เรามักจะเข้าไปอยู่ในโลกแห่งจินตนาการ

ต่อเนื่องมาจากวัยเด็กที่ครอบครัวไม่ได้สมบูรณ์แบบจากภายใน หากมองจากภายนอก ครอบครัวฉันดูเป็นครอบครัวที่สมบูรณ์แบบ ดูรักใคร่ แต่ลึกๆ ฉันกลับไม่รู้สึกเช่นนั้น ฉันเป็นลูกคนสุดท้ายของบ้าน เป็นลูกหลง ก้อว่าได้ ฉันมีพี่สาว 4คน ทั้ง4คน อายุใกล้ๆกัน โตมาไล่ๆกัน เป็นเพื่อน คุยกันรู้เรื่อง แต่ฉันที่ห่างจากพี่คนที่ 4 มา 8ปี ฉันไม่มีเพื่อนเล่น ฉันไม่สามารถเข้าถึงช่วงวัยรุ่นของพวกเค้า ฉันจึงต้องโตต้องเล่นกับจินตนาการฉันมาคนเดียว พ่อฉันไม่ค่อยบ้านอยู่ บ้างครั้งก็ทะเลาะกับแม่ให้ฉันเห็น ฉันรับรู้ว่าพ่อฉันมีเมียน้อย รับรู้ถึงความโกรธเกรี้ยวของผู้ใหญ่ รับรู้ถึงการปิดกั้นหลายๆอย่างของพี่สาว เพราะเค้ากลัวว่าฉันจะไปฟ้องพ่อแม่ ฉันจึงเข้าไม่ถึงใครสักคนในครอบครัว เมื่อวันที่บ้านฉันพลิกพันมีหนี้สิน แม่ฉันรับภาระทำงานหนักกว่าเดิม จากที่ไม่ค่อยใส่ใจอยู่แล้ว จึงยิ่งหนักขึ้น ลึกๆฉันเข้าใจความเป็นผู้ใหญ่ แต่ฉันก็เป็นเด็กที่ต้องการ ความชื่นชมและความรัก แม่ฉันเป็นคนที่แสดงความรักไม่เก่ง แม่ไม่เคยกอด ไม่เคยบอกรักหรือชื่นชม ฉันจึงมักสร้างจิตนาการครอบครับสมบูรณ์แบบ​ ที่ผู้ใหญ่ให้ความสำคัญ เป็นที่ต้องการ เป็นที่รัก จนบ้างที่ฉันหลงไปกับโลกจิตนาการ ซึงตรงข้ามกับความเป็นจริงทุกอย่าง