ตอนนี้เรากลัวที่จะขอความช่วยเหลือจากคนอื่น เรารู้สึกเฉยชากับครอบครัวไปแล้ว

เริ่มจากมีวันนึงหลังจากเลิกเรียนเราต้องไปทำงานกลุ่มต่อเราเลยโทรหาบอกแม่ว่า”แม่วันนี้หนูต้องไปทำงานกลุ่มนะ คงไปรับน้องไม่ได้” แม่เราก็บอกว่า โอเคร ปล.เราโทรหาแม่ตั้งแต่เราพักเที่ยง น้องในที่นี้คือลูกของพี่ชายเรา. หลังจากเลิกเรียนเราก็ไปทำงานกลุ่มพี่ชายก็โทรมาด่าเราว่า”เป็น อะไรทำไมไม่ไปรับน้อง ฯลฯ” เราก็ตอบไปว่า “บอกแม่ไปแล้วไงว่าวันนี้ไปรับไม่ได้” แล้วเค้าก็ด่าเราต่อแล้วก็ตัดสายไป พอกลับมาถึงบ้านเราก็โดนด่าต่อ แล้วแม่ก็พูดขึ้นว่า “งานกลุ่มอะไรนักหนาจะไม่มีเวลาว่างเลยรึไงเอาแต่เที่ยวเล่นเองมากกว่า” เราตอบไปว่า”งานกลุ่มจริงๆแม่ต้องเข้าใจว่าหนูเรียน วิทย์คณิต งานหนูมันเยอะจริงๆหนูไม่ได้ไปเที่ยวเล่น” แล้วเค้าก็บ่นเราต่อ เราเลยเดินขึ้นห้องเลยคือช่วงนั้นงานเราเยอะมากจริงๆจนเราเองก็เครียด เครียดเรื่องงานกลับมาบ้านก็โดนว่าอีกตอนนั้นรู้สึกเหนื่อยมากๆ หลังจากนั้นประมาณ2วัน เราก็เข้ายิมไปต่อยมวยพอต่อยเสร็จเรากลับบ้านไม่ได้เราเลยโทรหาแม่ แม่ก็บอกว่า”ก็หาทางกลับเองสิ”แล้วก็วางสายไป เราเลยโทรหาพี่ชาย เค้าก็พูดว่า”ก็หาทางกลับเองดิ ไปยังไงก็กลับอย่างนั้น ทีกูให้ไปรับน้องยังไม่ไปเลยแล้วเรื่องอะไรกูจะต้องไปรับ ถ้ากลับไม่ได้ก็นอนที่นั่นไปเลย ไม่ต้องกลับ”แล้วก็วางสายไป นาทีนั้นคือเราน้ำตาไหลเลย เราผิดมากหรอที่ไม่ไปรับน้องแค่1วันแต่เรามีเหตุผลทำไมเค้าไม่ฟังเราเลย เราก็นั่งร้องไห้อยู่หน้ายิมเราไม่กล้าโทรหาใครเลย ผ่านไประมาณ2ชั่วโมงเราตัดสินใจโทรหาอาจารย์ที่เราสนิท เค้าก็ให้หลายชายเค้ามารับเรา เราก็บอกให้พี่เค้าไปส่งเราหาอาจารย์หน่อยเรายังไม่พร้อมที่จะกลับบ้าน พอไปถึงอาจารย์เห็นเราร้องไห้เค้าก็เดินเข้ามากอดเราให้เราเล่าให้เค้าฟังเราก็เล่าไปเค้าก็คอยปลอบเราจนเรารู้สึกดีขึ้น แล้วแม่ก็โทรมาว่า”อยู่ไหน พวกจะทะเลาะ อะไรกันนักหนา” เราก็ไม่ตอบคือตอนนั้นเราพูดไม่ออกจริงๆ เราก็นั่งร้องไห้หนักกว่าเดิมอีก-.-อาจารย์ก็คอยปลอบเราอยู่ข้างๆสักพักก็พาไปส่งที่บ้านพอเราเข้าบ้านมาแม่ก็เรียกเราเข้าไปในห้องเค้า แล้วก็พูดว่า”เป็น อะไรนักหนาทะเลาะ อะไรกันนัก แล้วจะร้องไห้ทำไม” เราเลยพูดว่า”หนูเหนื่อยอ่ะแค่เรื่องเรียนก็เหนื่อยแล้วยังต้อง..”ยังพูดไม่ทันจบแม่ก็พูดตัดขึ้นมาว่า”ก็เลิกเข้ายิมสิ จะมาบ่นเพื่อ” คือเราไม่ได้หมายความว่าอย่างนั้นเราไม่ได้เหนื่อยกายแต่เราเหนื่อยใจ เราเลยตัดสินใจไม่พูดต่อแล้วตอบกลับไปว่า “ชั่งมันเถอะ” เวลาก็ผ่านไปหลายเดือนระหว่างนั้นเราก็โดนด่าทุกวันนั่นแหละถึงแม้เราจะไม่ได้ทำก็เถอะ พอวันอาทิตย์เราต้องไปเรียนพิเศษแล้วรถเราพังเราจึงโทรไปหาน้าขอยืมรถน้า น้าก็ให้ยืม พอเรากลับมาถึงบ้าน พี่เราก็พูดว่า”นี่ไม่มีความเกรงใจคนอื่นเลยนะยืมรถเค้าไปทั่ว”เราก็ได้แต่นิ่งไม่โต้ตอบอะไรหลังจากวันนั้นเราก็ไม่อยากขอความช่วยเหลือจากใครอีก เราคิดว่าคนในครอบครัวเราเค้ายังไม่ช่วยเราเลยเรื่องอะไรคนอื่นจะช่วยเรา เวลาแม่ให้เราโทรไปหาคนอื่นยืมของหรือให้ไปส่งที่ไหนเรามักจะกลัว บอกให้แม่คุยเอง จนแม่พูดว่า “จะกลัว อะไรหนา” เราก็นิ่ง เรากลัวแม้แต่จะขอความช่วยเหลือจากเพื่อน เราเป็นคนที่กลัวที่จะขอความช่วยเหลือจากคนอื่นไปเลย มีอีกหลายเรื่องเลยหาว่าเราเหลวไหลบ้าง ไล่ออกจากบ้านบ้างเยอะแยะมากมาย คือเรื่องเรียนเราไม่เคยทิ้งนะเราได้3.75ขึ้นตลอดบางครั้ง4.00เค้าก็เฉยๆ บ่นเราเหมือนเดิมเราพยายามทำให้เค้าเห็นนะแต่เค้าไม่สนใจเลยเราไม่เคยทำอะไรให้พวกเค้าเสียหาย ทุกวันนี้ยังคิดว่าเราเป็นลูกเค้าจริงๆหรอว้ะเค้าไม่รู้อะไรเกี่ยวกับเราเลยไม่ว่า เราเกิดวันที่เท่าไหร่ เราไม่ชอบกินอะไร เราแพ้อะไร เราชอบสีอะไร เพื่อนสนิทเราชื่ออะไร เค้าไม่รู้อะไรเลย จนตอนนี้เรารู้สึกว่าพวกเค้าไม่ได้สำคัญอะไรกับเราเลยแม่เข้ารพเราก็ไม่รู้สึกอะไร เราแบบเฉยๆอ่ะเค้าจะเป็นอะไรก็เรื่องของเค้าเถอะ ดูเป็นลูกอกตัญญูเลยใช่มั้ยล่ะ555 แต่ทำไงได้เหมือนเราจะเฉยฉากับครอบครัวไปแล้วเราไม่สนใจสิ่งที่เกิดขึ้นอีกต่อไป ไม่ว่าจะมีเรื่องอะไรเกิดขึ้นใจเราก็บอกว่าแล้วทำไมล่ะ เกี่ยวอะไรกับกู แค่ตั้งใจเรียนต่อไปก็พอ