เราอายุ18 ปี เป็นผู้หญิง เพื่อนสนิทเราเองก็ผู้หญิง ตามหัวข้อกระทู้เลยค่ะ
คือตอนนี้เราสับสนมากๆไม่รู้ว่าความรู้สึกที่เป็นอยู่ตอนนี้คือเพื่อนหรือเพื่อนสนิทคิดไม่ซื่อกันแน่ ด้วยความที่เรารู้จักกันมาตั้งแต่เด็ก บ้านใกล้กัน
คือเกินครึ่งชีวิตความทรงจำของเรามีมันอยู่ด้วยตลอด
เรามีเพื่อนสนิทกลุ่มหนึ่งที่แบบโตมาด้วยกันเรียนด้วยกันตั้งแต่อนุบาลเลย เรากับมันก็อยู่กลุ่มนี้เหมือนกัน เราเป็นคนชอบสกินชิพมากๆคือก็นัวเนียเพื่อนในกลุ่มแทบทุกคนแต่กับมันจะมากกว่าคนอื่นๆ แล้วเราเป็นไรกับผู้ชายไม่รู้อยู่ใกล้ๆก็คือรู้สึกอึดอัดแบบแปลกๆอะ แบบไม่ชอบผู้ชายโดนตัว แต่เราก็ชอบดารารึอะไรแบบนี้อยู่นะ แฟนเราที่เคยคบก็เป็นผู้ชายแต่มากสุดคือจับมือครั้งเดียวด้วยแค่นั้นเลย คือเราเป็นชอบผู้หญิงหรอ อันนี้เราก็สงสัย
แล้วกับเพื่อนสนิทเราคือเราสองคนมีความชอบรสนิยมรึอะไรต่างๆที่เหมือนกันหลายอย่าง ชอบดูหนังแนวเลือดสาด ไม่อินหนังรัก ทำอะไรบ้าบอๆด้วยกัน
ดูหนังด้วยกันทั้งคืน ร้องไห้ด้วยกันกับเรื่องไร้สาระ รึหัวเราะจนน้ำตาไหลกับเรื่องไม่เป็นเรื่อง ขำกับมุขฝืดๆของกันและกัน นอนด้วยกัน ชอบซื้อของคู่กัน อยู่ข้างกันทุกครั้งที่มีปัญหา เราชอบแซวมัน ชอบบอกว่ามันเป็นแฟนเรา บอกว่าเราเป็นแฟนที่ใจดีอนุญาตให้มันมีกิ๊กได้ไม่ถือ เราเล่นกันอย่างงี้ตั้งแต่ม.ต้น จนตอนนี้ก็เป็นอยู่คือเราอินกับบทหรอ เราไม่เคยสนใจในความรู้สึกที่เรามีให้มันเลย ก็คิดว่าเพื่อนกันแหละ จนตอนม.4 เราเรียนกันคนละที่ แต่ตอนเลิกเรียนเราก็ยังไปหากันบ่อยๆ บางครั้งก็ยังไปนอนค้างบ้านมัน เราไม่รู้ว่าตอนไหนที่เราคิดสงสัยในความรู้สึกที่มีให้มันว่ามันแค่เพื่อนจริงๆหรอ ถ้ามากกว่าเพื่อนเวลาที่มันมีแฟนเราก็ต้องหึงดิ เราก็คิดว่าเราไม่เคยหึงมันเลยแต่พอมาคิดดีๆคือเราไม่ชอบหน้าแฟนเก่ามันสักคน.....
แต่เราก็ไม่ได้คัดค้านรึห้ามยุแยงอะไร เราไม่ได้ร้องไห้เสียใจเวลาที่มันมีแฟน ไม่เคยร้องไห้กับมันเลย เพราะเรามีความสุขที่ได้อยู่กับมัน มันคือความสบายใจของเรา เราเป็นคนใจร้อนแต่มันเป็นคนเดียวที่เราไม่กล้าตะคอกใส่ สำหรับเรามันคือข้อยกเว้นในทุกๆเรื่อง มันรู้จักเรามากกว่าคนในครอบครัวหรือตัวเราเองอีก เราสับสนจริงๆไม่รู้ว่าตกลงเราสองคนคือเพื่อนตาย หรือเราเเอบรักเพื่อนสนิทตัวเองกันแน่ แล้วถ้าเรารักเพื่อนสนิทตัวเองจริงๆจะต้องทำยังไง ถ้าบอกมันจะเหมือนเดิมมั้ย เราอยู่ไม่ได้หรอกถ้าไม่มีมัน คิดภาพไม่ออกเลยว่าชีวิตที่ไม่มีมันจะเป็นไง คงเลวร้ายสุดๆ
ความรู้สึกแบบนี้คือแอบรักเพื่อนใช่รึเปล่า?
คือตอนนี้เราสับสนมากๆไม่รู้ว่าความรู้สึกที่เป็นอยู่ตอนนี้คือเพื่อนหรือเพื่อนสนิทคิดไม่ซื่อกันแน่ ด้วยความที่เรารู้จักกันมาตั้งแต่เด็ก บ้านใกล้กัน
คือเกินครึ่งชีวิตความทรงจำของเรามีมันอยู่ด้วยตลอด
เรามีเพื่อนสนิทกลุ่มหนึ่งที่แบบโตมาด้วยกันเรียนด้วยกันตั้งแต่อนุบาลเลย เรากับมันก็อยู่กลุ่มนี้เหมือนกัน เราเป็นคนชอบสกินชิพมากๆคือก็นัวเนียเพื่อนในกลุ่มแทบทุกคนแต่กับมันจะมากกว่าคนอื่นๆ แล้วเราเป็นไรกับผู้ชายไม่รู้อยู่ใกล้ๆก็คือรู้สึกอึดอัดแบบแปลกๆอะ แบบไม่ชอบผู้ชายโดนตัว แต่เราก็ชอบดารารึอะไรแบบนี้อยู่นะ แฟนเราที่เคยคบก็เป็นผู้ชายแต่มากสุดคือจับมือครั้งเดียวด้วยแค่นั้นเลย คือเราเป็นชอบผู้หญิงหรอ อันนี้เราก็สงสัย
แล้วกับเพื่อนสนิทเราคือเราสองคนมีความชอบรสนิยมรึอะไรต่างๆที่เหมือนกันหลายอย่าง ชอบดูหนังแนวเลือดสาด ไม่อินหนังรัก ทำอะไรบ้าบอๆด้วยกัน
ดูหนังด้วยกันทั้งคืน ร้องไห้ด้วยกันกับเรื่องไร้สาระ รึหัวเราะจนน้ำตาไหลกับเรื่องไม่เป็นเรื่อง ขำกับมุขฝืดๆของกันและกัน นอนด้วยกัน ชอบซื้อของคู่กัน อยู่ข้างกันทุกครั้งที่มีปัญหา เราชอบแซวมัน ชอบบอกว่ามันเป็นแฟนเรา บอกว่าเราเป็นแฟนที่ใจดีอนุญาตให้มันมีกิ๊กได้ไม่ถือ เราเล่นกันอย่างงี้ตั้งแต่ม.ต้น จนตอนนี้ก็เป็นอยู่คือเราอินกับบทหรอ เราไม่เคยสนใจในความรู้สึกที่เรามีให้มันเลย ก็คิดว่าเพื่อนกันแหละ จนตอนม.4 เราเรียนกันคนละที่ แต่ตอนเลิกเรียนเราก็ยังไปหากันบ่อยๆ บางครั้งก็ยังไปนอนค้างบ้านมัน เราไม่รู้ว่าตอนไหนที่เราคิดสงสัยในความรู้สึกที่มีให้มันว่ามันแค่เพื่อนจริงๆหรอ ถ้ามากกว่าเพื่อนเวลาที่มันมีแฟนเราก็ต้องหึงดิ เราก็คิดว่าเราไม่เคยหึงมันเลยแต่พอมาคิดดีๆคือเราไม่ชอบหน้าแฟนเก่ามันสักคน.....
แต่เราก็ไม่ได้คัดค้านรึห้ามยุแยงอะไร เราไม่ได้ร้องไห้เสียใจเวลาที่มันมีแฟน ไม่เคยร้องไห้กับมันเลย เพราะเรามีความสุขที่ได้อยู่กับมัน มันคือความสบายใจของเรา เราเป็นคนใจร้อนแต่มันเป็นคนเดียวที่เราไม่กล้าตะคอกใส่ สำหรับเรามันคือข้อยกเว้นในทุกๆเรื่อง มันรู้จักเรามากกว่าคนในครอบครัวหรือตัวเราเองอีก เราสับสนจริงๆไม่รู้ว่าตกลงเราสองคนคือเพื่อนตาย หรือเราเเอบรักเพื่อนสนิทตัวเองกันแน่ แล้วถ้าเรารักเพื่อนสนิทตัวเองจริงๆจะต้องทำยังไง ถ้าบอกมันจะเหมือนเดิมมั้ย เราอยู่ไม่ได้หรอกถ้าไม่มีมัน คิดภาพไม่ออกเลยว่าชีวิตที่ไม่มีมันจะเป็นไง คงเลวร้ายสุดๆ