ผ่านมา 3 ปี งานก็มีทำ มีอะไรทำตั้งเยอะแยะ เวลาแทบจะไม่พอ ไม่ไปฟังหรือเห็น หรือไปสะกิดแผล แต่ทำไมยังคิดถึงเค้าทุกวัน

ผ่านมา 3 ปี งานก็มีทำ มีอะไรทำตั้งเยอะแยะ เวลาแทบจะไม่พอ ไม่ไปฟังหรือเห็น หรือไปสะกิดแผล แต่ทำไมยังคิดถึงเค้าทุกวัน

ไม่ก่อนนอน
ก็ตื่นนอน

ผมนึกถึงเค้าตลอด 
บางทีเขียนงานอยู่ เค้าก็โผล่ขึ้นมา หลายๆครั้งเราก็หลุดไปหลายสิบวิ ถึงจะดึงสติกลับมา แต่นานๆทีนะอันนี้

ชีวิตผมไม่ได้สิ้นหวัง ไม่ได้ไม่มีเพื่อน หรือขาดสังคม อะไรๆของผมปกติ อย่างที่บอก นอกจากงานหลัก
ผมก็เล่นดนตรี (ไม่ได้เน้นเพลงเศร้าหรือเพลงที่ทำให้นึกถึงเค้าด้วย)
เขียนโปรแกรม ออกกำลังกาย เวลาที่จะเหม่อลอย อะไรแทบไม่มีเลย 

แต่เค้าเหมือนจะไม่หายไปจริงๆ มันนึกถึงตลอด
คิดถึงทุกวันมันมีอยู่จริงๆครับ

จนล่าสุดไม่กี่วันก่อน ผมตัดสินใจอยมแพ้ ไปแกะแผล ไปส่องเค้า ฟังเพลงทีเค้าชอบ ดูรูปเก่าๆ ล้มเลิกความพยายาม จมลงไปเลย
เพราะเห็นว่าไหนๆก็ไหนๆแล้ว เค้าไม่มีทีท่าว่าจะไปจากครู้สึกเลย

ใครใหม่ๆเราก็แค่แบ่บ ดีแรกๆ น่ารักดี แต่มันยังไม่แบ่บ เนี่ย แบบเค้า
คือก็อยากเป็นแค่เพื่อนกับคนใหม่ๆไปหมด เพราะเหมือนเรามีเจ้าของแล้ว
[Spoil] คลิกเพื่อดูข้อความที่ซ่อนไว้ไม่รู้สิ ผมไม่ค่อยซีเรื่องว่า การจะรักใคร ต้องมาให้เค้าเห็นค่า โน่นนั่นนี่ (ส่วนตัวคิดว่ารักไม่ใช่การจะเป็นเจ้าของ 
ใครต้องได้อะไรตอบแทน)

บ่นเฉยๆครับ คิดว่าผมไม่ได้เป็นคนเดียว
เดี๋ยวเวลาคงจะทำหน้าที่เอง แต่ไม่รู้นานแค่ไหน