ขอเล่าก่อนเลยนะค้ะว่า เราอายุ 24ปี ยังไม่จบมหาลัยค่ะ แต่ก่อนเราเป็นคนไม่ค่อยเรียกร้องอะไรจากที่บ้านมาก จะพยายามทำเกรดให้ดีแล้วขออะไรสักอย่าง พอเราเข้ามหาลัยจนต้องซิ่ว เราผิดเองที่โฟกัสเรื่องความรักมากไป บวกกับที่บ้านเราสอนลูกถนุถนอม ภูมิคุ้มกันเลยไม่มีเราเลยซิ่ว เราบอกว่าไม่ค่อยเรียกร้องอะไรกับที่บ้านมาก คือตอนมัธยมปลายทุกอย่างมันเริ่มโอเค แต่พอมหาลัยทุกอย่างกลับแย่ลง คุณพ่อเสีย เศรษฐกิจไม่ดี เราเลยทำงานพารท์ทามเก้บเงินซื้อมือถือเอง แต่อาศัยกับคุณแม่ ช่วยงานคุณแม่ถ้าทำได้ ว่างก็ช่วยแต่เหมือน นิสัยที่บ้านเราเป็นเรารุ้สึกยิ่งนานวันยิ่งแย่ ตั้งแต่คุรพ่ออยู่ เหมือนทุกคนในบ้านหาเงินเก่งแต่มีเวลาให้ครอบครัวน้อย เราแทบจะไม่ได้ปรึกษาอะไรกับคุณพ่อคุณแม่เลย
เพราะเราเป็นสาวประเภทสอง คุณแม่ยังดีที่รับได้แต่คุณพ่อไม่เลย แต่เราก็ไม่เคยทำตัวแย่ พยายามพึ่งตนเองให้ได้ แต่ในสายตาคนในบ้านมองเราเป็นเด็ก เอาแต่ขอเงินคุณแม่ ซึ่งจริงๆไม่ใช่ เราพยายามหาทางหาเงินอยู่ แต่ด้วยความที่เป็นเพศนี้มันหางานทำค่อนข้างยาก แต่เราจะเสียใจทุกครั้งที่คนในบ้านดูถูกเรา คิดว่าเรื่องที่เกิดอะไรขึ้นก็ปล่อยๆไป วันรุ้งขึ้นก้กลับมาเป็นเหมือนเดิม ที่เรารู้สึกไม่โอเคเลยคือ เราอยากปรึกษากับใคร เขาก็รับฟังนะแต่เหมือนฟังแล้วให้คำปรึกษาแค่นั้น คุณแม่เองก็เหนื่อยจากงานเราก็เข้าใจ เราปรึกษาอะไรบางทีคุณแม่ไม่เข้าใจหรอกในความเป็นสาวประเภทสอง เรารู้สึกแย่มากๆกับที่บ้าน เราเลยเรียกร้องให้ปรับจูนนิสัยกันแต่ทุกคนกลับมองว่า เราเรื่องมาก เขาเป็นของเขาดีอยู่แล้ว ให้เราปรับอยู่ฝ่ายเดียว จนมองว่าเราเอาแต่ใจจนทุกคนรำคาญ พี่น้องคนอื่นเขาก็เคยเรียกร้องในสิ่งที่เขาอยากได้แต่คนในบ้านกลับเข้าใจเขาว่าเขาป่วยนะเขากำลังแย่นะ แต่ทำไมของเราต้องเข้มแข็งหรอ ต้องไม่เป็นอะไรใช่มั้ย เป็นคนธรรมดาเหมือนกัน เรียกร้องหรือขออะไรไม่ได้หรอ คนเราไม่เหมือนกันนะ
บางทีก็ตีตัวออกห่าง แต่มันไม่ใช่เราพยายามคุยดีๆด้วยแต่ไม่มีใครมีเวลาให้มากพอ จนเราทนไม่ไหวทุกคนก็เห็นเราน่ารำคาญ เราเจออะไรมาเล่าให้คุณแม่หรือใครฟัง ก็เหมือนบอกแค่ว่า อย่าคิดมาก ให้เข้มแข็งสิ ฟังแล้วก็เออๆออๆไป แต่มันไม่ใช่อ่ะ สิ่งที่เราเจอมากับคำว่า สาวประเภทสองมันหนักหนา คนเราไม่เหมือนกันที่บอกให้เข้มแข็งแล้วจะทำได้ในห้าวันสิบวัน บางทีก็ต้องใช้เวลา เราเข้าใจว่ามันดูนานจนที่บ้านอาจจะรำคาญ แต่เราก็พยายามจนเราเกลียดตัวเอง ทำร้ายตัวเอง เราอยากแค่ให้รับฟัง พูดกับเราดีๆได้มั้ย กับคุณแม่พี่สาวเราคุณแม่คุยดีตลอด เราก็เสียใจ มันอึดอัด นับวันยิ่งแย่ เราพยายามอยากช่วยคุณแม่ผ่อนค่าบ้าน เราก็พยายามอยู่ ใช้เงินให้น้อยลง พยายามพึ่งตัวเองแต่ก็ต้องการกำลังใจ คำปลอบโยน อะไรที่มันมีความสุขบ้างอ่ะ
ต้องการให้คุณแม่มาถามเราบ้าง เราเจออะไรมาเพื่อนเราก็ไม่กล้าเล่าเพราะ จะเจอเพื่อนที่ส่วนใหญ่มักเอาเรื่องเล่าไปนินทาใสไฟลับหลัง เราไม่รู้จะถึ่งใคร กลัวไปปรึกษาใครพี่น้องคนไหนก็กลายเป็นตัวถ่วงของเขา เราก็เลยอยากออกมาทำงานพาร์ททามเองแล้วเก้บเงินเช่าหออยู่ก็ได้ เราจะพยายามสร้างตัวเองไม่ให้คุณแม่เดือดร้อนเลย เผื่อว่าเราไม่อยู่บ้านสักคนอะไรมันจะดีขึ้นมา แล้วเราจะช่วยคุณแม่ได้เท่าที่จะช่วย แต่เราไม่อยากอยู่ที่บ้านเดิมแล้ว เข้าใจว่าสังคมมันน่ากลัว แต่บ้านสำหรับเรามันไม่ใช่เซฟโซนอีกต่อไปแล้ว เราเสียใจมากๆอึดอัด จนเราก็ไม่อยากมีชีวิตอยู่ต่อแล้ว มันเหนื่อยจริงๆ อยากออกไปสร้างตัวเองแล้วต่อจากนี้เราทำได้แค่ตอบแทนคุณแม่ห่างๆ ไม่อยากไปใช้ชีวิตด้วยแล้ว นิสัยคนในบ้านเขาก็เหมือนเดิม เดี๋ยวก็กลับมาเป็นเหมือนเดิมอีก เราไม่ได้จะหนีออกจากบ้าน แค่จะเก็บเงินแล้วออกไปเลยสร้างตัวเองโดยไม่มีใครอ่ะค่ะ คุณแม่มีน้องอีกคนที่พึ่งได้อยู่แล้ว ขาดเราไปสักคนอะไรน่าจะดีขึ้น
อยากออกไปอยู่เองเพราะที่บ้านไม่เข้าใจในความเป็นสาวประเภทสอง
เพราะเราเป็นสาวประเภทสอง คุณแม่ยังดีที่รับได้แต่คุณพ่อไม่เลย แต่เราก็ไม่เคยทำตัวแย่ พยายามพึ่งตนเองให้ได้ แต่ในสายตาคนในบ้านมองเราเป็นเด็ก เอาแต่ขอเงินคุณแม่ ซึ่งจริงๆไม่ใช่ เราพยายามหาทางหาเงินอยู่ แต่ด้วยความที่เป็นเพศนี้มันหางานทำค่อนข้างยาก แต่เราจะเสียใจทุกครั้งที่คนในบ้านดูถูกเรา คิดว่าเรื่องที่เกิดอะไรขึ้นก็ปล่อยๆไป วันรุ้งขึ้นก้กลับมาเป็นเหมือนเดิม ที่เรารู้สึกไม่โอเคเลยคือ เราอยากปรึกษากับใคร เขาก็รับฟังนะแต่เหมือนฟังแล้วให้คำปรึกษาแค่นั้น คุณแม่เองก็เหนื่อยจากงานเราก็เข้าใจ เราปรึกษาอะไรบางทีคุณแม่ไม่เข้าใจหรอกในความเป็นสาวประเภทสอง เรารู้สึกแย่มากๆกับที่บ้าน เราเลยเรียกร้องให้ปรับจูนนิสัยกันแต่ทุกคนกลับมองว่า เราเรื่องมาก เขาเป็นของเขาดีอยู่แล้ว ให้เราปรับอยู่ฝ่ายเดียว จนมองว่าเราเอาแต่ใจจนทุกคนรำคาญ พี่น้องคนอื่นเขาก็เคยเรียกร้องในสิ่งที่เขาอยากได้แต่คนในบ้านกลับเข้าใจเขาว่าเขาป่วยนะเขากำลังแย่นะ แต่ทำไมของเราต้องเข้มแข็งหรอ ต้องไม่เป็นอะไรใช่มั้ย เป็นคนธรรมดาเหมือนกัน เรียกร้องหรือขออะไรไม่ได้หรอ คนเราไม่เหมือนกันนะ
บางทีก็ตีตัวออกห่าง แต่มันไม่ใช่เราพยายามคุยดีๆด้วยแต่ไม่มีใครมีเวลาให้มากพอ จนเราทนไม่ไหวทุกคนก็เห็นเราน่ารำคาญ เราเจออะไรมาเล่าให้คุณแม่หรือใครฟัง ก็เหมือนบอกแค่ว่า อย่าคิดมาก ให้เข้มแข็งสิ ฟังแล้วก็เออๆออๆไป แต่มันไม่ใช่อ่ะ สิ่งที่เราเจอมากับคำว่า สาวประเภทสองมันหนักหนา คนเราไม่เหมือนกันที่บอกให้เข้มแข็งแล้วจะทำได้ในห้าวันสิบวัน บางทีก็ต้องใช้เวลา เราเข้าใจว่ามันดูนานจนที่บ้านอาจจะรำคาญ แต่เราก็พยายามจนเราเกลียดตัวเอง ทำร้ายตัวเอง เราอยากแค่ให้รับฟัง พูดกับเราดีๆได้มั้ย กับคุณแม่พี่สาวเราคุณแม่คุยดีตลอด เราก็เสียใจ มันอึดอัด นับวันยิ่งแย่ เราพยายามอยากช่วยคุณแม่ผ่อนค่าบ้าน เราก็พยายามอยู่ ใช้เงินให้น้อยลง พยายามพึ่งตัวเองแต่ก็ต้องการกำลังใจ คำปลอบโยน อะไรที่มันมีความสุขบ้างอ่ะ
ต้องการให้คุณแม่มาถามเราบ้าง เราเจออะไรมาเพื่อนเราก็ไม่กล้าเล่าเพราะ จะเจอเพื่อนที่ส่วนใหญ่มักเอาเรื่องเล่าไปนินทาใสไฟลับหลัง เราไม่รู้จะถึ่งใคร กลัวไปปรึกษาใครพี่น้องคนไหนก็กลายเป็นตัวถ่วงของเขา เราก็เลยอยากออกมาทำงานพาร์ททามเองแล้วเก้บเงินเช่าหออยู่ก็ได้ เราจะพยายามสร้างตัวเองไม่ให้คุณแม่เดือดร้อนเลย เผื่อว่าเราไม่อยู่บ้านสักคนอะไรมันจะดีขึ้นมา แล้วเราจะช่วยคุณแม่ได้เท่าที่จะช่วย แต่เราไม่อยากอยู่ที่บ้านเดิมแล้ว เข้าใจว่าสังคมมันน่ากลัว แต่บ้านสำหรับเรามันไม่ใช่เซฟโซนอีกต่อไปแล้ว เราเสียใจมากๆอึดอัด จนเราก็ไม่อยากมีชีวิตอยู่ต่อแล้ว มันเหนื่อยจริงๆ อยากออกไปสร้างตัวเองแล้วต่อจากนี้เราทำได้แค่ตอบแทนคุณแม่ห่างๆ ไม่อยากไปใช้ชีวิตด้วยแล้ว นิสัยคนในบ้านเขาก็เหมือนเดิม เดี๋ยวก็กลับมาเป็นเหมือนเดิมอีก เราไม่ได้จะหนีออกจากบ้าน แค่จะเก็บเงินแล้วออกไปเลยสร้างตัวเองโดยไม่มีใครอ่ะค่ะ คุณแม่มีน้องอีกคนที่พึ่งได้อยู่แล้ว ขาดเราไปสักคนอะไรน่าจะดีขึ้น