เราถูกBullyมาตั้งแต่เด็ก ตอนเราอยู่ประมาณปอสี่เราเป็นส่วนเกินในห้องตลอด เราถูกเพื่อนทิ้ง เวลากินข้าวเราไม่ชอบนั่งโต๊ะอาหารคนเดียวเราเลยต้องซื้อข้าวไปกินในห้องน้ำ เพื่อนหลายหลายคนชอบทำเป็นรังเกียจเรา เราเหมือนตัวประหลาดในสายตาคนอื่น ตอนก็ไม่ได้คิดอะไรมากหรอก จนมาถึงตอนเราอยู่มอสอง เรามีเพื่อนสนิทสองคน หนึ่งคนรู้จักกันมาตั้งแต่มอหนึ่ง อยู่ดีดีเพื่อนคนที่จะไปตั้งแต่มอหนึ่งก็ไปสนิทกับอีกคนหนึ่งมากกว่าเรา เราเหมือนไม่มีตัวตน จนเรามารู้ความจริงว่าคนที่สนิทกับเราตั้งแต่มอหนึ่งมันก็รังเกียจเราเหมือนกัน คนเเทบทั้งห้องไม่เรา ทั้งทั้งที่เราอยู่เฉยเฉยเราไม่อยากทำให้คนอื่นเกลียด
เรามากกว่านี้ เราพยายามไม่ตอบโต้ จนครูสังเกต เราเครียดมาก เราไม่มีที่ระบาย ระบายกับใครไม่ได้เลย สุดท้ายเราก็ต้องทำร้ายตัวเอง แรกแรกเราก้กรีดที่แขนเล็กๆในที่บ้าน แล้วทุกอย่างมันก็เริ่มหนักขึ้นหนักขึ้น เราถึงขั้นพกคัตเตอร์ไปโรงเรียนเราวิ่งไปกรีดแขนในห้องน้ำ ทุกครั้งที่โดนทำร้ายทางคำพูดเราก็จะทำอย่างนั้น จนมันเต็มแขนทั้งสองข้าง เเล้วเราก้ยังมาทำที่ขา จนครูสังเกตการเปลี่ยนแปลงของเราได้เรานั่งเงียบเงียบคนเดียว สุดท้ายครูก็รู้ว่าเพื่อนหลายหลายคนไม่ชอบเรา ครุเลยไปปรับความเข้าใจกับเพื่อนของห้องให้ แล้วเพื่อนทุกๆคนก็มาทำดีกับเราขอโทษเรา ตอนนั้นเป็นช่วงเวลาที่รู้สึกดีมากที่สุด แรกแรกก็ดีนะแต่หลังหลังก็เป็นเหมือนเดิม ทั้งๆที่เราเฟรนลี่กับทุกค จนสุดท้ายครูก้รู้ว่าเราทำร้ายตัวเอง ครูเอาเรื่องนี้ไปบอกพ่ ครูให้เราลองประเมินเกี่ เกี่ยวกับโรคซึมเศร้าทำให้ได้รู้ว่าเรามี มีแนวโน้มเป็นโรคซึมเศร้า -ขอเเทรกหน่อยตั้ง ตั้งแต่ที่เราเครียดมาเราปวดท้องหนักมากเพราะเราเป็นโรคเครียดลงกระเพาะ มี มีครั้งหนึ่งเราเครียดหนักมากจนปวดท้องเข้าโรงบาล พอหมอตรวจหมอก็ได้รู้ว่าเราเครียดลงกระเพาะ. แล้วหมอก็เห็นรอยที่เราทำร้ายตัวเอง หมอก็ หมอก็บอกว่าให้พ่อลองพาเราไปพบจิตแพทย์ดู แต่ แต่ช่วงนั้นก็เป็นช่วงจะปิดเทอม พอปิดเทอมและความเครียดของเราก็หายไปหมดเลย เรามี เรามีเพื่อนที่บ้านที่ไม่รังเกียจเราที่รักเราที่เล่นกับเราได้ จนตอนนี้จะเปิดเทอมขึ้นมอสามแล้ว เรากลัวมากเรากลัวจะเป็นเหมือนแต่ก่อน เราจะทำไงดี ปล:เราอ้วนแล้วเราก็เรียนไม่ค่อยจะเก่ง แต่ แต่เราเห็นคนที่เป็นอย่างเราก็มีเพื่อนนะ เรายังไม่ได้ไปพบจิตแพทย์เพราะเพราะปิดเทอมเราก็รู้สึกดีขึ้น
เราถูกเพื่อนBully จนไม่อยากไปโรงเรียน
เรามากกว่านี้ เราพยายามไม่ตอบโต้ จนครูสังเกต เราเครียดมาก เราไม่มีที่ระบาย ระบายกับใครไม่ได้เลย สุดท้ายเราก็ต้องทำร้ายตัวเอง แรกแรกเราก้กรีดที่แขนเล็กๆในที่บ้าน แล้วทุกอย่างมันก็เริ่มหนักขึ้นหนักขึ้น เราถึงขั้นพกคัตเตอร์ไปโรงเรียนเราวิ่งไปกรีดแขนในห้องน้ำ ทุกครั้งที่โดนทำร้ายทางคำพูดเราก็จะทำอย่างนั้น จนมันเต็มแขนทั้งสองข้าง เเล้วเราก้ยังมาทำที่ขา จนครูสังเกตการเปลี่ยนแปลงของเราได้เรานั่งเงียบเงียบคนเดียว สุดท้ายครูก็รู้ว่าเพื่อนหลายหลายคนไม่ชอบเรา ครุเลยไปปรับความเข้าใจกับเพื่อนของห้องให้ แล้วเพื่อนทุกๆคนก็มาทำดีกับเราขอโทษเรา ตอนนั้นเป็นช่วงเวลาที่รู้สึกดีมากที่สุด แรกแรกก็ดีนะแต่หลังหลังก็เป็นเหมือนเดิม ทั้งๆที่เราเฟรนลี่กับทุกค จนสุดท้ายครูก้รู้ว่าเราทำร้ายตัวเอง ครูเอาเรื่องนี้ไปบอกพ่ ครูให้เราลองประเมินเกี่ เกี่ยวกับโรคซึมเศร้าทำให้ได้รู้ว่าเรามี มีแนวโน้มเป็นโรคซึมเศร้า -ขอเเทรกหน่อยตั้ง ตั้งแต่ที่เราเครียดมาเราปวดท้องหนักมากเพราะเราเป็นโรคเครียดลงกระเพาะ มี มีครั้งหนึ่งเราเครียดหนักมากจนปวดท้องเข้าโรงบาล พอหมอตรวจหมอก็ได้รู้ว่าเราเครียดลงกระเพาะ. แล้วหมอก็เห็นรอยที่เราทำร้ายตัวเอง หมอก็ หมอก็บอกว่าให้พ่อลองพาเราไปพบจิตแพทย์ดู แต่ แต่ช่วงนั้นก็เป็นช่วงจะปิดเทอม พอปิดเทอมและความเครียดของเราก็หายไปหมดเลย เรามี เรามีเพื่อนที่บ้านที่ไม่รังเกียจเราที่รักเราที่เล่นกับเราได้ จนตอนนี้จะเปิดเทอมขึ้นมอสามแล้ว เรากลัวมากเรากลัวจะเป็นเหมือนแต่ก่อน เราจะทำไงดี ปล:เราอ้วนแล้วเราก็เรียนไม่ค่อยจะเก่ง แต่ แต่เราเห็นคนที่เป็นอย่างเราก็มีเพื่อนนะ เรายังไม่ได้ไปพบจิตแพทย์เพราะเพราะปิดเทอมเราก็รู้สึกดีขึ้น