สวัสดีครับ วันนี้ไม่มีอะไรหรอกครับ ผมแค่อยากมาระบายให้ใครก็ได้รับฟัง รวมถึงอยากได้กำลังใจและความคิดเห็นอื่นๆเท่านั้นเองครับ
ผมจีบเธอมาได้น่าจะครบ 3 ปีพอดีครับ 3 ปีกับความสัมพันธ์ที่ไม่รู้ว่าอยู่ในสถานะอะไร ไม่เคยถามความรู้สึกเธอด้วยเลยสักครั้ง แต่ตลอดเวลาที่คุยกันมา อยู่ด้วยกันมา ไปเที่ยวด้วยกันมา ยิ่งปีสุดท้ายที่ผ่านมานี้เรียกได้ว่าแทบจะตัวติดกันเลยก็ได้ครับ เพราะว่าเรียนและฝึกงานด้วยกัน เป็นคู่บัดดี้กัน ตลอดเวลาเราคุยกันแทบกระหนุงกระหนิงตลอดเวลา เรียกแทนกันว่าเค้า เทอ ไออ้วน ไอเด๋อ บอกลา ฝันดี ตื่นเช้าทักหาเป็นคนแรก ถึงวันพิเศษก็มีของขวัญ มีการ์ดให้กัน มีจับมือกันบ้างเล็กน้อย เป็นแบบนี้มาร่วมปีสองปี
แต่ก็นั่นแหล่ะครับ ไม่มีมีสถานะอะไรมาการันตีได้เลยถึงความสัมพันธ์ระหว่างเรา ผมก็เคยแย้บถามถึงสถานะของเราว่ามันจะขยับขึ้นไปบ้างได้มั้ย ซึ่งตลอดมาก็จะมีคำพูดที่ว่าพ่อแม่ฝ่ายเขายังไม่อยากให้มีแฟนก่อนเรียนจบ ผมก็โอเค รอได้ เรายังพยายามได้อยู่น่ะ
จนถึงวันที่เรียนจบ ผมก็ขอเธอเป็นแฟนครับ แต่ก็ถูกปฏิเสธ บอกว่าชอบกับความสัมพันธ์แบบเดิมอยู่แล้ว ไม่ขยับสถานะไม่ได้หรอ อยู่แบบเดิมก็มีความสุขมากอยู่แล้ว ตอนนั้นผมก็ไม่รู้จะทำยังไง ได้แต่คิดว่าเอาวะ ซักวันเขาต้องยอมรับเรา และให้ความสัมพันธ์ที่ดี และแน่นหนากว่านี้ได้ "เมื่อเขาพร้อมแล่ะมั้ง"
จนมาถึงเมื่อวานมันมีเรื่องนึงที่ผมบังเอิญไปเห็นเข้า (ซึ่งขออนุญาตไม่เล่ารายละเอียดตรงนี้มาก) ผมจึงคิดขึ้นได้ว่า ผมเอาแต่ถามถึงความสัมพันธ์ และสถานะของพวกเรา แต่ผมยังไม่เคยได้ยินความรู้สึกของเขาที่มีต่อเราเลย ทั้งๆที่เราบอกรัก บอกคิดถึงเขาแทบทุกครั้งที่ทำได้
นั่นแหล่ะครับ ผมจึงถามความรู้สึกจริงๆของเขาไป และคำตอบที่ได้ก็คือ ตอนนี้เขายังรู้สึกรักเราไม่ได้จริงๆ เราเป็นเพื่อนที่เข้าใจเขามากที่สุดคนนึงนะ จริงๆผมควรจะตาสว่างกับประโยคๆนี้ได้แล้วแต่ผมก็ยังจะยื้อไว้ต่อว่าผมจะพยายามต่อไปนะ ผมยังไม่ยอมแพ้หรอก
จนเหมือนอะไรไม่รู้มาดลใจ เธอตอบกลับมาเป็นครั้งแรก และครั้งเดียวที่ปิดความสัมพันธ์ที่ยืดยาวนี้ลง “ถึงจะพยายามต่อไปเราก็คงเป็นได้แค่เพื่อนกันแบบนี้แหล่ะ” เหมือนภูเขาหล่นทับกลางอก น้ำตาเอ่อนองเต็มโทรศัพท์ ทำอะไรไม่ได้ สุดท้ายก็บอกลาเขาไป
ตอนนี้ไม่รู้จะทำอะไรแล้วครับ เป็นช่วงวันหยุดยาวก่อนเริ่มงานจริง เหลือหยุดอีก10วัน อ้างว้างมากๆ นี่ก็นั่งกินลมอยู่ที่สวนของคอนโดมา3ชั่วโมงแล้ว นั่งเฉยๆ แล้วก็ร้องไห้ แล้วก็นั่งมองต้นไม้พริ้วต่อไป จบละครับ ขอบคุณมากครับที่อ่านจบ จะต่อว่า จะให้คำแนะนำ จะเม้นอะไรก้ได้ครับ ผมว่างผมนั่งอ่านไปเรื่อยๆ ขอบคุณครับ
ผมเพิ่งโดนบอกยุติความสัมพันธ์มาครับ
ผมจีบเธอมาได้น่าจะครบ 3 ปีพอดีครับ 3 ปีกับความสัมพันธ์ที่ไม่รู้ว่าอยู่ในสถานะอะไร ไม่เคยถามความรู้สึกเธอด้วยเลยสักครั้ง แต่ตลอดเวลาที่คุยกันมา อยู่ด้วยกันมา ไปเที่ยวด้วยกันมา ยิ่งปีสุดท้ายที่ผ่านมานี้เรียกได้ว่าแทบจะตัวติดกันเลยก็ได้ครับ เพราะว่าเรียนและฝึกงานด้วยกัน เป็นคู่บัดดี้กัน ตลอดเวลาเราคุยกันแทบกระหนุงกระหนิงตลอดเวลา เรียกแทนกันว่าเค้า เทอ ไออ้วน ไอเด๋อ บอกลา ฝันดี ตื่นเช้าทักหาเป็นคนแรก ถึงวันพิเศษก็มีของขวัญ มีการ์ดให้กัน มีจับมือกันบ้างเล็กน้อย เป็นแบบนี้มาร่วมปีสองปี
แต่ก็นั่นแหล่ะครับ ไม่มีมีสถานะอะไรมาการันตีได้เลยถึงความสัมพันธ์ระหว่างเรา ผมก็เคยแย้บถามถึงสถานะของเราว่ามันจะขยับขึ้นไปบ้างได้มั้ย ซึ่งตลอดมาก็จะมีคำพูดที่ว่าพ่อแม่ฝ่ายเขายังไม่อยากให้มีแฟนก่อนเรียนจบ ผมก็โอเค รอได้ เรายังพยายามได้อยู่น่ะ
จนถึงวันที่เรียนจบ ผมก็ขอเธอเป็นแฟนครับ แต่ก็ถูกปฏิเสธ บอกว่าชอบกับความสัมพันธ์แบบเดิมอยู่แล้ว ไม่ขยับสถานะไม่ได้หรอ อยู่แบบเดิมก็มีความสุขมากอยู่แล้ว ตอนนั้นผมก็ไม่รู้จะทำยังไง ได้แต่คิดว่าเอาวะ ซักวันเขาต้องยอมรับเรา และให้ความสัมพันธ์ที่ดี และแน่นหนากว่านี้ได้ "เมื่อเขาพร้อมแล่ะมั้ง"
จนมาถึงเมื่อวานมันมีเรื่องนึงที่ผมบังเอิญไปเห็นเข้า (ซึ่งขออนุญาตไม่เล่ารายละเอียดตรงนี้มาก) ผมจึงคิดขึ้นได้ว่า ผมเอาแต่ถามถึงความสัมพันธ์ และสถานะของพวกเรา แต่ผมยังไม่เคยได้ยินความรู้สึกของเขาที่มีต่อเราเลย ทั้งๆที่เราบอกรัก บอกคิดถึงเขาแทบทุกครั้งที่ทำได้
นั่นแหล่ะครับ ผมจึงถามความรู้สึกจริงๆของเขาไป และคำตอบที่ได้ก็คือ ตอนนี้เขายังรู้สึกรักเราไม่ได้จริงๆ เราเป็นเพื่อนที่เข้าใจเขามากที่สุดคนนึงนะ จริงๆผมควรจะตาสว่างกับประโยคๆนี้ได้แล้วแต่ผมก็ยังจะยื้อไว้ต่อว่าผมจะพยายามต่อไปนะ ผมยังไม่ยอมแพ้หรอก
จนเหมือนอะไรไม่รู้มาดลใจ เธอตอบกลับมาเป็นครั้งแรก และครั้งเดียวที่ปิดความสัมพันธ์ที่ยืดยาวนี้ลง “ถึงจะพยายามต่อไปเราก็คงเป็นได้แค่เพื่อนกันแบบนี้แหล่ะ” เหมือนภูเขาหล่นทับกลางอก น้ำตาเอ่อนองเต็มโทรศัพท์ ทำอะไรไม่ได้ สุดท้ายก็บอกลาเขาไป
ตอนนี้ไม่รู้จะทำอะไรแล้วครับ เป็นช่วงวันหยุดยาวก่อนเริ่มงานจริง เหลือหยุดอีก10วัน อ้างว้างมากๆ นี่ก็นั่งกินลมอยู่ที่สวนของคอนโดมา3ชั่วโมงแล้ว นั่งเฉยๆ แล้วก็ร้องไห้ แล้วก็นั่งมองต้นไม้พริ้วต่อไป จบละครับ ขอบคุณมากครับที่อ่านจบ จะต่อว่า จะให้คำแนะนำ จะเม้นอะไรก้ได้ครับ ผมว่างผมนั่งอ่านไปเรื่อยๆ ขอบคุณครับ