ผมท้าวความก่อนว่า ผมเคารพผู้ใหญ่ทุกคนอยู่แล้วครับ ไม่งั้นผมคงไม่ทนมา 15 ปี
ภรรยาผม มีพี่สาว 1 คน
พ่อเมียแกจะเป็นคนประเภท เอาแต่ใจ Level 10 เลย อยากได้อะไรทุกคนต้องหาให้ ไม่ได้ตามที่ใจต้องการ ก็จะโวยวาย บ่นทั้งวัน จนคนหลายคนในบ้านชิน ก็ต้องตามใจเขาไปไปอย่างงั้นเรื่อยๆ และเวลาเขาได้พูดได้บ่น ก็จะใช้คำพูดดูถูกคนอื่น และใช้คำพูดทำร้ายจิตใจกัน เป็นคนที่ก่อชนวนในบ้านเลย
ตอนแรกๆ ผมก็ทำตัวตามปกติแหละ แต่ตอนนั้นยังวัยรุ่น อายุแค่ 20-21 ก่อนแต่งงาน โดนพ่อเมียด่าประจำ และผมก็อดกั้น เดินขึ้นรถกลับบ้านทุกครั้ง จาก ลำพูนไปเชียงใหม่ เพราะทนไม่ไหว ขอภรรยากลับบ้านตลอด จนผมโตมาอีกหน่อย ผมก็ต้องทนรับสภาพ ยอมอยู่ในสถานการณ์แบบนั้น จนผมมีลูกคนที่สอง เมื่อ 7 ปีที่แล้ว พ่อภรรยาผมพูดจำได้ฝังใจ "เมิงออกจากงานแล้วเลี้ยงลูกของเมิง พวกตูไม่ช่วยเลี้ยงแล้ว เมิงทำเองต้องรับผิดชอบเอง แต่ตูเชื่อว่า เมิงเลี้ยงลูกไม่ได้หรอก" (ลูกคนแรกแม่ภรรยาเลี้ยง) พอดีภรรยาผมเป็นพยาบาล เวลางานมันมั่วมาก ผมเลยหางานที่สามารถเลี้ยงลูกไม่ได้ ผมจำเป็นต้องเลี้ยงลูกตั้งแต่เด็ก 2 เดือนที่บ้านเอง พ่อลูกอ่อนมือใหม่หัดขับ ใจอ่อนมาก ท้อมาก เลยต้องหางานขายของออนไลน์ประทังชีวิตกับลูก ถ้าจะถามว่าทำไมไม่ให้ครอบครัวผมเลี้ยงลูกให้ พ่อแม่ผมทำงานข้าราชการทั้งคู่ ไม่มีเวลาเลี้ยงแน่นอน นี่คือสิ่งที่ผมจำฝังใจ ผมเลยจะทำให้เขาเห็นว่าผมก็ทำได้ แต่ผ่านมา 7 ปี เขาก็ไม่เคยพูดถึงเลย ก็ดูถูกผมมาเรื่อยๆจนถึงทุกวันนี้ บางทีก็มาว่าพ่อแม่ผม ว่าผมก็เหมือนพ่อแม่เมิงนั่นแหละ บางทีชอบเอาลูกเขยอีกคนมาเปรียบเทียบแล้วพูดให้ผมเจ็บช้ำใจเล่นๆ เขยอีกคนก็เป็นแค่ช่างคนนึง ที่ผมไม่สามารถสู้เขาได้ แต่ดันเอาความเป็นช่างไฟ ช่างในตัวบ้าน เอามาเปรียบเทียบ โดยไม่คิดเลย ผมอาจเก่งในทางอื่น ผมเลยเป็นเหยื่อในสายตาหลายๆคนในครอบครัวเขา
ตอนนี้เลยมานั่งคิดครับ จากอายุ 20 คบกับภรรยา มา 15 ปี มันเป็นเรื่องอดทนอดกั้นสูงจริงๆ ที่หลีกเลี่ยงไม่ได้เลย ยังไงก็ต้องเจอเขาจนได้ ได้แต่ทำตัวเฉยๆ ไม่พูดอะไร ไม่ตอบโต้ บ่นมาก็เดินผ่านไป ตอนนี้ก็ได้แต่เลี้ยงลูกสองคนให้ดีที่สุด แต่ก็ทำให้ผมเรียนรู้หลายๆอย่าง และทำให้ผมเก็บความรู้สึกเก่ง และได้เรียนรู้การเลี้ยงลูกด้วยตนเอง
ใครที่บอกว่าแม่ผัวเป็นปัญหา พ่อเมียก็ใช่ว่าไม่มีนะครับ
เคยเจอไหมปัญหาพ่อเมียชอบดูถูก
ภรรยาผม มีพี่สาว 1 คน
พ่อเมียแกจะเป็นคนประเภท เอาแต่ใจ Level 10 เลย อยากได้อะไรทุกคนต้องหาให้ ไม่ได้ตามที่ใจต้องการ ก็จะโวยวาย บ่นทั้งวัน จนคนหลายคนในบ้านชิน ก็ต้องตามใจเขาไปไปอย่างงั้นเรื่อยๆ และเวลาเขาได้พูดได้บ่น ก็จะใช้คำพูดดูถูกคนอื่น และใช้คำพูดทำร้ายจิตใจกัน เป็นคนที่ก่อชนวนในบ้านเลย
ตอนแรกๆ ผมก็ทำตัวตามปกติแหละ แต่ตอนนั้นยังวัยรุ่น อายุแค่ 20-21 ก่อนแต่งงาน โดนพ่อเมียด่าประจำ และผมก็อดกั้น เดินขึ้นรถกลับบ้านทุกครั้ง จาก ลำพูนไปเชียงใหม่ เพราะทนไม่ไหว ขอภรรยากลับบ้านตลอด จนผมโตมาอีกหน่อย ผมก็ต้องทนรับสภาพ ยอมอยู่ในสถานการณ์แบบนั้น จนผมมีลูกคนที่สอง เมื่อ 7 ปีที่แล้ว พ่อภรรยาผมพูดจำได้ฝังใจ "เมิงออกจากงานแล้วเลี้ยงลูกของเมิง พวกตูไม่ช่วยเลี้ยงแล้ว เมิงทำเองต้องรับผิดชอบเอง แต่ตูเชื่อว่า เมิงเลี้ยงลูกไม่ได้หรอก" (ลูกคนแรกแม่ภรรยาเลี้ยง) พอดีภรรยาผมเป็นพยาบาล เวลางานมันมั่วมาก ผมเลยหางานที่สามารถเลี้ยงลูกไม่ได้ ผมจำเป็นต้องเลี้ยงลูกตั้งแต่เด็ก 2 เดือนที่บ้านเอง พ่อลูกอ่อนมือใหม่หัดขับ ใจอ่อนมาก ท้อมาก เลยต้องหางานขายของออนไลน์ประทังชีวิตกับลูก ถ้าจะถามว่าทำไมไม่ให้ครอบครัวผมเลี้ยงลูกให้ พ่อแม่ผมทำงานข้าราชการทั้งคู่ ไม่มีเวลาเลี้ยงแน่นอน นี่คือสิ่งที่ผมจำฝังใจ ผมเลยจะทำให้เขาเห็นว่าผมก็ทำได้ แต่ผ่านมา 7 ปี เขาก็ไม่เคยพูดถึงเลย ก็ดูถูกผมมาเรื่อยๆจนถึงทุกวันนี้ บางทีก็มาว่าพ่อแม่ผม ว่าผมก็เหมือนพ่อแม่เมิงนั่นแหละ บางทีชอบเอาลูกเขยอีกคนมาเปรียบเทียบแล้วพูดให้ผมเจ็บช้ำใจเล่นๆ เขยอีกคนก็เป็นแค่ช่างคนนึง ที่ผมไม่สามารถสู้เขาได้ แต่ดันเอาความเป็นช่างไฟ ช่างในตัวบ้าน เอามาเปรียบเทียบ โดยไม่คิดเลย ผมอาจเก่งในทางอื่น ผมเลยเป็นเหยื่อในสายตาหลายๆคนในครอบครัวเขา
ตอนนี้เลยมานั่งคิดครับ จากอายุ 20 คบกับภรรยา มา 15 ปี มันเป็นเรื่องอดทนอดกั้นสูงจริงๆ ที่หลีกเลี่ยงไม่ได้เลย ยังไงก็ต้องเจอเขาจนได้ ได้แต่ทำตัวเฉยๆ ไม่พูดอะไร ไม่ตอบโต้ บ่นมาก็เดินผ่านไป ตอนนี้ก็ได้แต่เลี้ยงลูกสองคนให้ดีที่สุด แต่ก็ทำให้ผมเรียนรู้หลายๆอย่าง และทำให้ผมเก็บความรู้สึกเก่ง และได้เรียนรู้การเลี้ยงลูกด้วยตนเอง
ใครที่บอกว่าแม่ผัวเป็นปัญหา พ่อเมียก็ใช่ว่าไม่มีนะครับ