ทุกครั้งที่จขกท.มีปัญหา
คนที่คอยหยิบยื่นความช่วยเหลือกลับเป็นญาติห่างๆ แฟน และเพื่อนสนิท เสมอ
พ่อแม่ จะไม่มีการตอบสนองใดใด
บางทีเราคาดหวังที่จะให้เค้ามารับรู้และช่วยเรา แค่ 'เป็นกำลังใจ' ก็ยังดี
แต่นี่ ก็แค่รับรู้ แล้วผ่านไป
จขกท.รู้สึกเศร้าใจอย่างบอกไม่ถูกค่ะ
มันเศร้าจริงๆ
ที่คนๆนั้น ที่คอยยืนข้างๆเรา กลับไม่ใช่คนที่เราคาดหวัง (ซึ่งก็คือพ่อแม่)
แต่กลับเป็นคนที่ไกลห่างจากเราไป1-2สเตปแทน
ทำไมกันคะ
ทำไมถึงละเลยคนใกล้ตัวขนาดนี้
เสียใจจังค่ะ
มีใครมีเหตุการณ์หรือคำปลอบใจให้มั้ยคะ
สลดใจ ท้อใจไปหมด
เคยเจอมั้ยคะ ทุกครั้งที่มีปัญหา ครอบครัวกลับไม่มีบทบาทในการแก้ปัญหานั้น?
คนที่คอยหยิบยื่นความช่วยเหลือกลับเป็นญาติห่างๆ แฟน และเพื่อนสนิท เสมอ
พ่อแม่ จะไม่มีการตอบสนองใดใด
บางทีเราคาดหวังที่จะให้เค้ามารับรู้และช่วยเรา แค่ 'เป็นกำลังใจ' ก็ยังดี
แต่นี่ ก็แค่รับรู้ แล้วผ่านไป
จขกท.รู้สึกเศร้าใจอย่างบอกไม่ถูกค่ะ
มันเศร้าจริงๆ
ที่คนๆนั้น ที่คอยยืนข้างๆเรา กลับไม่ใช่คนที่เราคาดหวัง (ซึ่งก็คือพ่อแม่)
แต่กลับเป็นคนที่ไกลห่างจากเราไป1-2สเตปแทน
ทำไมกันคะ
ทำไมถึงละเลยคนใกล้ตัวขนาดนี้
เสียใจจังค่ะ
มีใครมีเหตุการณ์หรือคำปลอบใจให้มั้ยคะ
สลดใจ ท้อใจไปหมด