ตอนนี้เราอายุ 18 ค่ะ ยังอยู่ ม.6 และพลาดท้องครอบครัวทั้งสองฝ่ายรับรู้และให้เก็บเด็กไว้ แต่ในใจเรายังไม่พร้อมในบางเรื่องค่ะ เรากับแฟนทะเลาะกับบ่อยกระทบกระทั่งกัน และเราเองก็ยังเรียนไม่จบ ด้วยความที่เราเป็นคนอ่อนไหวมากเจออะไรกระทบจิตใจนิดหน่อยก็แทบไปไม่ไหว เราเลยบอกแม่ว่าไม่อยากเก็บเด็กไว้เพราะมันจะแย่ทั้งกับหนูและเด็ก อาการเราคงแย่ทั้งสภาพจิตใจเรียนต่อคงไม่ไหวและคงเลิกกับแฟนแม่ก็ยังยืนยันให้เราเก็บเด็กไว้ (จริงๆไม่ได้รังเกลียดที่เด็กเกิดมาและไม่อยากดูแลนะคะ แค่กลัวเด็กจะเกิดมามีปัญหาเพราะแม่อยู่ในสภาพจิตที่แย่ ในความคิดเรานะคะ) และแฟนก็ย้ายมาอยู่บ้านกับเรา
(จริงๆแฟนเป็นคนต่าง จ.นะคะ แต่ย้ายมาฝึกงานแถวบ้านเรา)
เราไปฝากครรภ์รึอะไรปกติเลยค่ะ ตั้งแต่ก่อนท้องเราทะเลาะกับทุกวัน เราร้องไห้ต่อหน้าเขาเป็น 100ๆรอบเขาไม่เคยสนใจเลยค่ะ ด่าเราต่อหน้าเพื่อนผลักเราทำร้ายร่างกายต่างๆนาๆแต่ไม่ถึงขั้นรุนแรง จนมาท้องเขาก็ยังเหมือนเดิม ปล่อยเรานอนร้องไห้ข้างๆแล้วเขาก็หลับไป จนเราเครียดหนักค่ะ เราโทรมและปวดหัวทุกวันจนเริ่มป่วย เริ่มท้องเสีย เขาก็ไม่ได้มาดูแลอะไรค่ะ พอใช้อะไรก็หงุดหงิดก็ต้องไปทำเอง จนเขาเป็นไข้เลือดออกตอนท้องได้ 3 เดือน กินอะไรไม่ได้เลยค่ะอ้วกตลอด ไปหากี่หมอก็ไม่หายรักษาอะไรก็แทบไม่ได้ได้แต่กินเกลือแร่กับเจาะเลือดหลายวัน แถมอาการหนักกว่าคนอื่นด้วยค่ะ นอนก็ไม่ได้แต่เขาก็ไม่ได้มาสนใจเรา เราตื่นมานอนข้างนอกตอนตี 3 ทุกวันแล้วแม่จะมาดูแลตลอดเลยค่ะ แต่แฟนไม่เคยถามไถ่รึดูแลเราเลย จนแอบนอยค่ะ
พอเราหายจากไข้เลือดออกก็ยังทะเลาะกันเหมือนเดิม เรามีพี่สาวแท้ๆคนนึงค่ะเราะยายามบอกเขาว่าเราอยู่กับเขาไม่ได้ เพราะเขาไม่แคร์อะไรเราไม่ได้สนใจและใจร้ายกับเรามากๆ ทะเลาะกันก็ไม่สนเลยว่าเราท้องอยู่ทำให้เครียดตลอด เราอยากกินรึอยากได้อะไรก็ไม่เคยได้ เรานอนอยู่ก็ปิดประตูดังๆใส่เรา เป็นอะไรที่เสียความรู้สึกมาก พี่สาวเราบอกให้เราทนไป เพราะเราเลือกชีวิตเราเอง
สรุป ทุกคืนตลอดที่ท้องเราร้องไห้มาตลอดเลยค่ะ เครียดจนป่วย เราพยายามบอกแม่เรื่องที่เขาทำร้ายเราเรื่องต่างๆนาๆ เขากลับไม่เข้าใจเรา กลับมาด่าที่เราร้องไห้ มาด่าว่าเรางี่เง่า เอาแต่ใจ เพราะแบบนี้ถึงไม่อยากมีใครอยู่ด้วย โดยปกติแม่ก็ไม่เข้าข้างเราอยู่แล้วค่ะ แต่พอเราแอบร้องไห้รึร้องไห้ในห้องจนเก็บเสียงไม่ได้ เขาจะด่าเราเข้าไปอีกค่ะ วันที่เราร้องไห้ทะเลาะกับแฟนหนักๆ แฟนเรามันเอาโทรศัพท์เราไปยึดไว้ให้แม่ค่ะ เราโดนขังไว้ในห้องทั้งวันได้แต่ร้องไห้ ไม่กินอะไร จนวันนั้นคิดสั้น กินยาพาราไป 10เม็ดค่ะ แต่โชคดีที่อ้วกออกมาหมด จึงมีแค่อาการมึนหัวอ่อนเพลียไปค่ะ พอแม่กับแฟนเรารู้เขาก็ไม่ได้สนใจอะไร เขาคิดว่าเราเรียกร้องความสนใจและยังไล่เราว่าถ้าอยากตายนักก็ไปนั่งตากแดดให้แดดเผาตายไปเลย
หลังจากเหตุการพวกนี้ทำให้เราไม่กล้าบอกอะไรกับแม่ค่ะ เราขอให้พี่สาวช่วยกลับไม่มีใครช่วยค่ะตอนนี้เราทำได้แค่นอนร้องไห้ป่วยไปวันๆ จะเล่าอะไรให้ใครฟังก็ไม่มีใครเข้าใจและไม่มีใครอยากฟังปัญหาของเรา
อยากมีคนคอยให้กำลังใจคอยให้คำปรึกษาค่ะเราเจอปัญหามากมายแต่ไม่สามารถพูดกับคนใกล้ตัวได้เลย
(จริงๆแฟนเป็นคนต่าง จ.นะคะ แต่ย้ายมาฝึกงานแถวบ้านเรา)
เราไปฝากครรภ์รึอะไรปกติเลยค่ะ ตั้งแต่ก่อนท้องเราทะเลาะกับทุกวัน เราร้องไห้ต่อหน้าเขาเป็น 100ๆรอบเขาไม่เคยสนใจเลยค่ะ ด่าเราต่อหน้าเพื่อนผลักเราทำร้ายร่างกายต่างๆนาๆแต่ไม่ถึงขั้นรุนแรง จนมาท้องเขาก็ยังเหมือนเดิม ปล่อยเรานอนร้องไห้ข้างๆแล้วเขาก็หลับไป จนเราเครียดหนักค่ะ เราโทรมและปวดหัวทุกวันจนเริ่มป่วย เริ่มท้องเสีย เขาก็ไม่ได้มาดูแลอะไรค่ะ พอใช้อะไรก็หงุดหงิดก็ต้องไปทำเอง จนเขาเป็นไข้เลือดออกตอนท้องได้ 3 เดือน กินอะไรไม่ได้เลยค่ะอ้วกตลอด ไปหากี่หมอก็ไม่หายรักษาอะไรก็แทบไม่ได้ได้แต่กินเกลือแร่กับเจาะเลือดหลายวัน แถมอาการหนักกว่าคนอื่นด้วยค่ะ นอนก็ไม่ได้แต่เขาก็ไม่ได้มาสนใจเรา เราตื่นมานอนข้างนอกตอนตี 3 ทุกวันแล้วแม่จะมาดูแลตลอดเลยค่ะ แต่แฟนไม่เคยถามไถ่รึดูแลเราเลย จนแอบนอยค่ะ
พอเราหายจากไข้เลือดออกก็ยังทะเลาะกันเหมือนเดิม เรามีพี่สาวแท้ๆคนนึงค่ะเราะยายามบอกเขาว่าเราอยู่กับเขาไม่ได้ เพราะเขาไม่แคร์อะไรเราไม่ได้สนใจและใจร้ายกับเรามากๆ ทะเลาะกันก็ไม่สนเลยว่าเราท้องอยู่ทำให้เครียดตลอด เราอยากกินรึอยากได้อะไรก็ไม่เคยได้ เรานอนอยู่ก็ปิดประตูดังๆใส่เรา เป็นอะไรที่เสียความรู้สึกมาก พี่สาวเราบอกให้เราทนไป เพราะเราเลือกชีวิตเราเอง
สรุป ทุกคืนตลอดที่ท้องเราร้องไห้มาตลอดเลยค่ะ เครียดจนป่วย เราพยายามบอกแม่เรื่องที่เขาทำร้ายเราเรื่องต่างๆนาๆ เขากลับไม่เข้าใจเรา กลับมาด่าที่เราร้องไห้ มาด่าว่าเรางี่เง่า เอาแต่ใจ เพราะแบบนี้ถึงไม่อยากมีใครอยู่ด้วย โดยปกติแม่ก็ไม่เข้าข้างเราอยู่แล้วค่ะ แต่พอเราแอบร้องไห้รึร้องไห้ในห้องจนเก็บเสียงไม่ได้ เขาจะด่าเราเข้าไปอีกค่ะ วันที่เราร้องไห้ทะเลาะกับแฟนหนักๆ แฟนเรามันเอาโทรศัพท์เราไปยึดไว้ให้แม่ค่ะ เราโดนขังไว้ในห้องทั้งวันได้แต่ร้องไห้ ไม่กินอะไร จนวันนั้นคิดสั้น กินยาพาราไป 10เม็ดค่ะ แต่โชคดีที่อ้วกออกมาหมด จึงมีแค่อาการมึนหัวอ่อนเพลียไปค่ะ พอแม่กับแฟนเรารู้เขาก็ไม่ได้สนใจอะไร เขาคิดว่าเราเรียกร้องความสนใจและยังไล่เราว่าถ้าอยากตายนักก็ไปนั่งตากแดดให้แดดเผาตายไปเลย
หลังจากเหตุการพวกนี้ทำให้เราไม่กล้าบอกอะไรกับแม่ค่ะ เราขอให้พี่สาวช่วยกลับไม่มีใครช่วยค่ะตอนนี้เราทำได้แค่นอนร้องไห้ป่วยไปวันๆ จะเล่าอะไรให้ใครฟังก็ไม่มีใครเข้าใจและไม่มีใครอยากฟังปัญหาของเรา