เครียดอยากกลับบ้าน

เราซ้อมกีฬาเหนื่อยเราก้อยากกลับบ้านไปพักผ่อนแต่สิ่งที่เป็นคือโทหาแม่6โมงเย็นมารับเราทุ่มครึ่งงี้เราก็สึกว่าทำไมปล่อยเราได้ขนาดนี้ไม่กลัวเราหาย เรายังรู้สึกไม่ปลอดภัยกับเราเลยนั่งที่มืดๆโทรศัพท์ก็ไม่มีเน็ตแล้วต้องนั่งอยู่ตรงนั้นชั่วโมง-สองชั่วโมงยุงก็กัดหมาก็กลัว แต่มันเริ่มหนักขึ้นตรงที่เราไม่อยากอยู่ตรงนี้ที่นี้เพราะเรากลัวในหลายๆเรื่อยเราเลยว่าแม่ว่า"ถ้ามาป่านี้ให้น้องเดินกลับเองไหมละให้คนข้างทางจับข่มขื่นไปเลยไหมละ"ปล.ความจริงหยาบกง่านี้นะ
แล้วเราเลยเดินกลับทางกลับบ้านสักประมาน15นาทีแม่เราโทรมาว่าอยู่ไหนหนูบอกว่า"เดินกลับแล้วไปอยู่กับงานแม่ตะถ้ามันสำคัญมากกว่าขีวิตน้อง น้องหายไปก็ชั่ง***
แล้วแม่เจอเราเว้ยตลอดทางที่จะถึงบ้านเรารู้สึกแย่มาที่พูดไปแบบนั้นเครียดร้องไห้ เราเป็นขี้วีนแล้วสมองมันปี้ดดดดดมาตอนนั้นถึงบ้านเราขว้าอะไรได้ขว้างลงพื้นแรงๆ ทุบเตียงแบบตีหลายๆทีเครียดคิดมากแบบไม่ใช่เรื่องรู้สึกว่าตัวเองตายๆไปสะก้จบไม่ต้งอเป็นภาระใคร
ทำไมเราต้องคิดมากในหลายๆเรื่องแบบนี้เราไม่ชอบที่ตัวเองเป็นแบบนี้มันรู้สึกแย้แต่มันทำอะไรไม่ได้ เครียดทั้งซ้อมเครียดทั้งบ้านโดยที่บางอย่างคนอื่นเขาคงไม่คิดอะ
#เรื่องจริงทั้งหมด