ครอบครัวไม่ยอมรับที่เราเป็นไม่เข้าใจเราไม่รับฟังที่เราจะพูด ต้องทำยังไงดีครับ

ตามหัวข้อเลยครับ ก่อนอื่นผมอยากให้นักพันทิปทั้งหลาย ตัดเรื่องกระทู้เก่าๆของผมไปก่อน เพราะกระทู้นี้ จะเป็นเรื่องเกี่ยวกับปัญหาครอบครัวผมล้วนๆ ซึ่งอยากจะมาแลกเปลี่ยนความเห็นและอยากให้ช่วยกันว่าผมควรจะทำยังไงดีครับ เริ่มเรื่องคือ ผมเป็นลูกชายคนเล็กของครอบครัวครับอยู่กับพ่อแม่แล้วก็ยาย ซึ่งผมเป็นคนที่ค่อนข้างจะ"คิดต่าง" และ"แตกต่าง"กับคนในตระกูลทุกคนเลย ในตระกูลผมเป็นข้าราชการหมดเลยครับ ตำรวจ พยาบาล ครู แต่พอมาที่ผม ผมเลือกที่จะเรียนสายอาชีพ แล้วไปทำด้านสายอาชีพแทน ซึ่งแค่นี้ แม่กับยายผมแกก็เป็นกังวล ว่าผมจะเรียนจบมั้ย ผมจะมีงานทำมั้ย แก่ไปจะลำบากมั้ย คือเหมือนว่าแกกังวลเรื่องไม่เป็นเรื่องน่ะครับ แล้วก็เรื่องรถ ผมเป็นคนชอบมอเตอร์ไซต์ครับ พวกบิ๊กไบค์ ขนาดเรื่องแค่นี้ แกก็ยังกังวลเลยครับ ว่าผมจะไปแว้น ไปซิ่ง เนื้อหุ้มเหล็กบ้าง บลาๆๆๆๆ ผมนี่ปวดหัวเลยครับ อธิบายอะไรไปแกก็ไม่สนใจ พอผมขอคุยเรื่องรอยสัก(ในอนาคต) ก็มีการขู่ว่าจะตัดจากกองมรดกอีก หาว่าพวกที่สัก เป็นพวกขี้ยา พวกคนเลว เป็นของคู่กัน ผมก็แค่ชอบศิลปะบนร่างกาย พอคุยเรื่องที่จะเลสิค แกก็ว่ามันแพง เป็นแสน แต่พอผมบอกว่าสมัยนี้มันถูกลงแล้ว แกก็เอาแต่ว่า พวกถูกๆน่ะมันมีแต่พวกทำแล้วตาบอด ยังนู่นยังงี้ พอผมจะเปิดรีวิวพันทิปเปิดคลิปยูทูปให้ดู แกก็ไม่ดูครับ คือแกไม่รับฟังอะไรเลยครับ เวลาคุยกันพอมีเรื่องที่ขัดกันนิดหน่อย ผมพยายามอธิบายให้มันถูกต้องแกก็จะพูดเหน็บแนมใส่ผมประมาณว่าผมเป็นพวกขี้เถียง ไม่เชื่อฟังพ่อแม่ ผมคิดในใจแหละครับว่าถ้ามันผิดมันไม่ถูกต้อง จะไปเชื่อทำไม? อย่างเรื่องที่สมาธิผมไม่ดี แกก็มาโทษแต่ว่าผมเล่นเกม ติดเกม นอนน้อย เลยเป็นแบบนู่น แบบนี้ คือผมแบ่งเวลาเป็นครับ เพราะผมก็เข้าใกล้วัยทำงานแล้ว แถมผมเล่นเพราะผมชอบและผมมีความสุขกับมัน แต่พออธิบายไป แกก็ไม่รับฟังครับ แกก็เอาแต่โทษ ทุกๆอย่างในชีวิตของผมเลย ว่าที่ผมทำมันไม่ดี มันไร้สาระ มันไม่มีประโยชน์ พูดใส่ผมว่าชอบเล่นเกม ทำไมไม่ไปเรียนออกแบบเกมล่ะ จะส่งเรียนให้จบป.เอกเลย อะไรแบบนี้น่ะครับ คือผมควรจะพูด หรือยังไงกับพวกท่านดีครับ ทุกวันนี้ปวดหัวแทบจะตีนก่ายหน้าผากอยู่แล้ว จะว่าผมเป็นคนไม่ดีก็ได้ครับ เพราะผมก็ไม่ใช่เด็กเรียนดีทำเกรด แต่ผมพยายามเรียนให้จบ หางานทำดูแลตัวเองให้พวกท่านสบายใจ ไม่ปิดบัง มีอะไรก็เปิดใจคุยเลย ตอนนี้ใช้ชีวิตเรียนผมยังต้องพึ่งเงินพ่อแม่ครับ แต่นั่นไม่ใช่เหตุผลที่ท่านจะเอาความคิดในแบบสมัยเก่ามายัดหัวผมน่ะสิครับ ผมควรจะทำยังไงดีครับ ประมาณว่า บอกให้ผมเป็นตัวของตัวเอง แต่ก็กลับมาโทษผมว่า ทำไมถึงเป็นคนแบบนี้ ผมเหนื่อยใจเลย  รู้สึกเหมือนโดนใยเหล็กที่สลัดไม่หลุดชักอยู่ รู้สึกไม่ค่อยเป็นตัวเองเลย พอผมพูดไป แกก็บอกแต่ว่า ผมที่เกิดมา พ่อแม่ให้มา ก็ต้องทำตามที่พ่อแม่บอกสิ ต้องเชื่อฟังพ่อแม่สิ ทำอะไรต้องอยู่ในสายตาพ่อแม่สิ ผมเป็นคนเชื่อฟังคำพูดพ่อกับแม่ครับ แต่บางอย่าง ที่มันไม่ใช่ตัวผมเลย ไม่ใช่แนวทางของผมเลย ไม่ใช่สิ่งที่ผมต้องการจริงๆ ผมก็ไม่อาจจะยอมรับเข้ามาสู่ตัวผมได้จริงๆครับ ช่วยด้วยครับ พออ่านจบ ผมอาจจะเป็นคนที่ไม่ดี เป็นเด็กเปรต ลูกอกตัญญูในสายตาบางคน แต่ต้องยอมรับนะครับว่าผมเองก็มีหัวใจและความคิดเป็นของตัวเองเหมือนกัน ผมเองก็ไม่รู้จะแก้ปัญหายังไงดี เพราะปัญหามันอยู่ที่ทั้งสองฝ่ายเลย ขอความเห็นแลกเปลี่ยนกันด้วยครับ ขอบคุณครับ
***แก้ไขข้อความ ลบส่วนที่ไม่เกี่ยวข้อง(พิมพ์โดยไม่คิด)ออกไป
  กับข้อมูลเชิงลึกของทางบ้านออกนิดหน่อยนะครับ