หนังเมโลดราม่าบีบน้ำตาสูตรสำเร็จ มีการผสมการแอคติ้งแบบการ์ตูนอย่างหนังญี่ปุ่นบวกหนัง coming of age กับหนังเพลง (ที่น่าจะใช้เพลงให้อินได้มากกว่านี้ในเมื่อเลือกแนวทางผสมหนังเพลงจากยุค 90) ในเรื่องได้รับอิทธิพลจากหนังเพลงระดับเยี่ยมอย่าง Sing Street (2016), La La Land (2016) Grease (1978) มาใช้ในบางฉาก พาลเลยไปนึกถึงหนังไทยอย่าง suckseed (2011) สรุปเป็นหนังอีกเรื่องที่อยู่ระดับมาตรฐานแต่ไม่ได้ขนาดจะเรียกได้ว่าเยี่ยมยอด
แล้วเขียนถึงเรื่องนี้ทำไม?
เพราะอย่างน้อยหนังเรื่องนี้ยังมีสิ่งที่น่าประทับใจให้ชวนคุยได้อยู่อย่างน้อย 2 เรื่อง คือ ความถวิลหาอดีตในยุคก่อนอินเทอร์เน็ตก่อนมี smart device ให้เราต่างก้มหน้าใส่กัน แต่เป็นยุคแห่ง pop culture สีสันสดใส ถุงเท้าลองซ็อค ตู้สติกเกอร์ เทปซีดี และสิ่งชวนหลงไหลอีกมากมายในช่วงปี 90 ที่ผู้เขียนเติบโตมาและเข้าถึงวัฒนธรรมป็อปลูกกวาดจากญี่ปุ่นนี้เช่นกัน
ความประทับใจอีกเรื่องคือ 'พล็อต' ง่าย ๆ คือ การเล่าถึงชีวิตแก๊งค์เพื่อนสาว ม.ต้น 6 คนในยุคปัจจุบันที่กลายเป็นผู้หญิงวัยกลางคนมีเส้นทางชีวิตของตัวเอง (ที่อาจไม่สวยงามเท่าไรนัก) โดยมีจุดเริ่มให้แต่ละคนได้กลับมาเจอกันอีกครั้งเพราะหัวหน้ากลุ่มเพื่อนกำลังจะตาย ตัดเรื่องสลับกับชีวิตในช่วง ม.ต้นของทุกคนที่ต่างสดใสและมีความฝัน จนปมของเรื่องในอดีตกับปัจจุบันมาบรรจบกันและคลี่คลายได้อย่างลงตัว
องค์ประกอบสองอย่างนี้ก็เพียงพอจะกลบช่องโหว่ต่าง ๆ ในหนังที่ทำหน้าที่ให้คนในวัยกลางคนในปัจจุบันที่เติบโตมาจากยุคเดียวกับตัวละครในเรื่อง ได้ทั้งรำลึกอดีตที่น่าถวิลหาและกลับมาทบทวนจุดยืนในชีวิตเมื่อเทียบกับความฝันในอดีตอีกครั้ง ซึ่งหนังเรื่องนี้ก็สามารถตอบโจทย์ได้เป็นอย่างดี ถึงจะมีความเป็น feminist ด้วยตัวละครแทบทั้งหมดเป็นผู้หญิงในสังคมผู้ชายเป็นใหญ่อย่างญี่ปุ่น แต่หากมองด้วยใจละเอียดจะพบว่าเราทุกคนต่างมีความฝันสวยงามในอดีตแต่ถูกสังคมและเงื่อนไขในชีวิตที่เราเติบโตขึ้นกัดกร่อนมันไปจนแทบจำไม่ได้ไม่ต่างกัน
ปมวัยรุ่นทั้งเรื่องมิตรภาพ ความรัก ความสับสน ความฝัน กับปมในวัยกลางคนทั้งเรื่องครอบครัว เรื่องงาน เรื่องหนี้สิน ความตาย ความสดใสของอดีตกับความทึมเทาในปัจจุบันชวนให้ระลึกว่าเราควรรักษาสิ่งใดในชีวิตไว้ก่อนที่จะหลงลืมมันไป
7/10
Sunny (2018): sweet 90's
แล้วเขียนถึงเรื่องนี้ทำไม?
เพราะอย่างน้อยหนังเรื่องนี้ยังมีสิ่งที่น่าประทับใจให้ชวนคุยได้อยู่อย่างน้อย 2 เรื่อง คือ ความถวิลหาอดีตในยุคก่อนอินเทอร์เน็ตก่อนมี smart device ให้เราต่างก้มหน้าใส่กัน แต่เป็นยุคแห่ง pop culture สีสันสดใส ถุงเท้าลองซ็อค ตู้สติกเกอร์ เทปซีดี และสิ่งชวนหลงไหลอีกมากมายในช่วงปี 90 ที่ผู้เขียนเติบโตมาและเข้าถึงวัฒนธรรมป็อปลูกกวาดจากญี่ปุ่นนี้เช่นกัน
ความประทับใจอีกเรื่องคือ 'พล็อต' ง่าย ๆ คือ การเล่าถึงชีวิตแก๊งค์เพื่อนสาว ม.ต้น 6 คนในยุคปัจจุบันที่กลายเป็นผู้หญิงวัยกลางคนมีเส้นทางชีวิตของตัวเอง (ที่อาจไม่สวยงามเท่าไรนัก) โดยมีจุดเริ่มให้แต่ละคนได้กลับมาเจอกันอีกครั้งเพราะหัวหน้ากลุ่มเพื่อนกำลังจะตาย ตัดเรื่องสลับกับชีวิตในช่วง ม.ต้นของทุกคนที่ต่างสดใสและมีความฝัน จนปมของเรื่องในอดีตกับปัจจุบันมาบรรจบกันและคลี่คลายได้อย่างลงตัว
องค์ประกอบสองอย่างนี้ก็เพียงพอจะกลบช่องโหว่ต่าง ๆ ในหนังที่ทำหน้าที่ให้คนในวัยกลางคนในปัจจุบันที่เติบโตมาจากยุคเดียวกับตัวละครในเรื่อง ได้ทั้งรำลึกอดีตที่น่าถวิลหาและกลับมาทบทวนจุดยืนในชีวิตเมื่อเทียบกับความฝันในอดีตอีกครั้ง ซึ่งหนังเรื่องนี้ก็สามารถตอบโจทย์ได้เป็นอย่างดี ถึงจะมีความเป็น feminist ด้วยตัวละครแทบทั้งหมดเป็นผู้หญิงในสังคมผู้ชายเป็นใหญ่อย่างญี่ปุ่น แต่หากมองด้วยใจละเอียดจะพบว่าเราทุกคนต่างมีความฝันสวยงามในอดีตแต่ถูกสังคมและเงื่อนไขในชีวิตที่เราเติบโตขึ้นกัดกร่อนมันไปจนแทบจำไม่ได้ไม่ต่างกัน
ปมวัยรุ่นทั้งเรื่องมิตรภาพ ความรัก ความสับสน ความฝัน กับปมในวัยกลางคนทั้งเรื่องครอบครัว เรื่องงาน เรื่องหนี้สิน ความตาย ความสดใสของอดีตกับความทึมเทาในปัจจุบันชวนให้ระลึกว่าเราควรรักษาสิ่งใดในชีวิตไว้ก่อนที่จะหลงลืมมันไป
7/10