เรื่องสั้นเรื่องที่สองนี้ แนวความรักกุ๊กกิ๊ก น่ารักๆ ครับ จขถม. ใช้การเขียนแบบตัดเหตุการณ์สลับไปมาระหว่างคนถึงสามคนซึ่งเป็นตัวละครหลัก และมีตัวประกอบสอดแทรกบ้างเล็กน้อย
ลองอ่านกันดูครับ แล้วใคร่ครวญดูทีรึ ว่าใครเขียน ^^
A COUPLE'S LOVE STORY
"คุณหนูเล็กเป็นลม"
"คุณหนูเล็กเป็นลม........"
"ช่วยด้วยค่ะ คุณหนูเล็กเป็นลม"
"ใครก็ได้เอารถออกที"
**************************************************
"โอย เจ็บแขนจัง ที่นี่ที่ไหนเนี่ย "
ฉันค่อยๆลืมตาขึ้นมา แล้วพบว่าตัวเองนอนอยู่บนเตียงสีขาวในห้องสีเขียว ที่โต๊ะหัวเตียงมีแจกันดอกไม้สีแดงวางอยู่ ที่ข้างเตียงด้านขวา มีสายน้ำเกลือที่เชื่อมต่อกับข้อมือของฉัน อืม นี่สินะสาเหตุของการเจ็บข้อมือ
"น้องหนูเล็ก...ฟื้นแล้วหรือครับ เป็นยังไงบ้าง บอกพี่หน่อย พี่ขอโทษ"
หลังจากที่ฉันค่อยๆลืมตาขึ้น ฉันก็ได้ยินเสียงใครคนหนึ่ง ตาของฉันค่อยๆสบตากับเขา ใจของฉันมันเต้นจนน่ากลัวว่าจะออกมาเต้นภายนอก
"ฉันไม่เป็นอะไรค่ะ แค่เจ็บแขนนิดหน่อย คุณเป็นใครหรือคะ แล้วมาขอโทษฉันทำไม เรารู้จักกันด้วยเหรอ อืม คงรู้จักสิ เพราะคุณเรียกชื่อฉัน เอ๊ะ หรือไม่ใช่ "
"น้องหนูจำพี่ไม่ได้หรือ พี่ชายใหญ่ ของน้องหนูเล็กไง "
"จำไม่ได้ค่ะ ขอโทษจริงๆค่ะ อูย ปวดหัวจัง ฉันขอนอนต่อนะคะ ขอโทษจริงๆค่ะ" หลังจากพูดจบ ฉันก็ค่อยๆหลับตาลง เพื่อปกปิดรอยน้ำตา
"ทำไมเธอถึงลืมพี่ได้ แต่กลับจำคนอื่นได้ หรือเพราะเธอตั้งใจจะลืมพี่จริงๆเหมือนที่เคยบอก"
**************************************************
ผมได้แต่นึกถึงเหตุการณ์เมื่อ 2 ชั่วโมงที่แล้ว ที่เป็นจุดเกิดเหตุที่ทำให้เธอคนนั้นเลือกที่จะลบลืมความทรงจำเกี่ยวกับผมไป
"สวัสดีค่ะ คุณหนูเล็ก คุณชายใหญ่อยู่ที่ศาลาริมน้ำค่ะ ให้นมไปตามไหมคะ"
"ไม่ต้องค่ะนม หนูเล็กจะไปเซอร์ไพรส์พี่ชายใหญ่" พูดจบฉันก็ค่อยๆเดินไปที่ศาลาริมน้ำ พอเดินไปถึง ฉันกลับเป็นฝ่ายเซอร์ไพรส์ซะเอง
"นี่ชายใหญ่ ชั้นถามจริงๆเหอะ แกคิดยังไงกับยัยหนูเล็ก น้องสาวชั้นกันแน่ ตอบดีๆนะเว้ย"
"คิดอะไร ชั้นไม่เคยคิด ซักนิดก็ไม่เคยเว้ย สเปคชั้นอ่ะนะ ต้องสวย น่ารัก เรียบร้อย ตู้มๆ หุ่นนาฬิกาทราย ไม่ใช่จอแบนแบบยัยตัวเล็กยัยเด็กป่วนจอมวุ่นวายอย่างน้องสาวแกเลยสักนิด ที่ทั้งดื้อ ทั้งซน ทั้งป่วน เอาแต่ใจ ขี้งอน งี่เง่า จนชั้นหล่ะปวดหัว "
พอพูดจบ ทำไมจิตใจผมถึงวูบลงไปอยู่ที่ตาตุ่ม เมื่อเห็นยัยเด็กวุ่นวายตัวป่วนยืนกำหมัดแน่น
**************************************************
"อ่อ เหรอคะ ขอโทษด้วยนะคะที่ทำให้พี่ชายใหญ่รำคาญ วุ่นวายใจ ต่อไปนี้ หนูเล็กจะไม่เข้ามาวุ่นวาย ไม่ทำความรำคาญ ให้พี่ชายใหญต้องฝืนใจแล้วค่ะ อ่อขอบคุณนะคะที่ บอกความจริงออกมา หนูเล็กจะได้เข้าใจสักที ว่าการที่ผู้ชายคนนึงบอกว่าคิดถึงและเป็นห่วงเรา คอยปลอบใจเรา ทำดีกับเรา มันเป็นเพราะความเป็นสุภาพบุรษของเขา ไม่ใช่เพราะเขามีใจให้ จะได้หักห้ามใจไม่เผลอไปหลงรักเขา"
พอพูดจบ ฉันก็รีบวิ่งออกมาจากตรงนั้น แต่อยู่ดีๆ ฉันก็รู้สึกหน้ามืดขึ้นมา แล้วสติฉันก็ดับวูบไปเลย
"คุณหนูเล็กเป็นลม"
"คุณหนูเล็กเป็นลม........"
"ช่วยด้วยค่ะ คุณหนูเล็กเป็นลม"
"ใครก็ได้เอารถออกที"
***********************************************
"เป็นไงล่ะ เห็นรึยัง ความปากแข็งของแกอ่ะ "
ผมกำลังจะอ้าปากพูดปฏิเสธ ว่าสิ่งที่พูดทั้งหมดนั้น ผมเพียงแค่ ยังไม่แน่ใจตัวเอง ว่าจริงๆแล้ว ผมคิดยังไงกันแน่ แตผมก็ต้องตกใจเมื่อเห็นร่างของนมแก้ว แม่นมของยัยเด็กวุ่นวายวิ่งกระหืดกระหอบมา พร้อมพูดว่า "คุณชายใหญ่ คุณโตคะ คุณหนูเล็กเป็นลมอยู่ที่ริมสระน้ำค่ะ"
พอฟังจบผมก็รีบวิ่งไปทันที และหันไปบอกให้นายโตเอารถมารอ เมื่อไปถึงผมเห็นร่างน้อยนั้น นอนสลบอยู่ ผมรีบวิ่งเข้าไปอุ้มร่างนั้นมาขึ้นรถ ระหว่างทาง ผมก็กระซิบเรียกน้องหนูของผมไปตลอดทาง
"หนูเล็ก พี่ขอโทษ พี่ไม่ได้ตั้งใจ"
หลายวันต่อมา อาการของเธอดีขึ้น เธอจำผมได้ แต่เธอก็ยังทำเฉยเมย ถามคำตอบคำ ซึ่งเป็นเฉพาะกับผมเท่านั้น วันนี้ผมเลยตั้งใจจะง้อและสารภาพว่ารักเด็กดื้อ ดูสิจะแกล้งเฉยได้อีกไหม
*****************************************************
ตั้งแต่วันนั้น ฉันก็ทำตัวเฉยเมย ทำเหมือนคนแปลกหน้า ถามคำตอบคำ พยายามห่างเขา ไม่ให้เขารำคาญ แต่ดูเขาูสิ กลับพยายาม เข้ามาใกล้ มาทำดีเพราะอะไรเหรอ รู้สึกผิด ใช่ไหมหล่ะ วันนี้ก็เช่นกัน
"วันนี้ คนที่เคยบอกว่า รำคาญฉัน ให้เด็กขึ้นไปตามมาที่ศาลาริมน้ำ บอกว่ามีธุระจะคุยด้วย เฮ้อ จะมายุ่งอะไรนักหนา
"มีธุระอะไรเหรอคะ"
"ทำไม ไม่มีคุยไม่ได้เหรอ"
"ป่าวค่ะ "
"หนูเล็กฟังพี่นะ พี่กำลังจะหมั้น "
"อ๋อ ค่ะดีใจด้วยนะ สเปคพี่เลยสินะคะ"
"อืมไม่ใช่สเปคหรอก รู้ตัวอีกที ก็รักแล้ว เลยต้องรีบตีตราจอง พี่อยากจะบอกว่า คือว่า ว่าที่คู่หมั้นพี่อ่ะ ชอบขี้น้อยใจ"
"อ่อ ไม่ต้องห่วงนะคะ สัญญาว่า ไม่เข้าใกล้พี่ ไม่ไปยุ่งวุ่นวายแน่นอน"
"อืม คงไม่ได้หรอก เพราะคู่หมั้นพี่ ก็เรานั้นแหละ"
พอได้ยินคำนั้น น้ำตาฉันก็ไหลลงมาทันที
"สนุกมากใช่ป่ะ ตลกมากใช่ไหม ที่ล้อกันเล่นแบบนี้เห็นหนูเสียใจมากไม่พอใช่ไหม"
ฉันพูดจบ กำลังจะเดินออกไป แต่ก็มีมือมาดึงฉันเข้าไปกอด พร้อมพูดว่า
"พี่ขอโทษ วันนั้นพี่ไม่ได้ตั้งใจ เพียงแต่พี่หมั่นไส้นายโต ที่มันรู้ทัน ว่าพี่แอบรักน้องสาวมันมานานแล้ว เลยปฏิเสธ ใครจะไปคิดหล่ะ ว่าเราจะไปได้ยิน
"พูดจริงเหรอคะ"
"จริงสิ พี่น่ะรักเรามานานแล้ว ตั้งแต่พี่โดนจาทิ้ง ก็มีเด็กน้อยแถวนี้แหละ คอยป่วน ป่วนจนใจพี่กระเจิงเลย "
"ชิ ไม่เชื่อหรอก คนแก่ชอบโกหก "
"พูดจริงไม่เชื่อซะงั้น พี่รักน้องหนูเล็กนะ แต่งงานกับพี่นะครับ"
"ก็ได้"
******************************************************************************
นี่แหละครับ เรื่องราวของตายายผม ตาชายใหญ่กับยายหนูเล็ก
"เอกเอ้ย เดี๋ยวน้องชลจะมานะลูก เตรียมตัวไว้ด้วยล่ะ"
"โหย ยายอ่ะ ผมอายุ 20 แล้วนะ จะให้มาคอยเลี้ยงยายจุ้นได้ไง เดี๋ยวสาวหนีหมด"
"ไม่หนีหรอกลูก อย่างน้อยก็มี 1 คนแหละ ดูตาเอกมันบ่น คุ้นๆไหมหล่ะตาเฒ่า"
/// จบ ///
ถุงมือ หลานชาย
👦🏻💕💃🏻THE SUMMER GLOVES 2019 <ถุงมือเรื่องสั้น> #17 "A COUPLE'S LOVE STORY" โดย "ถุงมือหลานชาย"💃🏻💕👦🏻
ลองอ่านกันดูครับ แล้วใคร่ครวญดูทีรึ ว่าใครเขียน ^^
"คุณหนูเล็กเป็นลม........"
"ช่วยด้วยค่ะ คุณหนูเล็กเป็นลม"
"ใครก็ได้เอารถออกที"
ฉันค่อยๆลืมตาขึ้นมา แล้วพบว่าตัวเองนอนอยู่บนเตียงสีขาวในห้องสีเขียว ที่โต๊ะหัวเตียงมีแจกันดอกไม้สีแดงวางอยู่ ที่ข้างเตียงด้านขวา มีสายน้ำเกลือที่เชื่อมต่อกับข้อมือของฉัน อืม นี่สินะสาเหตุของการเจ็บข้อมือ
"น้องหนูเล็ก...ฟื้นแล้วหรือครับ เป็นยังไงบ้าง บอกพี่หน่อย พี่ขอโทษ"
หลังจากที่ฉันค่อยๆลืมตาขึ้น ฉันก็ได้ยินเสียงใครคนหนึ่ง ตาของฉันค่อยๆสบตากับเขา ใจของฉันมันเต้นจนน่ากลัวว่าจะออกมาเต้นภายนอก
"ฉันไม่เป็นอะไรค่ะ แค่เจ็บแขนนิดหน่อย คุณเป็นใครหรือคะ แล้วมาขอโทษฉันทำไม เรารู้จักกันด้วยเหรอ อืม คงรู้จักสิ เพราะคุณเรียกชื่อฉัน เอ๊ะ หรือไม่ใช่ "
"น้องหนูจำพี่ไม่ได้หรือ พี่ชายใหญ่ ของน้องหนูเล็กไง "
"จำไม่ได้ค่ะ ขอโทษจริงๆค่ะ อูย ปวดหัวจัง ฉันขอนอนต่อนะคะ ขอโทษจริงๆค่ะ" หลังจากพูดจบ ฉันก็ค่อยๆหลับตาลง เพื่อปกปิดรอยน้ำตา
"ทำไมเธอถึงลืมพี่ได้ แต่กลับจำคนอื่นได้ หรือเพราะเธอตั้งใจจะลืมพี่จริงๆเหมือนที่เคยบอก"
"สวัสดีค่ะ คุณหนูเล็ก คุณชายใหญ่อยู่ที่ศาลาริมน้ำค่ะ ให้นมไปตามไหมคะ"
"ไม่ต้องค่ะนม หนูเล็กจะไปเซอร์ไพรส์พี่ชายใหญ่" พูดจบฉันก็ค่อยๆเดินไปที่ศาลาริมน้ำ พอเดินไปถึง ฉันกลับเป็นฝ่ายเซอร์ไพรส์ซะเอง
"นี่ชายใหญ่ ชั้นถามจริงๆเหอะ แกคิดยังไงกับยัยหนูเล็ก น้องสาวชั้นกันแน่ ตอบดีๆนะเว้ย"
"คิดอะไร ชั้นไม่เคยคิด ซักนิดก็ไม่เคยเว้ย สเปคชั้นอ่ะนะ ต้องสวย น่ารัก เรียบร้อย ตู้มๆ หุ่นนาฬิกาทราย ไม่ใช่จอแบนแบบยัยตัวเล็กยัยเด็กป่วนจอมวุ่นวายอย่างน้องสาวแกเลยสักนิด ที่ทั้งดื้อ ทั้งซน ทั้งป่วน เอาแต่ใจ ขี้งอน งี่เง่า จนชั้นหล่ะปวดหัว "
พอพูดจบ ทำไมจิตใจผมถึงวูบลงไปอยู่ที่ตาตุ่ม เมื่อเห็นยัยเด็กวุ่นวายตัวป่วนยืนกำหมัดแน่น
พอพูดจบ ฉันก็รีบวิ่งออกมาจากตรงนั้น แต่อยู่ดีๆ ฉันก็รู้สึกหน้ามืดขึ้นมา แล้วสติฉันก็ดับวูบไปเลย
"คุณหนูเล็กเป็นลม"
"คุณหนูเล็กเป็นลม........"
"ช่วยด้วยค่ะ คุณหนูเล็กเป็นลม"
"ใครก็ได้เอารถออกที"
ผมกำลังจะอ้าปากพูดปฏิเสธ ว่าสิ่งที่พูดทั้งหมดนั้น ผมเพียงแค่ ยังไม่แน่ใจตัวเอง ว่าจริงๆแล้ว ผมคิดยังไงกันแน่ แตผมก็ต้องตกใจเมื่อเห็นร่างของนมแก้ว แม่นมของยัยเด็กวุ่นวายวิ่งกระหืดกระหอบมา พร้อมพูดว่า "คุณชายใหญ่ คุณโตคะ คุณหนูเล็กเป็นลมอยู่ที่ริมสระน้ำค่ะ"
พอฟังจบผมก็รีบวิ่งไปทันที และหันไปบอกให้นายโตเอารถมารอ เมื่อไปถึงผมเห็นร่างน้อยนั้น นอนสลบอยู่ ผมรีบวิ่งเข้าไปอุ้มร่างนั้นมาขึ้นรถ ระหว่างทาง ผมก็กระซิบเรียกน้องหนูของผมไปตลอดทาง
"หนูเล็ก พี่ขอโทษ พี่ไม่ได้ตั้งใจ"
หลายวันต่อมา อาการของเธอดีขึ้น เธอจำผมได้ แต่เธอก็ยังทำเฉยเมย ถามคำตอบคำ ซึ่งเป็นเฉพาะกับผมเท่านั้น วันนี้ผมเลยตั้งใจจะง้อและสารภาพว่ารักเด็กดื้อ ดูสิจะแกล้งเฉยได้อีกไหม
"วันนี้ คนที่เคยบอกว่า รำคาญฉัน ให้เด็กขึ้นไปตามมาที่ศาลาริมน้ำ บอกว่ามีธุระจะคุยด้วย เฮ้อ จะมายุ่งอะไรนักหนา
"มีธุระอะไรเหรอคะ"
"ทำไม ไม่มีคุยไม่ได้เหรอ"
"ป่าวค่ะ "
"หนูเล็กฟังพี่นะ พี่กำลังจะหมั้น "
"อ๋อ ค่ะดีใจด้วยนะ สเปคพี่เลยสินะคะ"
"อืมไม่ใช่สเปคหรอก รู้ตัวอีกที ก็รักแล้ว เลยต้องรีบตีตราจอง พี่อยากจะบอกว่า คือว่า ว่าที่คู่หมั้นพี่อ่ะ ชอบขี้น้อยใจ"
"อ่อ ไม่ต้องห่วงนะคะ สัญญาว่า ไม่เข้าใกล้พี่ ไม่ไปยุ่งวุ่นวายแน่นอน"
"อืม คงไม่ได้หรอก เพราะคู่หมั้นพี่ ก็เรานั้นแหละ"
พอได้ยินคำนั้น น้ำตาฉันก็ไหลลงมาทันที
"สนุกมากใช่ป่ะ ตลกมากใช่ไหม ที่ล้อกันเล่นแบบนี้เห็นหนูเสียใจมากไม่พอใช่ไหม"
ฉันพูดจบ กำลังจะเดินออกไป แต่ก็มีมือมาดึงฉันเข้าไปกอด พร้อมพูดว่า
"พี่ขอโทษ วันนั้นพี่ไม่ได้ตั้งใจ เพียงแต่พี่หมั่นไส้นายโต ที่มันรู้ทัน ว่าพี่แอบรักน้องสาวมันมานานแล้ว เลยปฏิเสธ ใครจะไปคิดหล่ะ ว่าเราจะไปได้ยิน
"พูดจริงเหรอคะ"
"จริงสิ พี่น่ะรักเรามานานแล้ว ตั้งแต่พี่โดนจาทิ้ง ก็มีเด็กน้อยแถวนี้แหละ คอยป่วน ป่วนจนใจพี่กระเจิงเลย "
"ชิ ไม่เชื่อหรอก คนแก่ชอบโกหก "
"พูดจริงไม่เชื่อซะงั้น พี่รักน้องหนูเล็กนะ แต่งงานกับพี่นะครับ"
"ก็ได้"