สะดุ้งตื่นขึ้นมา ฝันกลางดึกแบบ ไม่ได้เจอผีแต่น่ากลัวมาก

ต้องรีบมาตั้ง เดี๋ยวมันจะลืมครับ

ในความฝันอยู่ๆ ผมก็กำลังจะถอดเสื้ออยู่ในห้องๆหนึ่ง(ที่บรรยากาศน่ากลัวมาก มืด มีไฟจากตะเกียงเก่าที่ประตูทางออก โดยประตูเป็นลูกบิด ที่ไม่ปิดสนิทแต่แง้มไว้เล็กๆ) ถอดมาได้ครึ่งตัว โดยที่แขนทั้ง2ข้างเสื้อยังรัดไว้อยู่... ในขณะนั้นเอง ก็มีแสงเพลงที่ทำนองโหยหวนและหลอนมาก ดังขึ้นมาทันทีในห้องนั้น และเมื่อผมมองไป ต้นกำเนิดเสียงมันกลับเป็นกองผ้าเก่าๆ (ในชัวิตจริง ก็น่าจะใส่เสื้อเสร็จแล้ว คงรีบไปเปิดดูว่ามีใครซ่อนวิทยุไว้หรือไม่ เผื่อโดนแกล้ง  

แต่ในความฝัน จังหวะนั้นขามันแข็งแทบจะก้าวไม่ออก พอมาถึงประตู ตะเกียกตะกายที่ตะเอื้อมมือไปจับลูกบิดเพื่อเผิดประตูออกถึง 4ครั้ง 4ครา โดยที่เสียงเพลงนั้นดังเข้ามาใกล้หูมากขึ้นเรื่อยๆ  อารมณ์นั้นคือ ไม่ว่าจะพยายามขนาดไหน ก็ใส่เสื้ออีกครึ่งตัวไม่ได้  มีเอื้อมไปที่ลูกบิดไม่ได้  จนกระทั่งหลอนสุดขีดและสะดุ้งตื่นขึ้น

** มันทำให้ผมรู้ได้ทันทีเลยว่า เมื่ออารมณ์คนตกใจสุดขีด แม้แต่เรื่องง่ายๆที่ควรจะทำได้ ก็ทำไม่ได้ และอารมณ์คำว่าขาแข็ง  ก้าวขาไม่ออกมันเป็นยังไง  ตื่นขึ้นมายังจำอารมณ์นั้นได้เป็นอย่างดี  หลอนสุดๆเลยครับ  ทั้งๆที่ในชีวิตจริงถ้าเหตุการณ์แบบนั้นเกิดขึ้นมันไม่ได้น่ากลัว  แต่ในความฝันผมกลับกลัวสุดขีดเลย  แปลกดีเหมือนกันครับ **