เจ้าของกระทู้มักเจอปัญหาเรื่องการชวนไปเที่ยวกับเพื่อน เจ้าของกระทู้ก็อยากไปเเต่ติดตรงครอบครัว
เจ้าของกระทู้กำลังขึ้นม.4 เเล้วเพื่อนชวนไปเที่ยว เเต่เราอยากไปเเต่ติดตรงครอบครัว เล่าก่อนว่าตอนเด็กๆเจ้าของกระทู้อาศัยอยู่บ้านเช่าเล็ก เปิดร้านซ่อมรถเมื่อก่อนพ่อมักจะมีลูกน้องเเต่เดี๋ยวนี้ไม่มี พ่อเจ้าของกระทู้เลยทำคนเดียว เเต่ก็มีเเม่ช่วยบ้าง ตอนเด็กๆเเม่เจ้าของกระทู้ชอบสอนโดยการยกตัวอย่างเหตุการ์ณชีวิตตอนเด็กของเเม่ให้ฟัง เเม่เล่าว่าตอนเด็กยายมีลูก11คน เเม่เป็นคนที่4 ตอนเด็กเเม่ต้องออกจากโรงเรียนมาเลี้ยงน้องเพราะไม่มีเงินเรียนหนังสือ ก็คือลำบากมาก เเมาเคยเล่าว่าตอนไปโรงเรียนเเม่ไม่มีตังกินข้าว บางทีมีข้าวกินเเต่ข้าวก็บูด เเม่ก็ต้องทนกิน บางทีไม่มีข้าวก็กินน้ำก็อกเเทน เเล้วตอนเด็กเราสงสารเเม่มาก ตอนนั้นจำได้ว่าเกือบร้องไห้ตอนฟังเเม่เล่า เเล้วเเม่ก็สอนเราว่า มีเงินก็ใช้ให้เป็นเพื่อลำบากในอนาคต เเล้วเราก็จำคำสอนเเม่ (เเต่เราก็ใช้เงินฟุ่มเฟือยบางที555) เเต่ตอนนี้บ้านเราฐานะปานกลาง เพราะพ่อกับเเม่เราขยัน เเล้วส่วนมากทานเหมือนเป็นคนอยู่เเต่บ้าน ไม่เคยได้เที่ยวเลย ปีนึงบางครั้งก็ไม่เคยได้เที่ยว มันก็เลยส่งผลให้เราอยู่เเต่บ้านไปด้วย(อยู่เเต่บ้านมาหลายปีเเล้ว)เเล้วคือเเม่เราไม่ค่อยได้เที่ยวเลย เพราะพ่อกลัวว่าของในบ้านจะหาย (เมื่อก่อนเคยมีคนเมามางัดบ้านเรา ) 15ปีที่เเม่อยู่กับพ่อไม่เคยได้เที่ยวไหนเลย เราสงสารเเม่ เวลาเพื่อนชวนไปเที่ยวเราก็อยากไปเเต่ใจนึงเราก็ไม่อยากไปเพราะเราอยากอยู่เป็นเพื่อนเเม่ (เเม่เราไม่มีเพื่อน เพราะเเม่เราย้ายถิ่นฐานบ้ายเกิดมาทำงานในจังหวัดนนทบุรี บวกกับบ้านเราทะเลาะกับข้างบ้านเลยไม่คุยกันเลย) เเล้วเราก็ชอบคิดถึงเหตุการ์ณที่เเม่เล่าให้ฟัง มันเหมือนเป็นปมในใจ เเล้วก็ชอบคิดว่า เรามาเที่ยวเเต่เเม่ทำงานอยู่บ้านมันไม่ค่อยถูก เเต่เราก็ไปเที่ยวกับเพื่อนบ้างนานๆครั้งเเถวบ้าน เเต่กับครอบครัวปีนึงเเทบจะไม่เคย เราตั้งความฝันว่าโตไปชั้นจะต้องพาครอบครัวไปเที่ยวจะไม่ให้พ่อเเม่ต้องมาทำงานอีก เราเหมือนมีกำเเพงในใจกับการไปเที่ยวกับเพื่อนเราควรทำไงดี(ตอนพิมพ์ไปเราร้องไห้ไป😂)
เหมือนกำเเพงที่ปิดกั้นการเข้าสังคม
เจ้าของกระทู้กำลังขึ้นม.4 เเล้วเพื่อนชวนไปเที่ยว เเต่เราอยากไปเเต่ติดตรงครอบครัว เล่าก่อนว่าตอนเด็กๆเจ้าของกระทู้อาศัยอยู่บ้านเช่าเล็ก เปิดร้านซ่อมรถเมื่อก่อนพ่อมักจะมีลูกน้องเเต่เดี๋ยวนี้ไม่มี พ่อเจ้าของกระทู้เลยทำคนเดียว เเต่ก็มีเเม่ช่วยบ้าง ตอนเด็กๆเเม่เจ้าของกระทู้ชอบสอนโดยการยกตัวอย่างเหตุการ์ณชีวิตตอนเด็กของเเม่ให้ฟัง เเม่เล่าว่าตอนเด็กยายมีลูก11คน เเม่เป็นคนที่4 ตอนเด็กเเม่ต้องออกจากโรงเรียนมาเลี้ยงน้องเพราะไม่มีเงินเรียนหนังสือ ก็คือลำบากมาก เเมาเคยเล่าว่าตอนไปโรงเรียนเเม่ไม่มีตังกินข้าว บางทีมีข้าวกินเเต่ข้าวก็บูด เเม่ก็ต้องทนกิน บางทีไม่มีข้าวก็กินน้ำก็อกเเทน เเล้วตอนเด็กเราสงสารเเม่มาก ตอนนั้นจำได้ว่าเกือบร้องไห้ตอนฟังเเม่เล่า เเล้วเเม่ก็สอนเราว่า มีเงินก็ใช้ให้เป็นเพื่อลำบากในอนาคต เเล้วเราก็จำคำสอนเเม่ (เเต่เราก็ใช้เงินฟุ่มเฟือยบางที555) เเต่ตอนนี้บ้านเราฐานะปานกลาง เพราะพ่อกับเเม่เราขยัน เเล้วส่วนมากทานเหมือนเป็นคนอยู่เเต่บ้าน ไม่เคยได้เที่ยวเลย ปีนึงบางครั้งก็ไม่เคยได้เที่ยว มันก็เลยส่งผลให้เราอยู่เเต่บ้านไปด้วย(อยู่เเต่บ้านมาหลายปีเเล้ว)เเล้วคือเเม่เราไม่ค่อยได้เที่ยวเลย เพราะพ่อกลัวว่าของในบ้านจะหาย (เมื่อก่อนเคยมีคนเมามางัดบ้านเรา ) 15ปีที่เเม่อยู่กับพ่อไม่เคยได้เที่ยวไหนเลย เราสงสารเเม่ เวลาเพื่อนชวนไปเที่ยวเราก็อยากไปเเต่ใจนึงเราก็ไม่อยากไปเพราะเราอยากอยู่เป็นเพื่อนเเม่ (เเม่เราไม่มีเพื่อน เพราะเเม่เราย้ายถิ่นฐานบ้ายเกิดมาทำงานในจังหวัดนนทบุรี บวกกับบ้านเราทะเลาะกับข้างบ้านเลยไม่คุยกันเลย) เเล้วเราก็ชอบคิดถึงเหตุการ์ณที่เเม่เล่าให้ฟัง มันเหมือนเป็นปมในใจ เเล้วก็ชอบคิดว่า เรามาเที่ยวเเต่เเม่ทำงานอยู่บ้านมันไม่ค่อยถูก เเต่เราก็ไปเที่ยวกับเพื่อนบ้างนานๆครั้งเเถวบ้าน เเต่กับครอบครัวปีนึงเเทบจะไม่เคย เราตั้งความฝันว่าโตไปชั้นจะต้องพาครอบครัวไปเที่ยวจะไม่ให้พ่อเเม่ต้องมาทำงานอีก เราเหมือนมีกำเเพงในใจกับการไปเที่ยวกับเพื่อนเราควรทำไงดี(ตอนพิมพ์ไปเราร้องไห้ไป😂)