ผมกับแฟนคบกันได้6ปี ปีที่6ผมไปทำงานทำให้เราต้องไกลกัน.สุดท้ายผมก็จับได้ว่าเขามีคนใหม่.และเลิกกันไป.ช่วงแรกผมทรมานมาก.กว่าจะผ่านมันมาได้.มันคือความผูกพันธ์ที่อยากจะตัดขาด.สุดท้ายเขาก็คบกับคนใหม่.มีคนมาพูดให้ฟังว่าเขากินอยู่ด้วยกันแน่นอนเขามีอะไรกันแล้ว.ผมไม่ต่างจากคนตายที่มีชีวิต.พอผ่านมาเกือบครึ่งปีผมทำใจได้.กลายเป็นผู้ชายที่มั่ว.เอาไม่ซ้ำหน้า.ไม่ผูกพันธ์กับใคร.แล้วเขาก็รู้เรื่องราวของผมเช่นกัน.จนตอนนี้ครบ1ปีแล้ว.เขากลับมา.ขอให้เราเป็นเหมือนเดิม.ผมปฏิเสธ!
เพราะผมรับไม่ได้กับการที่เขาทิ้งผมในตอนนั้นและไปมีอะรัยกับคนอื่นแล้ว.ผมรับไม่ได้.
แต่เขาก็ตอบมาว่า.ทีผมยังไปมีอะรัยกับใครตั้งมากมาย.คำตอบผมคือ.ความรู้สึกมันต่างกัน.ผมกลายเป็นคนแบบนี้เพราะใคร.ตอนผมเจ็บ.ผมทรมานเกือบครึ่งปีคุนไปอยู่ไหน.
ตอนนั้นคุนไล่ผมอย่างกะหมูกะหมา.แล้วตอนนี้ผมผิดหรอ...คุณทำผมก่อนนะ.
และผมก็ปฏิเสธ.เขาก็ร้องไห้ฟูมฟายตามประสาผู้หญิง.ผมเห็นแก่ตัวไปหรือเปล่า.?(ผมรักเขามากนะรอเขาตลอดหวังอยากให้เรากลับมาเป็นเหมือนเดิมแต่ผมเอากลับมาไม่ได้แล้ว ปฏิเสธทั้งน้ำตา.ทั้งที่ใจอยากกลับไปแทบตาย)
ผมเห็นแก่ตัว(หรือเปล่า)??
เพราะผมรับไม่ได้กับการที่เขาทิ้งผมในตอนนั้นและไปมีอะรัยกับคนอื่นแล้ว.ผมรับไม่ได้.
แต่เขาก็ตอบมาว่า.ทีผมยังไปมีอะรัยกับใครตั้งมากมาย.คำตอบผมคือ.ความรู้สึกมันต่างกัน.ผมกลายเป็นคนแบบนี้เพราะใคร.ตอนผมเจ็บ.ผมทรมานเกือบครึ่งปีคุนไปอยู่ไหน.
ตอนนั้นคุนไล่ผมอย่างกะหมูกะหมา.แล้วตอนนี้ผมผิดหรอ...คุณทำผมก่อนนะ.
และผมก็ปฏิเสธ.เขาก็ร้องไห้ฟูมฟายตามประสาผู้หญิง.ผมเห็นแก่ตัวไปหรือเปล่า.?(ผมรักเขามากนะรอเขาตลอดหวังอยากให้เรากลับมาเป็นเหมือนเดิมแต่ผมเอากลับมาไม่ได้แล้ว ปฏิเสธทั้งน้ำตา.ทั้งที่ใจอยากกลับไปแทบตาย)