สวัสดีค่ะ.... วันนี้เราจะมาเล่าเรื่องรอยยิ้มในความทรงจำที่ฉันไม่เคยลืมให้เพื่อนๆในPantip ได้ฟังกันนะคะ พอดีวันนี้เปิดFacebook ไปเจอรีวิวขนมยี่ห้อหนึ่ง เป็นขนมอมยิ้มด้ามจับจะเป็นเรื่องเเสงสมัยนั้นจำได้ว่า ขนมชิ้นนี้ ฮิตมากๆสำหรับ เด็กๆในยุคนั้น ในเวลานั้นเราเรียนอยู่ชั้น ป.4 ในทุกๆปีจะมีน้องๆอนุบาลเข้ามาใหม่ วันหนึ่งฉันสะดุดตาไปเจอน้องเด็กผู้หญิงตัวเล็กๆคนนึง รุปร่าง ผอม ผิวซีดขาว แก้มป่อง หน้าตาจิ้มลิ้ม เห็นน้อง ยืนร้องไห้ก่อนจะเข้าแถว โดยมีย่าของน้องมาเฝ้าด้วยนะคะ เราเลยเอาอมยิ้มไปให้น้อง หลังจากวันนั้น เวลาเราเจอน้องทีไร ถ้ามีอมยิ้มติดไม้ติดมือมาเรา ก็จะให้น้องตลอด เราสัมผัสได้ถึงรอยยิ้มอันมีความสุขของน้อง ในทุกเช้า น้องจะเรียกชื่อเราทุกเช้าก่อนรอเข้าเเถว น้องจะวิ่งมากอดเรา เกาะขาเรา เล่นกับเรา แม้กระทั้งเลิกเรียนในตอนเย็น พอเลิกเรียน ย่าของน้องก็จะพาน้องเดินมา บ๊ายๆเราก่อนน้องกลับบ้านเกือบทุกๆครั่ง เราเลยถามว่าบ้านน้องอยู่ที่ใหน คุณย่าเลยบอกว่า อยู่หลัง รร.นี่เอง เพราะฉะนั้นเองในตอนเย็นๆหลังเลิกเรียนเวลาเรากลับบ้านเราจะปั่นจักยานแวะไปหาน้องเกือบทุกวัน บางวันไม่ได้เเวะเข้าไป ปั่นจักยานกลับบ้านผ่านไปเฉยๆ น้องเจอเรา น้องจะโกนเรียกว่า พี่ใบ....บ๊ายๆ น๊าา เวลาผ่านไปหนึ่งปี ในหนึ่งปีก็จะเป็นแบบนี้ เกือบทุกวันที่เราไปโรงเรียน จนมีอยู่วันหนึ่งเราเล่นกับน้อง แล้ววิกผมน้องหลุดลงมา เราเลยเอ่ยปากถามว่า ทำไมผมน้องขึ้นน้อยจัง คุณย่าสีหน้าเศร้าๆตอบกลับมาแค่เพียงว่า น้องไม่ค่อยสบายค่ะ ตอนนั้นเรายังเด็ก ยังไม่คิดอะไรมาก อยู่มาๆวันหนึ่ง น้องไม่ได้มาโรงเรียน เราก็ไม่ได้คิดอะไรมาก กะว่าเย็นๆจะแวะไปหาน้อง พอไปถึงบ้านน้องในตอนเย็นๆ บ้านกลับปิดเงียบสนิท ในใจเราตอนนั้น คิดว่าย่าของน้องคงพาน้องไปขับรถเล่น สองสามวันต่อมา น้องก็ยังไม่มา รร. ไปหาตอนเย็นบ้านก็ปิด นานเข้าเป็นอาทิตย์ก็เริ่มสงสัย เลยเอ่ยปากถามคุณครูว่าน้อง ย้าย รร.ไปแล้วหรอคะ คุณครูบอกว่า น้องเข้า โรงพยาบาลมาเป็นอาทิตแล้ว เราก็โล่งใจ เพราะคิดว่าเดี๋ยวน้องหายก็คงมาเรียนแล้วเราก็จะได้เจอกัน เวลาเปลี่ยนผ่านไปหนึ่งอาทิตย์ ก็ยังไม่มีวี่แววว่าน้องจะกลับมา เราคิดถึงน้องมาก แต่ก็คิดว่า อีกไม่นานคงต้องกลับมาเรียนแน่ๆ เพราะเด็กบางคนเวลาไม่สบาย พอหายก็กลับมาเรียนตามปกติ เช้าวันต่อมา แสงแดดสดใส มีลมพัดอ่อนๆ เรานั้งเล่นอยู่บนกำแพงที่จอดจักยานของ รร. มีเพื่อนคนหนึ่งเป็นผู้ชาย ร้อยวันพันปีไม่ได้คุยกันสักเท่าไหร่ เดินมาหาแล้วถามว่า เออ!ใบ... น้องที่เขาชอบเล่นกับเธอ แล้วชอบ จูงเธอไปซื้อขนมชื่ออะไรนะ เราเลยบอกว่า อ๋อ ชื่อน้อง....มีไรหรอ เพื่อนเราที่ท่าทางตื่นเต้น รีบตอบกลับมาว่า เออๆ เนี่ยเห็นคุณครูบอกว่า น้องเสียเมื่อคืน เนี่ยน้องเลือดออกจากปาก จมูกด้วย เราได้ยินแบบนั้น ใจเราสั่นไปหมดน้ำตาคลอแต่ไม่ถึงกับร้องไห้ เราถามเพื่อนว่า รู้ได้ไง เพื่อนบอกว่า หูยยย เห็นครูเขาคุยกันใน โรงอาหารว่าน้องเสียเเล้ว ในตอนนั้นเราเพิ้งมารู้ที่หลังว่าน้องเป็นโรค มะเร็งเม็ดเลือด และเราก็ไม่รู้ว่าใอเจ้าโรงมะเร็งเนี่ย มันจะรุนเเรงขนาดนี้ หลังจากนั้น ตั้งแต่นั้นมา เวลาเรากลับบ้าน เราจะมองเข้าไปในบ้านหลังนั้นตลอด บ้านหลังที่เคยมีเด็กผุ้หญิงตัวเล็กๆคนหนึ่ง ตะโอนออกมา ทักทายทุกครั่งก่อนกลับบ้าน แต่วันนี้ไม่มีเเล้ว ตั้งแต่วันนั้น เราไม่เคยลืมน้องได้เลย จนถึงวันนี้เราอายุ24แล้ว น้องก็ยังอยู่ในความทรงจำของเราตลอดไป พอเราโตขึ้นมาเรารู้อะไรหลายๆอย่าง สิ่งที่ทำให้เราปวดใจที่สุด #คือในขณะที่น้องป่วย น้องไร้เดียงสามากๆ เด็กผู้หญิงตัวเล็กๆคนหนึ่ง แก้มป่อง ตัวซีด ป่วยเป็นมะเร็งเม็ดเลือดแต่ยังยิ้มและวิ่งเล่นกับเราได้ #เเละในทุกวันที่น้องป่วยไม่ได้มา รร เวลาเราปั่นจักยานมาเรียนจะคิดทุกครั่งว่าวันนี้น้องจะมา รร. หรือเปล่า
นี่เวลาก็ผ่านไป เกือบสิบปี น้องยังอยู่ในความทรงจำตลอด
เพื่อนๆคนใหนมีความทรงจำ อะไรบ้างแชร์ให้ฟังหน่อยนะคะ ขอบคุณค่ะ เขียนผิดพลาดประการใดต้องขอโทษด้วยนะคะ
อมยิ้มของน้องในความทรงจำ จะจดจำรอยยิ้มของเธอตลอดไป
นี่เวลาก็ผ่านไป เกือบสิบปี น้องยังอยู่ในความทรงจำตลอด
เพื่อนๆคนใหนมีความทรงจำ อะไรบ้างแชร์ให้ฟังหน่อยนะคะ ขอบคุณค่ะ เขียนผิดพลาดประการใดต้องขอโทษด้วยนะคะ