แม่จากไปหลายเดือนแล้ว
แต่ความคิดถึงยังไม่เคยแปรเปลี่ยน
ผมเลยเขาใจในสิ่งที่พระท่านเทศน์ว่า
"เวลาที่เรารักใครมากเท่าไหร่...เวลาจากไป เราก็ทุกข์มากเท่านั้น"
ทุกคนเกิดมาพบกัน...ก็ต้องจากกันเป็นธรรมดา ของโลกนี้
ตอนนี้ ถึงแม้จะไปแสวงหา อาหาร หลายร้าน ทั่วทั้งเมืองทีผมอยู่
แต่ไม่มีสักร้านเลย ที่ทำได้เหมือน "รสมือแม่"
อาหารที่แม่ทำเมื่อตอนมีชีวิตอยู่ เป็นอาหารธรรมดามาก ผัดผัก ข้าวผัดไข่ ทอดไข่เจียว...และเมนูอื่นๆ ซื่งเป็นอาหารที่เราก็ไปกินปกติ
เวลาทานข้าวนอกบ้าน...แต่กับข้าวแม่นั้น ถึงแม้จะดูเบสิกมาก แต่ทุกครั้งที่เห็น ก็จะกิน พอกินแล้วก็รู้สึกอยากจะเติมข้าวอีก
ไม่เหมือนกับ กับข้าวนอกบ้าน ที่หมดจาน ก็คืออิ่ม ไม่รู้สึกอยากเติมข้าวอีก
ผมก็บอกไม่ถูกเหมือนกันว่า อาหารเหมือนกัน แต่ทำไมให้ความรู้สึกอร่อยแตกต่างกัน
คือ แม่จะรู้ว่า เราชอบอะไร ไม่ชอบอะไร รสชาติแบบไหนคือชอบ แบบไหนคือไม่ชอบ
วัตถุดิบทุกอย่างแม่เลือกเป็นอย่างดี ล้างทำความสะอาดอย่างดี เพื่อทำให้เรากิน...แค่จานเดียว
ตอนนี้ซื้อกับข้าวกินเอง (เพราะทำอาหารไม่เป็น) เห็นผักธรรมดา เช่น ถั่วลันเตา ก็ยังนึกถึงรสมือแม่อยู่เลยครับ
ร้านอาหารตามสั่งก็ไม่ทำขาย ทั้งๆที่เป็นเมนูเบสิกมาก ถ้าแม่อยู่ แม่จะผัดใส่กุ้งให้ทาน แม่จะผัดถั่วลันเตาแบบกรอบๆ (คือไม่สุกมาก) เพราะเราไม่ชอบผักเละๆ
พอจะมีวิธีไหน ให้เราไม่หลง นึกถึง หรือยึดติด กับรสมือแม่บ้างไหมครับ
เพราะพอเราคิด ความเศร้าหมองก็จะเกิดขึ้นกับใจ เพราะการจากไปไม่กลับมา
ปล. ฝากถึงทุกคนที่ยังมีคุณแม่อยู่...อย่าลืมกลับไปทานข้าวที่บ้านนะครับ
เพราะพรุ่งนี้อาจจะไม่มี..."รสมือแม่"...ให้เรารับประทาน ก็เป็นไปได้
รสมือแม่
แต่ความคิดถึงยังไม่เคยแปรเปลี่ยน
ผมเลยเขาใจในสิ่งที่พระท่านเทศน์ว่า
"เวลาที่เรารักใครมากเท่าไหร่...เวลาจากไป เราก็ทุกข์มากเท่านั้น"
ทุกคนเกิดมาพบกัน...ก็ต้องจากกันเป็นธรรมดา ของโลกนี้
ตอนนี้ ถึงแม้จะไปแสวงหา อาหาร หลายร้าน ทั่วทั้งเมืองทีผมอยู่
แต่ไม่มีสักร้านเลย ที่ทำได้เหมือน "รสมือแม่"
อาหารที่แม่ทำเมื่อตอนมีชีวิตอยู่ เป็นอาหารธรรมดามาก ผัดผัก ข้าวผัดไข่ ทอดไข่เจียว...และเมนูอื่นๆ ซื่งเป็นอาหารที่เราก็ไปกินปกติ
เวลาทานข้าวนอกบ้าน...แต่กับข้าวแม่นั้น ถึงแม้จะดูเบสิกมาก แต่ทุกครั้งที่เห็น ก็จะกิน พอกินแล้วก็รู้สึกอยากจะเติมข้าวอีก
ไม่เหมือนกับ กับข้าวนอกบ้าน ที่หมดจาน ก็คืออิ่ม ไม่รู้สึกอยากเติมข้าวอีก
ผมก็บอกไม่ถูกเหมือนกันว่า อาหารเหมือนกัน แต่ทำไมให้ความรู้สึกอร่อยแตกต่างกัน
คือ แม่จะรู้ว่า เราชอบอะไร ไม่ชอบอะไร รสชาติแบบไหนคือชอบ แบบไหนคือไม่ชอบ
วัตถุดิบทุกอย่างแม่เลือกเป็นอย่างดี ล้างทำความสะอาดอย่างดี เพื่อทำให้เรากิน...แค่จานเดียว
ตอนนี้ซื้อกับข้าวกินเอง (เพราะทำอาหารไม่เป็น) เห็นผักธรรมดา เช่น ถั่วลันเตา ก็ยังนึกถึงรสมือแม่อยู่เลยครับ
ร้านอาหารตามสั่งก็ไม่ทำขาย ทั้งๆที่เป็นเมนูเบสิกมาก ถ้าแม่อยู่ แม่จะผัดใส่กุ้งให้ทาน แม่จะผัดถั่วลันเตาแบบกรอบๆ (คือไม่สุกมาก) เพราะเราไม่ชอบผักเละๆ
พอจะมีวิธีไหน ให้เราไม่หลง นึกถึง หรือยึดติด กับรสมือแม่บ้างไหมครับ
เพราะพอเราคิด ความเศร้าหมองก็จะเกิดขึ้นกับใจ เพราะการจากไปไม่กลับมา
ปล. ฝากถึงทุกคนที่ยังมีคุณแม่อยู่...อย่าลืมกลับไปทานข้าวที่บ้านนะครับ
เพราะพรุ่งนี้อาจจะไม่มี..."รสมือแม่"...ให้เรารับประทาน ก็เป็นไปได้