ตามหาคนในความทรงจำ

เชื่อว่าทุกคน คงมีความทรงจำดีๆในวัยเด็ก หรือคนที่เราคิดถึงและอยากเจอที่สุดในช่วงความทรงจำที่ดีที่สุด เราก็เช่นกัน มันคือความทรงจำครั้งสุดท้าย ก่อนที่จะย้ายโรงเรียน จาก กทม ไปอยู่ภูเก็ต เราเคยได้คบกับ พี่ชายคนนึง ตอนอยู่ ม.5 ชื่อ พี่น้ำ สุธน วงษ์สุทัศน์ (พี่โขง) เราอยู่หมู่บ้านติดกัน พี่เขามาจีบเราก่อน ด้วยความที่ตอนนั้นยังวัยรุ่น ไม่รู้หรอกว่า ความรู้สึกรักมันเป็นยังไง จึงตกลงคบ แต่พี่เขาดีนะคะ เป็นสุภาพบุรุษ เข้าตามตรอก ออกตามประตู วันหยุด เขาจะมาหาตอนเย้นที่บ้าน มาขอยายเราพาออกไปวิ่งเล่นกันที่สวนดอกไม้ในหมู่บ้าน ดูทุกอย่างจะโอเคมาก แต่เรานิสัยไม่ดี ขี้เบื่อ ที่จริง เราไม่ได้เบื่อพี่เขานะ เราเบื่อตัวเองที่ไม่พูดความจริง วันนึง เรามารู้ว่า เราต้องย้ายไปเรียนทีภูเก็ต ไปอยู่กับแม่ เราคิดว่าเราคงไม่ได้กลับมาที่นี่อีก เราจึงหาเรื่องบอกเลิกเขา เราเสียใจมาก ยอมดูเป็นคนไม่ดี เพราะพี่เขาคิดว่าเรามีคนอื่น ใช่ค่ะ เลิกกันไม่ดี พี่เขาเกลียดเราไปเลย เราจำคำพูดสุดท้ายที่พี่เขาบอกเราไม่ค่อยได้ แต่รู้ประมาณว่า ขออย่าให้ได้เจอกันอีก 

1 ปีผ่านไป เราจบ ม.6 และได้มาเรียนที่มหาวิทยาลัย ใน กทม กับบัดดี้ เราอยู่หอแถวธัญญะ เราหาเส้นทางกลับมาที่หมู่บ้านเก่า มาตามหาพี่เขาที่หมู่บ้านข้างๆ เราไม่เจอพี่เขาแล้ว จนทุกวันนี้ เวลาผ่านไป เกือบ 10 ปี เรายังฝันเห็นพี่เขาบ่อยๆ พยายามตามหาพี่เขาจากเพจ ร.รเก่า เทคนิคสัจวัฒน์ แต่ก็ไม่มีวี่แวว ไม่คิดว่าคำพูดสุดท้ายนั้น จะคือการบอกลาที่ไม่มีวันได้พบกันอีก 

หากพี่เขาได้มีโอกาสพบกระทู้นี้ โบอยากบอกพี่ว่า พี่คือความทรงจำที่ดีที่สุด ที่โบยังคิดถึงอยู่ตลอดเวลา แม้วันนี้ทุกอย่างจะเปลี่ยนแปลงไปตามกาลเวลาแล้วก็ตาม