ในทางโลก > สักแต่ว่าทำ ไม่ได้ดูเลย ไม่ได้เรื่อง ไม่เอาไหนเลย แย่มาก

ในทางธรรม > สักแต่ว่ากิน สักแต่ว่านอน สักแต่ว่ารู้ สักแต่ว่าได้ยิน.  ต่างๆนาๆ ซึ่ง ถือว่าเป็นการดีซะอีก ที่สักแต่ว่า เพราะ สื่อให้รู้ว่า ไม่ยึดติด กับสิ่งใด ต่างจากทางโลกโดยสิ้นเชิง คือ ทุกอย่าง สวนทางกันโดยสิ้นเชิง แต่ อยู่ด้วยกันได้ เหมือนน้ำ กับน้ำมัน ที่สามารถ อยู่ร่วมกันได้ แต่ จะไม่สามารถ ปะปน เป็นอันหนึ่ง อันเดียวกันได้ ซึ่งก็แปลก และ น่าอัศจรรย์ดี

ใจนี้ นี่ก็เหมือนกัน มีทั้งธรรม มีทั้งกิเลส อยู่ในใจนั้น แต่ ไม่ปะปนกัน พลิกแป๊บเดียวเป็นกิเลส พลิกแป๊บเดียวเป็นธรรม ชั่งน่าอัศจรรย์จริงๆ