เป็นคนไม่มีเพื่อน เเละโดนเมิน

คือ จขกท.เนี่ยเรียนอนุบาลจากโรงเรียนเเบบจีนจ๋า มากๆ (เเทบไม่เคยเรียนอังกฤษ) เเต่พอขึ้น
ป.1
ดันได้ย้ายรร.เเล้วไปอยู่ภาค English program ด้วยความที่ว่าพูดอังกฤษไม่ได้เลย ครูเลยให้เพื่อนที่นั่งข้างๆเเบบเหมือนเป็นบัดดี้ ก้สนิทเเบบกลางๆอะ ไม่มาก
ป.2
มีเพื่อนสนิทอีกคน เเต่เขาเเบบนิสัยอารมณ์ร้อน งอนง่ายมากเเต่ก้ทนต่อไป เเต่เราจะไม่ค่อยพูด ช่วง ป.1-ป.3 เลยกลายเป็นไม่ค่อยมีใครคุยด้วย (English program ในนี้คือไม่มีเด็กนอก มีเเต่เด็กไทย) 
ป.3
ก้ยังสนิทเเค่คนเดียว
ป.4 
ก้ประมาณเทอม 2 ก้ทนไม่ไหวก้เลิกกันไป เขาก้ไปสนิทกับคนอื่นเร็วมาก เเต่เราก้อยู่คนเดียวอะ
ป.5 
ไม่รู้เหมือนกันตั้งเเต่เราขึ้น ป.4 มา เวลาเราถามครูหรือเรียกครู ครูจะเมินเรา เเล้วเเบบมันทำให้ยิ่งไม่พูด เพื่อนก้ไม่คุย ก้มีคุยเเต่เเบบเหมือนคุยเเล้วก้ไป ไม่ได้อะไรเลย 
ป.6
อันนี้คิดว่าหนักที่สุด ครูเมินหนักมาก มีเเต่ครูฟิลิปปินส์ (ครูสอนพวกวิชาscience math ประมาณนี้) ที่ไม่เมินเรา เเต่เช่นครูสังคม เพื่อนทำของตก(เพื่อนนั่งข้างหลัง) พอเก็บเเล้วหันหลังไปคืน พอหันหน้ากลับมาปุ๊ป โดนครูเเบบเอาสมุดตีที่ไหล่  คือกุทำไรผิดดดดด 

ม.1 ก้เรียนอีกที่นึง

เเล้วพอขึ้น ม.1 มา 
มันเหมือนกลายเป็นคนมีปมอะ เรากลายเป็นคนที่ไม่คุยกับครูเลย ไม่จำเป็นจะไม่คุย ไม่ถาม จะนั่งนิ่งมากๆ เรื่องเพื่อนก้เหมือนกัน เเต่ม.1 ดีที่มีเพื่อนเเบบกลุ่ม 8 คน เขาก้ดีนะ คุยได้ ดีกว่า ป.4-ป.6 เยอะ ครูก้ไม่เมิน 

เเต่เรารู้เลยว่า ตัวเราเองอะ มีปมตลอดเวลา เเต่ก้ไม่ได้บอกใคร มันก้เเบบเหมือนจะมีเพื่อนเราก้จะไม่คาดหวังอะไร เเต่สิ่งที่เป็นปมมากที่สุดคือ การจับกลุ่ม ปัญหานี้คือ ม.1 ก้เป็นเเต่ก้จะมีเพื่อนลากๆไปอยู่ด้วย 

เเต่ตอนประถมคือต้องรอจนเหลือเศษตลอดไม่เคยได้เลือก ขนาดเรากลับไป รร.ตอนประถมกับเพื่อน มีเเต่ครูฝรั่งที่จำได้ ครูคนไทยคือเมินกุอีกเเล้ว 

พูดเเล้ว มีความโกธร+สงสารตัวเอง มีใครเป็นเหมือนกัลบ้างมั้ยอ่า เเฮะๆ