ในความพ่ายแพ้ยับเยิน ผมกลับเห็นว่ามันเป็นผลบวกกับทีมชาติด้วยซ้ำไป

ถ้าเราลองคิดให้ดีๆ  การพ่ายแพ้ครั้งนี้  ได้กระทืบความอีโก้และหยิ่งผยองของคนในวงการฟุตบอลไทยมิใช่น้อยเลย

ตลอดเวลาที่ผ่านมา เราอาจจะหลอกตัวเองว่าการมีฟุตบอลลีกจะช่วยให้บอลไทยพัฒนาได้เร็วกว่าเพื่อนบ้าน

แต่พอได้เจอเวียดนามสอนบอลแบบเสียสุนัขในนัดล่าสุด  มันได้เปิดบาดแผลที่เรามองไม่เห็นให้ชัดเจนมากๆ

การที่เรามีบอลลีกนั้นดีแน่นอน  แต่ถ้าเรายังคงสไตล์บอลไทยสโลว์ไลฟ์ใว้แบบนี้  คงไม่เป็นเรื่องที่ดีเลย

และเรื่องดีที่ผมพูดถึงก็คือ  ถ้าทีมรอบข้างเรา  ยังผูกปีแพ้ไทยไปเรื่อยๆ  ผู้หลักผู้ใหญ่ในวงการบอลไทย

ก็คงไม่เดือดเนื้อร้อนใจอะไร  เพราะสามารถตบเด็กข้างบ้านได้อยู่ร่ำไป  แต่ในวันนี้ เวียดนามได้ฉีกหนีเราไปขั้นนึ้งแล้ว

ทำให้คนที่มีหน้าที่พัฒนาบอลไทยโดยตรง  อยู่นิ่งเฉยไม่ได้อีกแล้ว  เพราะมีข้อเปรียบเทียบที่ชัดเจนมากๆ

จะอ้างสรีระ อ้างดินฟ้าอากาศ ในตอนนี้มันใช้ข้ออ้างแบบนั้นไม่ได้แล้ว  นี่แหละครับคือข้อดีของการอยู่ใกล้คนเก่งๆ