สวัดดีครับ นี่เป็นครั้งแรกที่ผมได้ลองเข้ามาใน pantip และตัดสินใจที่จะเล่าเรื่องความในใจที่ไม่สามารถเล่าให้คนใกล้ตัวฟังได้
ผมเป็นวิศวะกร ที่กินเงินเดือนเหมือนกับมนุษเงินเดือนทั่วไปนั้นแหละครับ เงินเดือนผมประมาณ สองหมื่นกว่าบาท ชีวิตผมอยู่คนเดียวมาตลอดจนถึงตอนนี้อายุ 25 คิดว่าถึงเวลาที่จะมีแฟนสร้างครอบครัวได้แล้ว ผมจึงตัดสินใจโหลดแอพหาคู่แอพหนึ่งมาลองเล่นดู แรกผมก็ไม่ได้คิดอะไรเจอใครก็คุยสนุกไปเรื่อย จนผมได้มาเจอแฟนผมที่คบกันอยู่นะปัจจุบัน ผมเจอเธอในขณะที่กำลังมีปัญหาชีวิตเธอเดือดร้อนอยู่ผมจึงได้ยื่นมือเข้าไปช่วยให้เธอผ่านปัญหานั้นมาได้ ผมก็ไม่เข้าใจตัวเองว่าทำไมต้องยื่นมือเข้าไปช่วยคนที่ยังไม่เคยแม้แต่จะเห็นหน้า ได้ยินแค่เสียงผ่านโทรศัพท์ ในที่สุดหลังจากที่ผมพาเธอผ่านมันมาได้เราก็ได้ตกลงเป็นแฟนกัน ตอนนี้ในเราคบกันมาได้จะหนึ่งปีแล้ว ที่ผ่านมันจะมีปัญหาให้ต้องใช้เงินตลอดเพราะด้วยความรักและไม่อยากให้แฟนผมต้องมาเดือดร้อน ผมจึงพยายามหาเงินเพื่อช่วยแก้ปัญหาให้เธออย่างเต็มที่ จนผมลืมกลับมามองตัวเองว่าสิ่งที่กำลังทำอยู่กันเกินตัวผมมาไกลแล้ว เราสองคนลำบากกันมากเพราะต้องหาเงินไปแก้ปัญหาที่เข้ามามากมาย อีกอย่างยังต้องใช้เงินไปกับการจ่ายถาระหนี้สินที่ได้เคยกู้มา จนเงินกินข้าวแทบจะไม่มีกัน ลืมบอกไปผมกับแฟนอยู่คนละจังหวัดนะครับ จนผมคิดมาตลอดว่าถ้ามีปัญหาเกิดขึ้นมาอีกจะเอาเงินจากที่ไหนไปเคลีย เพราะผมรู้ตัวดีว่าตอนนี้ผมหาจากไหนไม่ได้อีกแล้ว ทั้งยืมเพื่อน ทั้งยืมญาติพี่น้อง ทั้งยืมแม่ ทั้งบัตรกดเงินสด และยังมีกู้นอกระบบอีกด้วย(แต่ยังดีที่เป็นคนในโรงงานคุยกันได้) จนทุกวันนี้เงินเดือนผมออกก็หมดแทบไม่ได้ใช้ และเนื่องด้วยฐานะทางบ้านเราค่อนข้างต่างกัน แฟนผมพอจะมีฐานะอยู่บ้าง แต่ผมแค่เด็กบ้านนอกที่จบแล้วก็เข้ามาทำงานใน กรุงเทพ พอเวลาต้องใช้เงินมันจึงเป็นจำนวนที่เยอะสำหรับผม อยู่มาวันหนึงแฟนผมไม่สบายต้องผ่าตัดและใช้เงินเป็นจำนวนมาก ผมคิดหนักมากเพราะตอนนี้หนี้ที่มีก็จ่ายไม่ไหวแล้วผมจะเอาเงินจากไหนไปช่วย แต่ผมก็อยากให้แฟนผมหายเร็วๆเพราะผมไม่อยากเห็นแฟนต้องทรมานแบบนี้ ผมเลยคุยกับแฟนว่าเงินเดือนนี้ออกจะช่วย 5000 เพราะต้องเอาจ่ายดอกเบี้ยคนที่โรงงานเนื่องจากค้างมาเดือนนึงแล้ว ส่วนที่เหลือจะเก็บไว้จ่ายค่าห้องพอให้ได้มีที่ซุกหัวนอนให้ยังทำงานได้ พอถึงวันที่ต้องผ่าจริงๆเงินไม่พอผมเลยยอมเอาส่วนที่เป็นค่าห้องให้ไปก่อนเพราะชีวิตแฟนผมสำคัญกว่า จากนั้นผมก็ไม่ได้ติดต่อกับแฟนแต่ติดต่อกับพี่ที่ดูแล หลังจากที่แฟนผมผ่าเสร็จ ผมได้ถามอาการผ่านทางพี่ที่ดูแฟนผม เค้าพูดมาประโยคหนึ่งว่า "แฟนผมต้องใช้เงินในการผ่าเยอะไปกู้ยืมคนอื่นมาเพื่อที่จะได้ผ่า แต่ตัวผมเองช่วยไปแค่ 8000 เห็นแก่ตัวไปไหม" ผมได้ฟังแล้วน้ำตาไหลเลย คุณไม่รู้หรอกว่าเงินแค่ แปดพัน ที่คุณพูดถึงผมต้อง ยอมไม่มีห้องให้นอนเพื่อที่จะให้แฟนผมได้หายป่วย ยอมที่จะไม่ใช้เงินซักบาททั้งที่เป็นต้นเดือน ผมคิดมาตลอดว่าผมเห็นแก่ตัวอย่างที่พี่เขาพูดจริงรึเปล่า ทั้งที่ผมยอมเสียสละขนาดนี้ ผ่านมาหลายวันผมได้คุยกับแม่ของแฟนท่านบอกว่าท่านไม่แน่ใจว่าผมจะดูแลลูกสาวท่านได้ ขนาดลูกท่านป่วยขนาดนี้ผมยังไม่เคยคิดเลยว่าลูกท่านจะอยู่ยังไง ผมเข้าใจความรู้สึกของคนที่เป็นแม่ดี แต่ผมก็อดคิดไม่ได้ จากที่ผมเป็นคนไม่เคยท้อแท้ในชีวิตพยายามสู้เพื่อคนที่เรารักมาตลอดถ้ายังมีแรงยังไงก็จะสู้ แต่วันนี้ผมท้อแท้มากไม่รู้ว่าจะสู้ไปทำไมไม่มีใครเห็นคุณค่าสิ่งที่ผมพยายามทำมาทั้งหมดเพื่อคนที่ผมรักเลย บางทีการที่เป็นผู้ให้อยู่ฝ่ายเดียวมันก็เหนื่อแต่เพราะไม่อยากเห็นแฟนต้องมาลำบากผมจึงต้องอดทน ผมยังมีพ่อมีแม่และคนในครอบครัวที่มองว่าผมมีค่าโดยที่ผมไม่ต้องทำอะไร ผมเป็นผู้ชายให้ผมตัดใจแล้วเดินออกมาผมรู้ว่าผมทำได้ถึงแม้ว่ามันจะเจ็บ แต่เพราะไม่อยากให้แฟนผมต้องมาเสียใจผมเลยไม่ทำ บางทีผมควรรักตัวเองให้มากกว่านี้ ผมหวังว่าซักวันทางครอบครัวแฟนผมจะเห็นคุณค่าสิ่งที่ผมทำมาทั้งหมดแล้วยอมรับในตัวผู้ชายคนนี้ที่ตั้งใจจะสร้างครอบครัวกับคนที่ผมรักจริงๆ สุดท้ายนี้ฝากถึงคนที่กำลังมีปัญหาชีวิตนะครับถ้าคุณยังมีลมหายใจอยู่ก็สู้ต่อไปเถอะครับยังมีคนที่ลำบากกว่าคุณอีกเยอะ ถ้าคิดอะไรไม่ออกท่องไว้ครับ"เดี๋ยวมันก็ผ่านไป" ใครที่อ่านจนจบขอบคุณมากนะครับ
ทำดีแทบตายสุดท้ายไม่มีใครเห็นคุณค่า
ผมเป็นวิศวะกร ที่กินเงินเดือนเหมือนกับมนุษเงินเดือนทั่วไปนั้นแหละครับ เงินเดือนผมประมาณ สองหมื่นกว่าบาท ชีวิตผมอยู่คนเดียวมาตลอดจนถึงตอนนี้อายุ 25 คิดว่าถึงเวลาที่จะมีแฟนสร้างครอบครัวได้แล้ว ผมจึงตัดสินใจโหลดแอพหาคู่แอพหนึ่งมาลองเล่นดู แรกผมก็ไม่ได้คิดอะไรเจอใครก็คุยสนุกไปเรื่อย จนผมได้มาเจอแฟนผมที่คบกันอยู่นะปัจจุบัน ผมเจอเธอในขณะที่กำลังมีปัญหาชีวิตเธอเดือดร้อนอยู่ผมจึงได้ยื่นมือเข้าไปช่วยให้เธอผ่านปัญหานั้นมาได้ ผมก็ไม่เข้าใจตัวเองว่าทำไมต้องยื่นมือเข้าไปช่วยคนที่ยังไม่เคยแม้แต่จะเห็นหน้า ได้ยินแค่เสียงผ่านโทรศัพท์ ในที่สุดหลังจากที่ผมพาเธอผ่านมันมาได้เราก็ได้ตกลงเป็นแฟนกัน ตอนนี้ในเราคบกันมาได้จะหนึ่งปีแล้ว ที่ผ่านมันจะมีปัญหาให้ต้องใช้เงินตลอดเพราะด้วยความรักและไม่อยากให้แฟนผมต้องมาเดือดร้อน ผมจึงพยายามหาเงินเพื่อช่วยแก้ปัญหาให้เธออย่างเต็มที่ จนผมลืมกลับมามองตัวเองว่าสิ่งที่กำลังทำอยู่กันเกินตัวผมมาไกลแล้ว เราสองคนลำบากกันมากเพราะต้องหาเงินไปแก้ปัญหาที่เข้ามามากมาย อีกอย่างยังต้องใช้เงินไปกับการจ่ายถาระหนี้สินที่ได้เคยกู้มา จนเงินกินข้าวแทบจะไม่มีกัน ลืมบอกไปผมกับแฟนอยู่คนละจังหวัดนะครับ จนผมคิดมาตลอดว่าถ้ามีปัญหาเกิดขึ้นมาอีกจะเอาเงินจากที่ไหนไปเคลีย เพราะผมรู้ตัวดีว่าตอนนี้ผมหาจากไหนไม่ได้อีกแล้ว ทั้งยืมเพื่อน ทั้งยืมญาติพี่น้อง ทั้งยืมแม่ ทั้งบัตรกดเงินสด และยังมีกู้นอกระบบอีกด้วย(แต่ยังดีที่เป็นคนในโรงงานคุยกันได้) จนทุกวันนี้เงินเดือนผมออกก็หมดแทบไม่ได้ใช้ และเนื่องด้วยฐานะทางบ้านเราค่อนข้างต่างกัน แฟนผมพอจะมีฐานะอยู่บ้าง แต่ผมแค่เด็กบ้านนอกที่จบแล้วก็เข้ามาทำงานใน กรุงเทพ พอเวลาต้องใช้เงินมันจึงเป็นจำนวนที่เยอะสำหรับผม อยู่มาวันหนึงแฟนผมไม่สบายต้องผ่าตัดและใช้เงินเป็นจำนวนมาก ผมคิดหนักมากเพราะตอนนี้หนี้ที่มีก็จ่ายไม่ไหวแล้วผมจะเอาเงินจากไหนไปช่วย แต่ผมก็อยากให้แฟนผมหายเร็วๆเพราะผมไม่อยากเห็นแฟนต้องทรมานแบบนี้ ผมเลยคุยกับแฟนว่าเงินเดือนนี้ออกจะช่วย 5000 เพราะต้องเอาจ่ายดอกเบี้ยคนที่โรงงานเนื่องจากค้างมาเดือนนึงแล้ว ส่วนที่เหลือจะเก็บไว้จ่ายค่าห้องพอให้ได้มีที่ซุกหัวนอนให้ยังทำงานได้ พอถึงวันที่ต้องผ่าจริงๆเงินไม่พอผมเลยยอมเอาส่วนที่เป็นค่าห้องให้ไปก่อนเพราะชีวิตแฟนผมสำคัญกว่า จากนั้นผมก็ไม่ได้ติดต่อกับแฟนแต่ติดต่อกับพี่ที่ดูแล หลังจากที่แฟนผมผ่าเสร็จ ผมได้ถามอาการผ่านทางพี่ที่ดูแฟนผม เค้าพูดมาประโยคหนึ่งว่า "แฟนผมต้องใช้เงินในการผ่าเยอะไปกู้ยืมคนอื่นมาเพื่อที่จะได้ผ่า แต่ตัวผมเองช่วยไปแค่ 8000 เห็นแก่ตัวไปไหม" ผมได้ฟังแล้วน้ำตาไหลเลย คุณไม่รู้หรอกว่าเงินแค่ แปดพัน ที่คุณพูดถึงผมต้อง ยอมไม่มีห้องให้นอนเพื่อที่จะให้แฟนผมได้หายป่วย ยอมที่จะไม่ใช้เงินซักบาททั้งที่เป็นต้นเดือน ผมคิดมาตลอดว่าผมเห็นแก่ตัวอย่างที่พี่เขาพูดจริงรึเปล่า ทั้งที่ผมยอมเสียสละขนาดนี้ ผ่านมาหลายวันผมได้คุยกับแม่ของแฟนท่านบอกว่าท่านไม่แน่ใจว่าผมจะดูแลลูกสาวท่านได้ ขนาดลูกท่านป่วยขนาดนี้ผมยังไม่เคยคิดเลยว่าลูกท่านจะอยู่ยังไง ผมเข้าใจความรู้สึกของคนที่เป็นแม่ดี แต่ผมก็อดคิดไม่ได้ จากที่ผมเป็นคนไม่เคยท้อแท้ในชีวิตพยายามสู้เพื่อคนที่เรารักมาตลอดถ้ายังมีแรงยังไงก็จะสู้ แต่วันนี้ผมท้อแท้มากไม่รู้ว่าจะสู้ไปทำไมไม่มีใครเห็นคุณค่าสิ่งที่ผมพยายามทำมาทั้งหมดเพื่อคนที่ผมรักเลย บางทีการที่เป็นผู้ให้อยู่ฝ่ายเดียวมันก็เหนื่อแต่เพราะไม่อยากเห็นแฟนต้องมาลำบากผมจึงต้องอดทน ผมยังมีพ่อมีแม่และคนในครอบครัวที่มองว่าผมมีค่าโดยที่ผมไม่ต้องทำอะไร ผมเป็นผู้ชายให้ผมตัดใจแล้วเดินออกมาผมรู้ว่าผมทำได้ถึงแม้ว่ามันจะเจ็บ แต่เพราะไม่อยากให้แฟนผมต้องมาเสียใจผมเลยไม่ทำ บางทีผมควรรักตัวเองให้มากกว่านี้ ผมหวังว่าซักวันทางครอบครัวแฟนผมจะเห็นคุณค่าสิ่งที่ผมทำมาทั้งหมดแล้วยอมรับในตัวผู้ชายคนนี้ที่ตั้งใจจะสร้างครอบครัวกับคนที่ผมรักจริงๆ สุดท้ายนี้ฝากถึงคนที่กำลังมีปัญหาชีวิตนะครับถ้าคุณยังมีลมหายใจอยู่ก็สู้ต่อไปเถอะครับยังมีคนที่ลำบากกว่าคุณอีกเยอะ ถ้าคิดอะไรไม่ออกท่องไว้ครับ"เดี๋ยวมันก็ผ่านไป" ใครที่อ่านจนจบขอบคุณมากนะครับ