หลังจากที่เราพยายามจะหลุดจาก EP 1 ตอนนี้ก็ไม่ได้คุยกันแล้วล่ะ จะมีล่าสุดแค้ที่ส่งข้อความว่า ให้ไปเจอกันอีก แต่ใครจะไปละ ในเมื่อ ผญิง คนนั้นออกตัวมาขนาดนี้ จะใช่หรือ ไม่ใช่ตัวจริง ก็ บายดีกว่า....ไม่ใช่ว่าจะแค่มันเป็นสิ่งที่ควรทำนะคะ แต่เราเคยคบซ้อนแล้ว มันไม่เวิคเลยยยยย
นี้คือที่มาของ Ep 2 นี้ค่ะ
เราเจอผช คนนี้ในผับแถวเอกมัย แวบแรกที่เราเห็น พูดได้เลยว่า ใช่เลยยยย ตามประสาสาวโสด ก็สะกิดเพื่อนรุ่นน้องว่า คนนี้พี่ต้องได้
ในความหมายก็หวังว่า จะได้คุย ได้เบอร์แค่นั้นละคะ คืออย่างน้อยต้องให้สามารถติดต่อได้ หลังร้านปิด และมันก็ได้ตามนั้น ก้แลกเบอรฺ์กันไป วิธีก็จิกนั้นละคะ ส่งสายตาไปแบบไม่ได้ตั้งใจ แต่จริงๆกูโคตรตั้งใจ สะกดจิตเลยละ
ผชก็คงรุ้ละคะ เค้าเลยเดินมาคุย
หลังจากนั้นเราก็โทคุยกันค่ะ เป็นเดือนที่ไม่เจอกัน ได้แต่โทหา....ตอนนั้นยังไม่มีไลน์เลยมั้ง ก็ส่งข้อความกันแทน จนวันนึงก็นัดเจอกัน กินข้าวกันทั่วไป
เราเจอกัน คุยกันบ้าง ไม่ตลอดเวลา แต่ก็เพิ่งจีบๆ กัน เลยไม่ได้คิดอะไร แต่ด้วยความที่ชอบตั้งแต่แรกเหน เราถึงรู้สึกว่า ใช่ไปหมด ดีไปหมด รักง่ายๆ รุ้สึกเหมือนเด็กได้ของเล่นที่ชอบสุดๆ
จนวันนึงเค้าหายไป หายไปเกือบอาทิตย์ ติดต่อไม่ได้ ปิดเครื่อง
ความรู้สึกตอนนั้น มันทั้งเสียใจ งง โกรธ บอกไม่ถูก
ก็เหมือนคนโดนเททั่วไป สับสน คิดถึง เยอะแยะไปหมด แล้วเรามีเค้าคนเดียว พอหายไป ก็เหงา ก็ซึม คิดวนไปวนมา จะทำยังไง จะไปหาที่ไหน เรารู้อะไรบ้าง สรุป เออ เราไม่รุ้จักบ้านไม่รุ้จักเพื่อน ไม่มีเฟสบุ้ค ไม่มีข้อมูลอะไรเลยนิ
สุดท้ายก็ทำได้แค่ส่ง ข้อความไปค่ะว่า
ไม่รุ้ว่าเกิดอะไรขึ้น แต่หนูคิดถึงพี่มาก เราจะไม่ได้เจอกันแล้วหรอ บอกหนูหน่อยได้มั้ย
(มาเขียนตอนนี้ รู้สึกตัวเองโคตรอ่อนเลย ดูน่าสมเพสเกินนนน)
ปรากฏว่ามันได้ผลนะ เพราะเค้าโทกลับมาค่ะ ดีใจมาก จำได้ว่า หัวใจเต้นแรง กรี๊ดลั่นรถ พอรับพี่เค้าบอกว่า เค้าไปทำงาน ตจว.มา ยุ่งมากเลย ขอโทดที
คำขอโทดทำให้ลืมทุกอย่าง โทมาก็ลืมทุกอย่าง
ไม่โกรธ ไม่ว่า ไม่ถามเซ้าซี้ แค่คำเดียวที่อยากได้ยินคือ เราจะได้เจอกันอีกมั้ย
คำตอบคือ เราจะได้เจอกันพรุ่งนี้
ใช่ค่ะวันนั้นเราเจอกัน....มีอะไรกันด้วยความเต็มใจ
เมื่อเราเลือกจะเป็นตัวสำรอง ความรักมันซับซ้อน ep.2
นี้คือที่มาของ Ep 2 นี้ค่ะ
เราเจอผช คนนี้ในผับแถวเอกมัย แวบแรกที่เราเห็น พูดได้เลยว่า ใช่เลยยยย ตามประสาสาวโสด ก็สะกิดเพื่อนรุ่นน้องว่า คนนี้พี่ต้องได้
ในความหมายก็หวังว่า จะได้คุย ได้เบอร์แค่นั้นละคะ คืออย่างน้อยต้องให้สามารถติดต่อได้ หลังร้านปิด และมันก็ได้ตามนั้น ก้แลกเบอรฺ์กันไป วิธีก็จิกนั้นละคะ ส่งสายตาไปแบบไม่ได้ตั้งใจ แต่จริงๆกูโคตรตั้งใจ สะกดจิตเลยละ
ผชก็คงรุ้ละคะ เค้าเลยเดินมาคุย
หลังจากนั้นเราก็โทคุยกันค่ะ เป็นเดือนที่ไม่เจอกัน ได้แต่โทหา....ตอนนั้นยังไม่มีไลน์เลยมั้ง ก็ส่งข้อความกันแทน จนวันนึงก็นัดเจอกัน กินข้าวกันทั่วไป
เราเจอกัน คุยกันบ้าง ไม่ตลอดเวลา แต่ก็เพิ่งจีบๆ กัน เลยไม่ได้คิดอะไร แต่ด้วยความที่ชอบตั้งแต่แรกเหน เราถึงรู้สึกว่า ใช่ไปหมด ดีไปหมด รักง่ายๆ รุ้สึกเหมือนเด็กได้ของเล่นที่ชอบสุดๆ
จนวันนึงเค้าหายไป หายไปเกือบอาทิตย์ ติดต่อไม่ได้ ปิดเครื่อง
ความรู้สึกตอนนั้น มันทั้งเสียใจ งง โกรธ บอกไม่ถูก
ก็เหมือนคนโดนเททั่วไป สับสน คิดถึง เยอะแยะไปหมด แล้วเรามีเค้าคนเดียว พอหายไป ก็เหงา ก็ซึม คิดวนไปวนมา จะทำยังไง จะไปหาที่ไหน เรารู้อะไรบ้าง สรุป เออ เราไม่รุ้จักบ้านไม่รุ้จักเพื่อน ไม่มีเฟสบุ้ค ไม่มีข้อมูลอะไรเลยนิ
สุดท้ายก็ทำได้แค่ส่ง ข้อความไปค่ะว่า
ไม่รุ้ว่าเกิดอะไรขึ้น แต่หนูคิดถึงพี่มาก เราจะไม่ได้เจอกันแล้วหรอ บอกหนูหน่อยได้มั้ย
(มาเขียนตอนนี้ รู้สึกตัวเองโคตรอ่อนเลย ดูน่าสมเพสเกินนนน)
ปรากฏว่ามันได้ผลนะ เพราะเค้าโทกลับมาค่ะ ดีใจมาก จำได้ว่า หัวใจเต้นแรง กรี๊ดลั่นรถ พอรับพี่เค้าบอกว่า เค้าไปทำงาน ตจว.มา ยุ่งมากเลย ขอโทดที
คำขอโทดทำให้ลืมทุกอย่าง โทมาก็ลืมทุกอย่าง
ไม่โกรธ ไม่ว่า ไม่ถามเซ้าซี้ แค่คำเดียวที่อยากได้ยินคือ เราจะได้เจอกันอีกมั้ย
คำตอบคือ เราจะได้เจอกันพรุ่งนี้
ใช่ค่ะวันนั้นเราเจอกัน....มีอะไรกันด้วยความเต็มใจ