สวัสดีคะ จขกท. คิดถึงคุณพ่อและเรื่องราวในวัยเด็กของคุณพ่อที่ชีวิตเจอความลำบาก
เราเคยถามพ่อนะค่ะ ว่า "ทำไมต้องตามใจ จขกท.ขนาดนี้" ?
คุณพ่อเลยเล่าว่า ตอนวัยเด็ก คุณปู่กับคุณย่าต้องเดินทางไปทำงานต่างจังหวัด ซึ่งก็จะมีลุงกับป้าไปด้วย เพราะทุกคนก็โตๆกันหมดแล้ว จึงไปฝากคุณพ่อไว้กับพี่ชายของคุณย่าคะ ศักดิ์ก็เป็นลุงของพ่อ จขกท.นั่นเอง (อย่าเพิ่ง งง กันนะคะ) คุณพ่อเล่าต่อไปอีกว่า เด็กวัย 11 ปี ต้องเดินไปเรียนเองทุกวัน ถ้าให้ประมาณก็ ไป-กลับ 2กิโลได้ มันไกลพอสมควรนะคะ สำหรับบุคคลที่เดินด้วยเท้า คุณลุงของพ่อเนี่ยก็ไปส่งลูกสาวของเขาเหมือนกันโดยใช้การขี่จักรยานไปส่ง เด็กตัวเล็กไปจะนั่ง2คนยังได้เลย ขี่ไปส่งโดยไม่หันถามหลานชายตัวน้อยๆที่น้องสาวมาฝากไว้สักคำ ปั่นเชิดหน้า กลับมากับข้าวกับปลาก็ต้องมาหุงหากินเอง หุงข้าวไว้ตั้งแต่กลางคืน ต้มไข่ไว้ ตื่นเช้าจะได้เอาไปโรงเรียนได้เลย คุณพ่อเล่าว่า บางวันข้าวก็บูดเสียก่อน วันนั้นเป็นอันว่า อด
กลับมาตอนเย็น โทรทัศน์ก็ไม่มีดู ไปแอบดูที่บ้านของลุงคุณพ่อนั่นแหละคะ พอแกหันมาเห็นว่าพ่อของ จขกท.ไปแอบดู แทนที่จะเรียกหลานเข้ามาดู กลับใช้ให้ลูกสาว ปิดประตูเพื่อไม่ให้ดู คำที่เจ็บปวดสำหรับพ่อคือ "คนอย่างที่นอนตายสักวา ก็ไม่มี" ผลไม้ที่ปลูกไว้ที่บ้าน เช่น มะละกอ ฝรั่งขี้นก ไปเก็บกินลูกที่ร่วงๆยังไม่ได้เลย แกก็ด่าว่า "กูให้นกให้กา-ยังดีกว่าให้" เวลาต่อมา คุณพ่อก็ทำงานตั้งแต่เด็กนั่นแหละคะ จนเวลาล่วงเลยผ่านไป จนมีครอบครัว แล้วมีลูกสาวคือ จขกท.นั่นเอง ซึ่งครอบครัวเราอาศัยอยู่ในจังหวัดใกล้กับ กทม. วันหนึ่งคุณพ่อได้รับข่าวร้ายจากทางบ้านว่า ลุงของคุณพ่อกำลังจะเสีย ด้วยโรคสมองฝ่อ ลูกสาวแกได้เล่าให้ฟังว่า ชื่อที่เรียกหาอยู่ตลอดเวลา ไม่ใช่ชื่อของลูกเขา แต่เป็นชื่อของคุณพ่อ พอแกเห็นหน้าพ่อเราครั้งแรก แกนอนร้องไห้ที่เตียง น้ำตาไหลเป็นทางยาว แล้วจะพูดอะไรสักอย่างก็เสียไปเลย(เหตุการณ์นี้ จขกท.อยู่ด้วยนะคะ) ใช่คะ คำๆนั้นทืเขาดูถูก สบประมาท คุณพ่อลบคำสบประมาทได้หมดเลย แถมแกป่วย ประกาศขายที่ดิน คุณพ่อก็ซื้อเก็บไว้ จากบ้านที่เคยมีเงินใช้ นับถือมากหน้าหลายตาในระแวกนั้น ก็ค่อยไปอับจนลงทุกวันๆ จนต้องไปอยู่ที่กระต๊อบที่คุณพ่อเคยขออาศัยอยู่ในวัยเด็กๆ ลูกๆก็ไม่ดูแล ไม่มาดูใจแม้แต่ตอนแกเสีย
ที่เล่าเราไม่ได้มาพูดถึงเรื่องเวรกรรมนะคะ แต่เห็นแล้วสะเทือนจิตใจตัว จขกท.เอง ทั้งสองสารคุณพ่อกับเรื่องราวที่ผ่านมา และนับถือในตัวของพ่อเอง ที่ลบคำสบประมาทของคนที่ดูถูกได้
แล้วเหตุผลหริอคำตอบที่ จขกท.เคยถามพ่อไป ก็ได้คำตอบกลับมาคือ "ไม่อยากให้ลูกลำบากอย่างที่ตัวเองเจอ อยากชดที่ไม่ได้ในวัยเด็ก" แต่สิ่งที่ จขกท.ได้รับ คือคำสอน คำปรึกษาของคุณพ่อ ไม่ใช่อยากได้อะไรก็ประเคนให้โดยไม่มีคำพูดสอนลูกอะไรสักอย่างเลย ก่อนที่อยากจะได้
#ขอให้ดวงวิญญาณของปู่ฉายไปอยู่ในภพภูมิที่ดีคะ 🙏
คนใจดำ
เราเคยถามพ่อนะค่ะ ว่า "ทำไมต้องตามใจ จขกท.ขนาดนี้" ?
คุณพ่อเลยเล่าว่า ตอนวัยเด็ก คุณปู่กับคุณย่าต้องเดินทางไปทำงานต่างจังหวัด ซึ่งก็จะมีลุงกับป้าไปด้วย เพราะทุกคนก็โตๆกันหมดแล้ว จึงไปฝากคุณพ่อไว้กับพี่ชายของคุณย่าคะ ศักดิ์ก็เป็นลุงของพ่อ จขกท.นั่นเอง (อย่าเพิ่ง งง กันนะคะ) คุณพ่อเล่าต่อไปอีกว่า เด็กวัย 11 ปี ต้องเดินไปเรียนเองทุกวัน ถ้าให้ประมาณก็ ไป-กลับ 2กิโลได้ มันไกลพอสมควรนะคะ สำหรับบุคคลที่เดินด้วยเท้า คุณลุงของพ่อเนี่ยก็ไปส่งลูกสาวของเขาเหมือนกันโดยใช้การขี่จักรยานไปส่ง เด็กตัวเล็กไปจะนั่ง2คนยังได้เลย ขี่ไปส่งโดยไม่หันถามหลานชายตัวน้อยๆที่น้องสาวมาฝากไว้สักคำ ปั่นเชิดหน้า กลับมากับข้าวกับปลาก็ต้องมาหุงหากินเอง หุงข้าวไว้ตั้งแต่กลางคืน ต้มไข่ไว้ ตื่นเช้าจะได้เอาไปโรงเรียนได้เลย คุณพ่อเล่าว่า บางวันข้าวก็บูดเสียก่อน วันนั้นเป็นอันว่า อด
กลับมาตอนเย็น โทรทัศน์ก็ไม่มีดู ไปแอบดูที่บ้านของลุงคุณพ่อนั่นแหละคะ พอแกหันมาเห็นว่าพ่อของ จขกท.ไปแอบดู แทนที่จะเรียกหลานเข้ามาดู กลับใช้ให้ลูกสาว ปิดประตูเพื่อไม่ให้ดู คำที่เจ็บปวดสำหรับพ่อคือ "คนอย่างที่นอนตายสักวา ก็ไม่มี" ผลไม้ที่ปลูกไว้ที่บ้าน เช่น มะละกอ ฝรั่งขี้นก ไปเก็บกินลูกที่ร่วงๆยังไม่ได้เลย แกก็ด่าว่า "กูให้นกให้กา-ยังดีกว่าให้" เวลาต่อมา คุณพ่อก็ทำงานตั้งแต่เด็กนั่นแหละคะ จนเวลาล่วงเลยผ่านไป จนมีครอบครัว แล้วมีลูกสาวคือ จขกท.นั่นเอง ซึ่งครอบครัวเราอาศัยอยู่ในจังหวัดใกล้กับ กทม. วันหนึ่งคุณพ่อได้รับข่าวร้ายจากทางบ้านว่า ลุงของคุณพ่อกำลังจะเสีย ด้วยโรคสมองฝ่อ ลูกสาวแกได้เล่าให้ฟังว่า ชื่อที่เรียกหาอยู่ตลอดเวลา ไม่ใช่ชื่อของลูกเขา แต่เป็นชื่อของคุณพ่อ พอแกเห็นหน้าพ่อเราครั้งแรก แกนอนร้องไห้ที่เตียง น้ำตาไหลเป็นทางยาว แล้วจะพูดอะไรสักอย่างก็เสียไปเลย(เหตุการณ์นี้ จขกท.อยู่ด้วยนะคะ) ใช่คะ คำๆนั้นทืเขาดูถูก สบประมาท คุณพ่อลบคำสบประมาทได้หมดเลย แถมแกป่วย ประกาศขายที่ดิน คุณพ่อก็ซื้อเก็บไว้ จากบ้านที่เคยมีเงินใช้ นับถือมากหน้าหลายตาในระแวกนั้น ก็ค่อยไปอับจนลงทุกวันๆ จนต้องไปอยู่ที่กระต๊อบที่คุณพ่อเคยขออาศัยอยู่ในวัยเด็กๆ ลูกๆก็ไม่ดูแล ไม่มาดูใจแม้แต่ตอนแกเสีย
ที่เล่าเราไม่ได้มาพูดถึงเรื่องเวรกรรมนะคะ แต่เห็นแล้วสะเทือนจิตใจตัว จขกท.เอง ทั้งสองสารคุณพ่อกับเรื่องราวที่ผ่านมา และนับถือในตัวของพ่อเอง ที่ลบคำสบประมาทของคนที่ดูถูกได้
แล้วเหตุผลหริอคำตอบที่ จขกท.เคยถามพ่อไป ก็ได้คำตอบกลับมาคือ "ไม่อยากให้ลูกลำบากอย่างที่ตัวเองเจอ อยากชดที่ไม่ได้ในวัยเด็ก" แต่สิ่งที่ จขกท.ได้รับ คือคำสอน คำปรึกษาของคุณพ่อ ไม่ใช่อยากได้อะไรก็ประเคนให้โดยไม่มีคำพูดสอนลูกอะไรสักอย่างเลย ก่อนที่อยากจะได้
#ขอให้ดวงวิญญาณของปู่ฉายไปอยู่ในภพภูมิที่ดีคะ 🙏