[ปล.ขอเเทนตัวเองว่าเรานะคะ]

สวัสดีค่ะ ตามหัวข้อเลยค่ะ อยากเรียนต่อมหาลัยมากๆ. อยากเรียนเกี่ยวกับสายการบิน เเต่พอจะรู้บ้างว่าค่าเทอมสูง ตอนนี้เรากำลังจะขึ้นม.4 ก็ต้องเลือกแล้ว เพราะอยู่ในช่วงต้องตั้งใจเรียนขั้นสุดยอดเพื่อเอาเกรดเฉลี่ยไปใช้ในการสมัคร เเล้วก็คะเเนนอีกมากมายในช่วงม.6 

เรามีพี่สาว3คนค่ะ พ่อแม่ส่งพี่คนที่2เรียน เพราะพี่คนที่1ไม่อยากเรียน พ่อกับเเม่ก็มีทุนอยู่ที่จะส่งพี่เรียน เเละค่าใช้จ่ายต่างๆ กว่าพี่จะเรียนจบก็หมดเงินเยอะ
จนพ่อแม่ก็ต้องไปกู้หนี้ยืมสินมาต่อยอด

[แม่หวังกับพี่คนนี้มากที่สุด แม่ถึงให้เรียน หมดเท่าไหร่ค่อยมาว่ากัน แม่ลงทุนสุดตัวเพราะตอนเด็กๆ พี่1.2 ช่วยพ่อแม่ทำงานหนักมาก ช่วยทำทุกอย่าง เลยเข้าใจบ้างว่าทำไมถึงให้เรียน]

เพราะหวังว่าพอพี่เรียนจบเเล้วจะสอบบรรจุครูเเล้วกู้เงินมา

เเล้วเอามาใช้หนี้ให้ พี่เรียนครู สามารถกกู้ได้
ปัจจุบันเรียนจบเเล้วป.ตรี เเต่ตอนนี้พี่ยังสอบบรรจุยังไม่ได้เลย หนี้ที่ยืมมาก็ไม่ใช้น้อย เยอะมากก

เเล้วก็เลยมีปัญหาทางครอบครัวตามมาเยอะแยะมากมาย ปัจจุบันพี่คน1และ2เเต่งงานมีครอบครัวมีลูกกันหมดแล้ว ก็ช่วยพ่อแม่บ้างเพราะเขาก็มีภาระหน้าที่เหมือนกัน  

พอพี่คนที่3จะเรียนเเม่ก็อยากให้เรียนพยาบาล พี่เเกก็เลยไปสอบชิงโควตาเอา เเล้วจะได้มีที่เรียน
เเต่ผลออกมาก็ไม่ติด ถึงติดแม่ก็ไม่มีเงินส่งเเล้ว
พี่ก็เลยไปสมัครเรียนรามเอาเพราะม.รามค่าเทอมถูกสุดๆ อยู่ที่ว่าจะตั้งใจเรียนมั้ยเเค่นั้น
พี่คนที่3ก็ทั้งเรียน ทั้งทำงาน ส่งตัวเองเรียน พี่เเกก็เคยบอกแม่อยู่ว่า อะไรๆก็ให้เเต่พี่คนที่2 พอลูกคนที่เหลือ ขอก็ไม่ค่อยจะได้. ยกเว้นหาเงินเอง

เเต่เราก็เข้าใจอยู่ว่าสถานะครอบครัวเป็นเเบบนี้เเบบนี้นะ ไม่ค่อยขอร้องอะไรมากมาย  เเต่ก็น้อยใจ
ที่ทำไม่ต้องมาเกิดในที่เเบบนี้ ทั้งที่แม่ก็จะพยายามแท้งตั้งเเต่อยู่ในท้อง พี่คนเเรกเป็นคนพูดกับเเม่ เเต่ไม่ได้ให้เราฟังหรอก พูดกับแม่  เเต่เราอยู่ในห้อง ดันได้ยิน เราไม่อยากเกิดมาเลย

ยิ่งมีพี่มาบอกว่าเราเป็นตัวถ่วงอีกก็ไม่รู้ว่าจะทำยังไง เราเป็นคนที่ร้องไห้ง่ายมาก ยิ่งทนถ้าเจอคำพูดก็น้ำตาคลอแล้ว

เรากับพี่ๆ. ไม่ค่อยจะถูกกันซักเท่าไหร่  ยิ่งเราเป็นคนเล็กสุดก็ยิ่งไม่ค่อยมีคนมาดูแล เพราะน่าจะเป็นปัญหาให้ครอบครัว เพราะพี่ๆก็มีภาระเรื่องต่างๆ

เราก็ไม่อยากจะไปเป็นปัญหาให้  เราะเจอเรื่องเเบบนี้มาตั้งเเต่เด็กๆ .เป็นเเบบนี้ พ่อแม่ทะเลาะกัน
เเต่ไม่รู้ว่าทนมาได้ยังไง 

เราเป็นคนที่เรื่องเเบบนี้มาก็ต้องใช้ชีวิตเเบบจริงจังตลอด เหมือนชีวิตถูกแขวนไว้บนเส้นด้าย ถ้าก้าวทางผิดก็คือชีวิตจบ  เพราะไม่มีใครที่จะให้อภัยและคอยผลักดันเลย ตั้งเเต่นั้นมาเราก็เป็นคนนิ่งๆ

โลกส่วนตัวสูงไม่ค่อยอยากจะไปไหนยกเว้นถ้าอยากไปจริงๆ  จนครูที่โรงเรียนบอกว่า เหมือนเป็นผู้ใหญ่นิ่งๆ ไม่ค่อยหนุงหนิงกับใคร บ้างครั้งนิ่งจนเกินไปก็มีคนว่าเราหยิ่ง

มีเเต่ซ้ำเติม เอาคนโน่นคนนี้มาเปรียบบ้าง ก็รู้สึกท้อเหมือนกัน ทำไมชีวิตจะต้องมาเจออะไรเเบบนี้ พยายามทำให้เค้าเห็นถึงความพยายามดิ้นรนที่สุด เพื่อให้เค้าได้เรียนความสามารถของเรา  เเต่เค้ากับเฉยชาใส่

มีเรื่องอะไรก็มาลงที่เรา. เอะอะเราผิดตลอด

เราเลยไม่กล้าที่จะขอพ่อแม่พยามยามส่งให้เราเรียน
เราคงจะต้องทิ้งความฝันจริงๆ 
พยายามเเค่ไหนก็ไม่สำเร็จ
ตอนนี้ก็ไม่รู้ว่าอีก3ปีก็จะจบม.6. แล้วเราจะไปไหนต่อ

หรือบางทีก็อาจจะไปเรียนม.รามควบคู่กับทำงานก็ได้  ถึงจะเรียนหลายๆปีจนกว่าจะจบก็ต้องทน เพื่อความฝัน ถึงเเม้มันได้เเค่ฝัน เเต่เราก็ต้องพยายามที่สุด

ชีวิตนี้เหมือนเป็นเด็กเก็บกด หรือไม่ก็ไม่รู้
แต่ก็ไม่เคยเเสดงนิสัยก้าวร้าวเลย เเบบหนี้ออก
จากบ้านเเบบนี้ กินเหล้าอะไรเเบบนี้ พ่อแม่ก็ไม่เคยสอนเเต่ก็ไม่รู้ว่าทำไมไม่ทำ หรือมันค่อยเวลาที่จะทำ                     จะพยายามข่มใจตัวเอง

ขอบคุณค่ะที่อ่านเรื่องราวชีวิตเด็กคนๆนึง