เราผู้หญิงนะ อายุจะ23เเล้วละ ลาออกก่อนโดนไทล์อะนะมันก็เหมือนโดนไทล์นั้นแหละ เรียนนิติม.หนึ่งเรื่องนิตินี้แหละ ออกมาตอนอายุ22 จะปีกว่าแล้วมั่ง ถ้าพูดว่าตอนนี้ทำไรอยู่ ก็เหมือนว่างๆอะเหมือนอยู่ไปวันๆมากจะบอกว่าล้มเหลวได้ไหมก็คงจะงั้นเเหละ เพราะเราลุกไม่ได้ เราไม่รู้จะไปทางไหน มีเเค่วุฒิม.6 จริงๆจะไปไหนมาไหนได้ง่ายกว่านี้นะ ถ้าเราเป็นเเค่ลูกตามีตามา ครอบครัวไม่ถือเอายศเอาอย่างหรือชื่อเสียง ไม่ใช่เด็กท้ายห้องที่ดันสอบติดในที่คนอื่นเค้าติดได้น้อยคน
ไม่ใช่คนที่ครูบาตีหน้าว่าคนอย่างทำอะไรก็ไม่สำเร็จหรอก
....
ช่วงเรียนมหาลัย เรายอมรับว่าเราเหลิงนะ มันเป็นช่วงวัยที่หางานได้ง่าย เราก็ทำแต่งานจนลืมเรียน มันไม่มีเช็คชื่อนี้น่า เค้าเอาเเค่สอบผ่านไม่มีคะเเนนเก็บอย่างงานในคลาส ...
ตอนออกก็เออ งง ไปนานเหมือนกันนะ เอ้ยปีสามเเล้วเว้ยใกล้จบ ที่ไหนได้ โดนไทล์ เพื่อนออกเหมือนกันเเต่ออกแบบจบอะ จบสามปีครึ่ง นั่งข้างกันนี้แบบ...
สุดอะ คนหนึ่งจบ อีกคนโดนไทล์
ถ้าโดนจริงขอให้ทำใจไว้ดีๆละ ส่วนตัวเราตอนเเรกก็ไม่ค่อยเเคร์หรอแต่พอเห็นแม่ที่ทำสีหน้าลำบากใจกะพ่อที่ด่าเราว่า"นังชั่ว หน้าด้าน เลว "ตอนนั้นเราสะดุดเลยนะ มันคงเป็นคำแก้ตัวเเต่เราขอระบายหน่อยนะ
เราทำงานส่งเลี้ยงตัวเองเเล้วก็น้องบรรเทารายจ่ายของครอบครัว ยอมอยู่หอราคาถูก 800 อยู่คนงานก่อสร้าง แอบมาอาบน้ำในม. เพราะน้ำหอไม่ไหล อย้างจะช่วยคนในครอบครัว
เเต่ผลตามมา คือเราโดนไทล์ เพราะสอบไม่ผ่าน คือเว้ย ก็อ่านนะเว้ยหนังสืออะ อ่านหนักด้วยก็อยากผ่านเหมือนกัน ทำงานเสร็จ ก็อ่านสือ สังคมเเทบจะไม่ได้เข้าอยู่เเล้ว คือ..แบบ..ออกมาเพื่อนก็ไม่มี เรียนก็ไม่จบ โดนด่าว่าเลว จากคนเป็นพ่อ คือมันรู้สึกแบบว่าสิ่งที่ทำมามันไม่มีส่วนดีเลยหรอว่ะ.. จะไปทำงานตอนนี้ก็ไม่กล้า เพราะคนที่บ้านไม่อย่างให้ใครรู้ว่าเราโดนไทล์ คือตอนนี้ไม่รู้จะทำไรอะ เหมือนใช่ชีวิตไปวันๆ เพราะงานที่เราทำก็โดนทางบ้านบอกให้ออกทั้งหมด มาอยู่บ้าน
เอ้ยย...เมื่อก่อนทำอะไรไปทั่งมากมาย
ทำไหมตอนนี้ ทำอะไรไม่ได้เลยว้า เอ้ยโดนไทล์เว้ย ไม่ได้ฆ่าคน ค่าเทอมก็เบิกได้นิ ค่ากินค่าอยู่นี้ก็ออกเองส่วนใหญ่เเล้ว รู้ตัวว่าผิด เเต่ถึงขนาดต้องเหยียบกันจมดินเลยหรอว่ะ คนอื่น ..ไม่เท่าไร เเต่ครอบครัวอะ คือไม่มีใครคุยกะเราได้เลย จะคุยกะเเม่ แม่ก็เคลียดเรื่องงานเรื่องเงิน คุยกะพ่อ.คือย้ำเติมเเผลอย่างเดียวรู้สึกเหมือนมันไม่ได้ช่วยอะ
ตั้งหมดทั้งหมดก็แค่อยากได้ยินคำว่า
ไม่เป็นไรน่า เริ่มใหม่นา ยังไปได้อยู่
ทางของเรายังไม่ตันใช่ไหม
ยังมีทางไปต่อใช่ไหม
เราก็จนปัญญาเหมือนกัน
เราจะทำอะไรดี จะไปทางไหนดี
อย่างได้คำเเนะนำเหมือนกันค่ะ
รู้สึกเรามืดแปดด้าน สับสน วุ่นวายไปหมดเเล้ว คิดสั้นมาหลายรอบเเล้ว จะทำไม่สำเร็จเพราะลึกเเล้วเรายังกลัวที่จะไป
มันยากจริงๆ จะไปก็ไม่กล้า อยู่ต่อก็ไม่มีอะไร สับสนจริงๆค่ะ อย่างได้คำเเนะนำมากๆเลย
ชีวิตหลังรีไทล์
ไม่ใช่คนที่ครูบาตีหน้าว่าคนอย่างทำอะไรก็ไม่สำเร็จหรอก
....
ช่วงเรียนมหาลัย เรายอมรับว่าเราเหลิงนะ มันเป็นช่วงวัยที่หางานได้ง่าย เราก็ทำแต่งานจนลืมเรียน มันไม่มีเช็คชื่อนี้น่า เค้าเอาเเค่สอบผ่านไม่มีคะเเนนเก็บอย่างงานในคลาส ...
ตอนออกก็เออ งง ไปนานเหมือนกันนะ เอ้ยปีสามเเล้วเว้ยใกล้จบ ที่ไหนได้ โดนไทล์ เพื่อนออกเหมือนกันเเต่ออกแบบจบอะ จบสามปีครึ่ง นั่งข้างกันนี้แบบ...
สุดอะ คนหนึ่งจบ อีกคนโดนไทล์
ถ้าโดนจริงขอให้ทำใจไว้ดีๆละ ส่วนตัวเราตอนเเรกก็ไม่ค่อยเเคร์หรอแต่พอเห็นแม่ที่ทำสีหน้าลำบากใจกะพ่อที่ด่าเราว่า"นังชั่ว หน้าด้าน เลว "ตอนนั้นเราสะดุดเลยนะ มันคงเป็นคำแก้ตัวเเต่เราขอระบายหน่อยนะ
เราทำงานส่งเลี้ยงตัวเองเเล้วก็น้องบรรเทารายจ่ายของครอบครัว ยอมอยู่หอราคาถูก 800 อยู่คนงานก่อสร้าง แอบมาอาบน้ำในม. เพราะน้ำหอไม่ไหล อย้างจะช่วยคนในครอบครัว
เเต่ผลตามมา คือเราโดนไทล์ เพราะสอบไม่ผ่าน คือเว้ย ก็อ่านนะเว้ยหนังสืออะ อ่านหนักด้วยก็อยากผ่านเหมือนกัน ทำงานเสร็จ ก็อ่านสือ สังคมเเทบจะไม่ได้เข้าอยู่เเล้ว คือ..แบบ..ออกมาเพื่อนก็ไม่มี เรียนก็ไม่จบ โดนด่าว่าเลว จากคนเป็นพ่อ คือมันรู้สึกแบบว่าสิ่งที่ทำมามันไม่มีส่วนดีเลยหรอว่ะ.. จะไปทำงานตอนนี้ก็ไม่กล้า เพราะคนที่บ้านไม่อย่างให้ใครรู้ว่าเราโดนไทล์ คือตอนนี้ไม่รู้จะทำไรอะ เหมือนใช่ชีวิตไปวันๆ เพราะงานที่เราทำก็โดนทางบ้านบอกให้ออกทั้งหมด มาอยู่บ้าน
เอ้ยย...เมื่อก่อนทำอะไรไปทั่งมากมาย
ทำไหมตอนนี้ ทำอะไรไม่ได้เลยว้า เอ้ยโดนไทล์เว้ย ไม่ได้ฆ่าคน ค่าเทอมก็เบิกได้นิ ค่ากินค่าอยู่นี้ก็ออกเองส่วนใหญ่เเล้ว รู้ตัวว่าผิด เเต่ถึงขนาดต้องเหยียบกันจมดินเลยหรอว่ะ คนอื่น ..ไม่เท่าไร เเต่ครอบครัวอะ คือไม่มีใครคุยกะเราได้เลย จะคุยกะเเม่ แม่ก็เคลียดเรื่องงานเรื่องเงิน คุยกะพ่อ.คือย้ำเติมเเผลอย่างเดียวรู้สึกเหมือนมันไม่ได้ช่วยอะ
ตั้งหมดทั้งหมดก็แค่อยากได้ยินคำว่า
ไม่เป็นไรน่า เริ่มใหม่นา ยังไปได้อยู่
ทางของเรายังไม่ตันใช่ไหม
ยังมีทางไปต่อใช่ไหม
เราก็จนปัญญาเหมือนกัน
เราจะทำอะไรดี จะไปทางไหนดี
อย่างได้คำเเนะนำเหมือนกันค่ะ
รู้สึกเรามืดแปดด้าน สับสน วุ่นวายไปหมดเเล้ว คิดสั้นมาหลายรอบเเล้ว จะทำไม่สำเร็จเพราะลึกเเล้วเรายังกลัวที่จะไป
มันยากจริงๆ จะไปก็ไม่กล้า อยู่ต่อก็ไม่มีอะไร สับสนจริงๆค่ะ อย่างได้คำเเนะนำมากๆเลย