เมื่อวันนึงเรารู้สึกอึดอัดกับแฟน และไม่มั่นใจว่าตัวเราสำคัญกับเขาและมีเราคนเดียวหรือไม่

ก่อนอื่นค่ะ เราไม่เคยตั้งกระทู้ถามเรื่องอะไรพวกนี้เลย

ถ้าสับสนหรืองงๆ ขออภัยนะคะ

เราเป็นผู้หญิงวัยสามสิบ ที่ทำงานในบริษัทเหมือนคนทั่วไป

ได้เจอผู้ชายคนนึงที่เข้ามาพูดคุยกันเรื่อยๆจนได้เป็นแฟนกันประมาณ เกือบปีแล้วค่ะ

ขอเล่าตั้งแต่เริ่มคุยกันนะคะ

โดยเรากับเขาทำงานที่ใกล้กันมาก ซึ่งเราและเขาก็จะยุ่งเรื่องงานตลอดทั้งคู่ไม่ค่อยมีเวลา แต่ส่วนมากจะเป็นเขา

แรกๆเวลาเราจะช่วยเขาไปไหน เขาก็มักจะบอกเราไม่ค่อยว่าง ทำงาน ไปหาเพื่อนบ้าง เราน้อยใจเขานะ 

จนพักหลังๆเหมือนคนเสียความมั่นใจก็ไม่อยากชวนไปไหนมาไหนเท่าไหร่นัก เหมือนเขาไม่ค่อยอยากไปไหนมาไหนกับเรา

เวลาจะไปเที่ยวกันก็มักจะไปกันอาทิตย์เว้นอาทิตย์ ไม่ก็ อาทิตย์ละครั้งกินข้าวมื้อเย็นและกลับ แต่ทุกครั้งที่นัดกันวันเสาร์หรืออาทิตย์

เข้ามักจะบอกว่ามีธุระต้องรับกลับ เรานั้นก็เริ่มรู้สึกอีก จนรู้สึกเหมือนเราเรียกร้องเขามากเกินไปมั้ย เราเลยเที่ยวคนเดียวบ้าง เที่ยวกับเพื่อนพยายามไม่สนใจเขาบ้าง

ถ้าเกิดจะขออาทิตย์ละครั้ง2ครั้งเพื่อได้ใช้กิจกรรมคุยแบบเจอหน้ากันบ้าง 

จนวันนึงเราก็เป็นแฟนกัน แต่เขาไม่ได้ขอเราเป็นแฟนนะ เราถามเขาว่าสรุปนี่เราเป็นไรกัน เพราะโดยส่วนตัวไม่อยากอึดอัด ไม่ใช่ก็จะได้ไม่เสียเวลาทั้งคู่

เราก็คุยกันมาเรื่อยๆ พฤติกรรมความสัมพันธ์ของเราในที่ทำงานก็รู้ทั้งสองฝ่าย และครอบครัวก็เริ่มเรียนรู้ ทุกอย่างเหมือนจะโอเค แต่ในใจของเราก็รู้สึกเหมือนเราห่างๆกับเขา

เวลาเราไปไหนมาไหนไปเที่ยวกับเขา เขามักจะไม่แสดงออกให้ใครในโซเซียลหรือเพื่อนเขารับรู้ เพราะอะไรเราก็ไม่รู้ เขาติดโทรศัพท์ ไปไหนมาไหนเอาโทรศัพท์ในเกงถือติดมือตลอด เวลาเราเข้าใกล้ เขาก็รีบคว้าโทรศัพท์ไป เวลาอยู่ด้วยกันก็ปิดเสียง หรือถ่ายคลิปส่งไลน์ให้ใครก็ไม่รู้ขณะอยู่กับเรา

เรารู้สึกแปลกๆว่าเขามีเราคนเดียวมั้ย หรือคุยหลายคน โดยปกติเราเป็นคนไม่ชอบเช็คโทรศัพท์แฟนค่ะ เราคิดว่าเป็นการให้เกียรติเขา แต่กลายเป็นเราเริ่มไม่มั่นใจ ทุกครั้งที่เราเริ่มตีตัวออกห่างเขาก็มักจะพยายามมาพูดดทำดี อยากอยู่กับเราจริงจังนะ และเราก็ใจอ่อนทุกที

เราเคยเปิดอดกคุยกับเขาก็พยายามจูดกันเกือบทุกรอบ เราเริ่มรู้สึกเหนื่อย และท้อแล้ว รู้สึกเหมือนอยู่เดียว ทุกครั้งที่มีปัญหาบางครั้งเราแค่ต้องการแค่กินข้าว หรือพูดมทำอะไรก็ที่รู้สึกว่า เรามีกันอยู่นะ 

เวลาเราป่วยตอนนั้น เราป่วยถึงขั้นเข้าโรงบาล เราก็ไปโรงบาลคนเดียว พอเค้ามาเยี่ยมเขาก็รีบกลับบอกว่า ต้องไปทำงาน เราเลยโทรไปตามเพื่อนให้มานอนเป็นเพื่อนหน่อยฉันกลัว หลังจากนั้นสิ่งที่เขาทำคือแค่พิมไลน์คุยอย่างเดียว และวันที่เรากลับจากโรงบาลเราก็กลับเอง เรารู้สึกน้อยใจ จนเราอึดอัดและคิดว่า มันใช่แล้วหรอนี่ขนาดแรกๆนะ และเราเองก็เป็นคนไม่ค่อยป่วย ป่วยที่ก็มักจะเข้าโรงพยาบาล

เราสับสน เราไม่มั่นใจ จนพักหลังๆเราไม่มีความสุข เราเหนื่อยที่จะเปิดอกคุยในทุกเรื่อง เราแค่อยากระบาย เราควรทำยังไงดี ทุกครั้งที่เราจะไม่ไหว เขาก็มักจะมาพูดดี พยายามชวนไปเที่ยว เรารู้สึกโดดเดี่ยวนะ เทศกาลต่างๆคริสตมาส ปีใหม่ เทศกาลต่างๆก็มักจะไม่ได้อยู่ด้วยกัน เขาต้องอยู่กับครอบครัว

แต่ก็ส่งไลน์พิมมาหาถ่ายรูปมาให้ดูบ้าง แต่เราก็รู้สึกเหงาอยู่ดี เราคงขี้เหงามากไปหรือเปล่า

ขออภัยนะคะถ้ายืนยาวมากเลย เราไม่รู้จะเรียบเรียงยังไง 

ขอบคุณทุกความเห็นค่ะ