มีใครเคยน้อยใจชีวิตตัวเองบ้างไหม

ครอบครัวของเรามีความสุขดีพ่อแม่อยู่กันพร้อมหน้า. พ่อกับแม่พยายามทำให้เรากับน้องรู้สึกไม่ขาดมาตลอด แต่เราน้อยใจชีวิตตัวเองทุกครั้งที่พอกลับบ้านย่าที่ต่างจังหวัดได้เจอพวกอาๆที่เป็นน้องพ่อชีวิตทุกคนดีๆมากๆลูกๆของอามีทุกอย่างประเคนให้ถึงที่ต่างจากเรากับน้อง พวกอาๆไม่เห็นหัวพ่อเราเลยทั้งๆที่พ่อเรายอมสละไม่เรียนหนังสือเพราะย่าไม่มีเงินส่งพอพ่อเราออกมาทำงานน้องๆทุกคนก็เรียนจบ ป.ตรีกันหมดทุกคนมีงานทำดีๆเป็นผู้จัดการบริษัทใหญ่ๆ เงินเดือนหลักแสนแต่ไม่มีใครเห็นหัวพ่อเราเลย ทุกครั้งที่ทุกคนพูดถึงเงินเดือนเราก็จะคิดทุกครั้งว่าทำไมชีวิตเราถึงไม่มีแบบนั้นบ้าง พอเราเข้ามหาลัยพ่อกับแม่ก็สนับสนุนเต็มที่อยากเรียนอะไรก็ได้จะหาเงินส่งเอง. จนเราสอบได้วิศวะที่ม.ดังม.หนึ่ง ชีวิตมหาลัยเริ่มมีเพื่อนๆในคณะ เพื่อนๆรอบตัวทุกคนที่บ้านมีธุรกิจจองตัวเองมีรถขับขับรถมามหาลัย ซื้อของใช้แบบไม่เสียดายเงิน แต่กับเราที่กว่าจะซื้อของได้แต่ละอย่างึดแล้วคิดอีก พอตัดใจจะซื้อคำพูดแม่ที่พูดว่าใช้เงินดีๆนะ พ่อกับแม่เงินติดลบตลอดทุกเดือนเลยอย่าใช้จนหมดก็ลอยมาทุกครั้ง  เราคิดน้อยใจทุกครั้งที่ทำไมเราถึงไม่มีต้นทุนชีวิตเหมือนคนอื่น ทำไมพ่อแม่เราถึงไม่สบายเหมือนคนอื่นทำไมพ่อกับแม่ยังต้องทำงานทุก วันหยุดก็หยุดไม่ได้เพราะเงินจะไม่พอชนเดือน. หนูควรจัดการความคิดของตัวเองยังไงดีให้ไม่เศร้าแบบนี้