สวัสดีค่ะวันนี้เราแค่อยากมาระบายเรื่องของเรา
และอยากให้ทุกคนที่แวะมาอ่านมาช่วยเสนอวิธีหรือให้กำลังใจเราให้ผ่านไปให้ดีกว่านี้ก็ได้ค่ะ

คือเราอยู่ในครอบครัวที่พ่อแม่แยกทางกันตั้งแต่ประถมต้นตอนนี้เราอายุ24ปีแล้วค่ะ
เรายังจำได้ดีว่าก่อนหน้าที่ครอบครัวเราจะแตกแยกเรามีความสุขมากๆมีทุกอย่างมีพ่อแม่เอาใจใส่คอยดูแล
ตอนนั้นเราชอบทำกิจกรรมมากเพราะพ่อแม่ของเราชอบส่งเสริม 
หลังจากที่พ่อแม่เราหย่าร้างกัน**ปัญหาที่หย่าร้างขอไม่ระบุนะคะ
เรารู้สึกเห็นใจแม่มากและรู้สึกว่าตัวเองเริ่มเป็นเด็กที่คิดมากตั้งแต่วันนั้นเรากลัวแม่เราจะเสียใจมากจนคิดสั้น
กลัวไปหมดทุกอย่างหลังจากนั้นพ่อก็ส่งให้เราไปอยู่บ้านญาติซึ่งไม่เคยถามเราซักคำเรายังเด็กอยากอยู่กับแม่
แต่ก็ต้องทำตามที่ผู้ใหญ่บอกเราเกลียดการเป็นเด็กมากในตอนนั้นเราต้องทำตามคำสั่งผู้ใหญ่ทุกอย่างซึ่งเค้าไม่เคยถามเราเลย
หลังจากนั้นพ่อกับแม่เราก็ต่างมีครอบครัวใหม่เรากลายเป็นคนที่ไม่สนิทกับพ่อไปเลยเราคุยกันน้อยมากพ่อแค่มีหน้าที่ส่งเราเรียน
เราคุยกันแค่เรื่องเรียนส่วนแม่เรายังคุยได้ทุกเรื่องแต่แม่ก็เริ่มโฟกัสครอบครัวใหม่ของเค้า
เราโตขึ้นมาด้วยการดูแลของญาติๆอยู่ในระเบียบชอบโดนห้ามไม่ให้แสดงความคิดที่คิดอยู่เพราะเค้าจะมองว่ามันไม่เหมาะสม
เช่นเวลาเราคิดว่าพ่อไม่สนใจหรือเราน้อยใจพ่อเราก็จะโดนดุโดนว่าว่าเค้าส่งเราเรียนก็ดีแค่ไหน 
เอาจริงๆมันรู้สึกโดดเดี่ยวมากเวลามีปัญหาอะไรเรามองไม่เห็นใครที่เราจะคุยด้วยได้เลย
พอมัธยมปลายเรามีแฟนเราเอาแต่ใจทุกอย่างวีนเหวี่ยงหาเรื่องทะเลาะและคิดว่าเค้าต้องรับนิสัยของเราให้ได้เวลาเราเครียดจากปัญหาครอบครัว
เราก็จะมาลงที่เค้าซึ่งตอนนั้นเรารู้แค่ว่ามันสบายใจมากไม่เคยนึกถึงใจเค้าเลยจนสุดท้ายเราก็เลิกกันหลังจากคบมาสามปีนั่นคือการสูญเสียที่เราจำจำจนวันนี้ไม่เคยลืมเค้าเลยเราโทษแต่ตัวเองนิสัยของตัวเองเกลียดตัวเองที่เคยทำแบบนั้นกับเค้าทั้งๆที่เค้าเป็นคนเดียวที่เราสามารถคุยได้ทุกปัญหาเป็นคนเดียวในชีวิตตอนนั้น
ที่ทำให้เรายิ้มได้ลืมความโดดเดี่ยวไปเลยแต่เราก็ทำมันพังเอง
จนตอนนี้เราอายุ24 เรากลายเป็นคนกลัวความผิดหวังเรารู้สึกโดดเดี่ยวแต่ไม่รู้จะเล่าให้ใครฟังตอนนี้เราก็ไม่สนิทกับพ่อโดยสมบูรณ์แบบ
แม่ก็มีครอบครัวของเค้าที่ต้องดูแลเหมือนกันตอนนี้ทุกวันเราไปทำงานอย่างไม่มีเป้าหมายเราไม่ชอบตัวเองเรากลัวความรักกลัวเสียใจอีก
หลายครั้งที่พยายามจะเปลี่ยนตัวเองแต่เราไม่รู้จะทำเพื่อใครถ้าถามว่าทำไมไม่ทำเพื่อตัวเองเราคงรักตัวเองไม่พอเราพยายามแล้วแต่มันก็ไม่พอ
หากใครมีแนวทางหรืออยากแสดงความคิดเห็นเราจะขอบคุณมากๆเพราะทุกวันนี้เราไม่รู้จะหันไปคุยหรือระบายกับใครเหมือนกัน
ไม่รู้ว่าเรื่องที่เราเล่ามามันเป็นสาเหตุจากครอบครัวแตกแยกจริงมั้ยแต่รู้แค่ตอนนี้สิ่งที่เราอยากได้มสกที่สุดคือให้พ่อแม่มาเข้าใจและอยากรู้เรื่องของเราบ้างให้เค้าใส่ใจเราไม่ใช่ว่าเราไม่อยากพูดกับเค้าตรงๆแต่พอเราพูดกลายเป็นว่าเราคือปัญหาที่ทำให้พ่อแม่เครียดเราโคตรแย่ 
อยากให้เค้ามองเห็นปัญหาเราบ้าง