้ว เเต่เราก็ไม่ได้ร้องไห้ให้ใครเห็นทั้งนั้น เราเริ่มเป็นเเบบนี้ประมาณปีนึง บางทีเราก็เคยคิดที่จะไม่อยู่บนโลกใบนี้ เเต่ไม่รู้ทำไมเราถึงคิดเเบบนั้น เเต่อีกใจนึงของเรา มันฉุดคิดขึ้นมาได้ว่าเรามีหน้าที่ที่ต้องรับผิดชอบ ต้องเรียน ต้องทำงาน ต้องหาเงินเลี้ยงครอบครัว ต้องดูเเลน้อง เคยถามน้องว่ารู้สึกเหมือนพี่ไหม เวลาพ่อกับเเม่เป็นเเบบนี้ น้องก็รู้สึกเหมือนเรา เเละเก็บเอาไปร้องไห้เหมือนเรา เราเสียใจมากที่เรื่องเเบบนี้มาเกิดขึ้นกับเรา เมื่อก่อนเราเคยมีความสุขมากๆ ถึงจะไม่ได้อยู่พร้อมหน้าพร้อมตากัน เเต่ก็มีความสุข จนมาทะเลาะกันเลิกกัน ความสุขที่สุดของเราก็หายไปเลย เราต้องร้องไห้เเบบนี้ไปอีกนานเเค่ไหนกัน เราไม่อยากจะพูดปรึกษากับพ่อว่าเวลามีอะไรเกี่ยวกับเเม่ ก็ไม่อยากให้มาพูดมาอารมณ์เสียใส่ เเม่บอกว่าให้รักพ่อมากๆ นะ ไม่มีใครทิ้งเราหรอก  สาบานว่าทุกบรรทัดที่เราเขียนน้ำตาเราไหลไม่หยุดเลย เราปวดหัว เราเหนื่อย เเต่ให้ทำไงได้ ย้อนเวลากลับไปไม่ได้เเล้วเนอะ คิดถึงเมื่อก่อนมากๆ  สุดท้ายนี้ที่เราเขียนขึ้นมาเราเเค่อยากระบายเฉยๆ  มันเก็บความรู้สึกไม่อยู่  เเต่ชีวิตก็ต้องเดินต่อไป 😔✌🏻 ใครหัวอกเดียวกันก็สู้ๆนะ  จะผ่านมันไปให้ได้  ขอบคุณค่ะที่มาอ่าน 😂🙏🏻