สวัสดีคะ
วันนี้ที่ยอมเขียนกระทู้นี้ขึ้นมาเพื่อเป็นกำลังใจสำหรับคุณแม่เลี้ยงเดี่ยวทุกคนนะคะ
เริ่ม....555+ (เขิล)
อยู่ๆวันนึงเมื่อรู้ตัวว่าตัวเองท้อง ก็ต้องห่างกับแฟน(ขอไม่พูดถึงแฟนและครอบครัวเค้านะคะ)
ทำงานเงินเดือน 16,000 บาท + ผ่อนรถ ///เงินเก็บไม่มีสักบาท เหนื่อย+ท้อ+เสียใจ+ร้องไห้
ตอนนั้นรู้ตัวว่าท้องได้เดือนนึงก็เลือกที่จะฝากครรภ์คลินิค ค่าใช้จ่ายก็พอตัวคะ โชคดีที่อยู่ต่างจังหวัด บ้านไม่ต้องเช่า ค่าใช้จ่ายในแต่ละเดือนก็มีแค่ค่าผ่อนรถ ไม่มีบัตรเครดิต ชีวิตไม่ได้ติดหรู เครื่องสำอางค์ก็ใช้ของเซเว่นซองละ 49 บาท
ตั้งแต่ตั้งครรภ์มาแพ้ท้องหนักมากคะ กินอะไรไม่ได้+อารมณ์อกหัก น้ำหนักลดลงมาก จาก 50 กก. เหลือ 47 กก. เวลากลางคืนนี้เป็นเวลาที่น่ากลัวที่สุด ร้องไห้ทุกคืน ในสมองมีแต่คำว่า"ทำไม ทำไม ทำไม" ถามว่าแพ้มากขนาดไหน แพ้มากคะ กินอะไรไม่ได้เลย แม้กระทั่งน้ำเปล่ากินแล้วยังอ๊วกคะ มีโถส้วมเป็นเพื่อนรักตลอดเวลา กินได้อย่างเดียวคือ ข้าวโพดต้มคะ ทรมานมากคะ ไม่มีคนดูแลเอาใจใส่ ไม่มีคนให้กำลังใจ ชีวิตช่างนั้นไปต่อไม่ถูกเลยคะ ไม่รู้ต้องทำยังไง ไม่รู้ต้องเดินไปทางไหน อกหักว่าแย่แล้ว นี่ท้องอีกบวกสิบไปเลยคะ
จนพี่สาวที่รักคนนึงทนไม่ไหว ถามว่า "ที่เป็นอยู่ทุกวันนี้ไม่สงสารลูกบ้างหรอ ตัวเองไม่กินอะไรเพราะไม่หิว แล้วลูกละ ไม่รักตัวเองก็รักลูกบ้าง"
มันทำให้มีสติขึ้นมาคะ ได้แต่ขอโทษลูก บอกเค้าว่าให้อดทน ยอมกินทุกอย่างถึงแม้จะฝืน อยากจะอ๊วกมากแต่ต้องพยายามไม่อ๊วก ให้มันอยู่ในท้องสักสองชั่วโมงก็ยังดี ถามว่าตอนนั้นยังมีคิดถึงมั้ย มันมีแน่นอนคะ คนเราอยู่ด้วยกันมา 6 ปี มันไม่ได้เลือกคิดถึงกันง่ายๆ มันก็มีร้องไห้บ้าง แต่มันไม่มากเหมือนช่วงแรกๆคะ พยายามดูคลิปตลก พยายามดูคลิปที่เค้าโชว์กินอาหาร ช่วงนั้นมีนักร้องคนนึงที่ชอบมากคือ The Toy ดูทุกคืน (เค้าบอกว่าให้ดูรูปคนหล่อๆลูกจะได้ออกมาหล่อ)(ตอนนั้นรู้แล้วคะว่าเป็นผู้ชาย) สิ่งที่น่ากลัวที่สุดสำหรับคนท้องคือการเป็นตะคริวคะ ทรมานมาก มันจะขึ้นมาเป็นก้อนเลยคะ ห้ามบิดขี้เกียจเด็ดขาด บางทีที่เผลอลืมตัวนี่ เจ็บมาก เจ็บที่สุด ช่วงนั้นน้ำหนักก็ขึ้นมาแล้วคะ โชคดีที่น้ำหนักได้ลูกไปด้วย จนวันใกล้คลอด ตัดสินใจผ่าคลอดคะ เพราะเป็นคนตัวเล็ก ให้คลอดเองคงไม่ไหว+ความกลัวด้วยคะ หมอกำหนดช่วงเวลาที่จะผ่าคลอดได้คือ 24 - 30 มกราคม 61 หมอให้เลือกค่ะว่าจะผ่าวันไหน เลยดูวันดีที่จะผ่าคลอดได้ แม่เกิดวันอังคาร ลูกก็ต้องเกิดวันศุกร์ แล้วมันก็เป็นวันดีด้วยคะ เลยได้ผ่าวันที่ 26 มกรา หมอให้ไปนอนโรงพยาบาลตังแต่วันที่ 25 คะ ส่วนตัวคิดว่ากำหนดคลอดเองคือวันที่ 7 กุมภา คงจะไม่โชคดีขนาดเจ็บท้องจะคลอดก่อนวันผ่าหรอกมั้ง แต่มันไม่ได้เป็นไปอย่างที่คิดคะ ปวดท้องคลอดคืนวันที่ 25 เลยคะ ปวดมาก ปวดเข้าห้องน้ำตลอดเวลา ปวดจนนอนอยู่กับที่ไม่ได้ ต้องเดินคะ เดินไม่ไหวก็ต้องเดินคะ เดินไปร้องไห้ไป เดิน+นั่ง+นอน อยู่แบบนั้นทั้งคืน เตียงอื่นมีสามีนั่งกุมมือ ข้างๆเราไม่มีใครเลย ขับรถมาคลอดคนเดียว ให้แม่มาเซ็นต์ผ่าคลอดให้ ไม่มีคนเฝ้าไข้ สงสารตัวเอง แต่สงสารลูกที่สูด คิดว่าสิ่งที่ทำอยู่มันดีแล้วหรอ อารมณ์ช่วงอกหักใหม่ๆมาอีกแล้วคะ นอนร้องไห้ทั้งคืน จนพี่พยาบาลเดินมาถามว่าไหวมั้ย แกก็จัดการล้วงปากมดลูกว่าเปิดกี่เซนต์ โอ้ววว เจ็บมาก เจ็บจนอยากจะตายให้ได้ ขานี่สั่นเลยคะ บอกพี่เค้าว่า หนูทนได้ หนูไม่ล้วงแล้ว หนูยอม กว่าจะผ่านไปได้แต่ละนาที ทรมานที่สุด บอกลูกว่า หนูอย่าทรมานแม่นะ พรุ่งนี้แม่ก็ผ่าแล้ว ค่อยออกมาพรุ่งนี้นะ แล้วก็ลูบท้องไปจนหลับ พอตอนเช้าวันที่ 26 มกรา ได้ผ่าเป็นคนแรก เพราะปวดท้องคลอดก่อนคนอื่น น้ำหนักผ่านเกณท์มานิดเดียว
เมื่อฉันต้องอุ้มท้องและเลี้ยงลูกเพียงคนเดียว...
วันนี้ที่ยอมเขียนกระทู้นี้ขึ้นมาเพื่อเป็นกำลังใจสำหรับคุณแม่เลี้ยงเดี่ยวทุกคนนะคะ
เริ่ม....555+ (เขิล)
อยู่ๆวันนึงเมื่อรู้ตัวว่าตัวเองท้อง ก็ต้องห่างกับแฟน(ขอไม่พูดถึงแฟนและครอบครัวเค้านะคะ)
ทำงานเงินเดือน 16,000 บาท + ผ่อนรถ ///เงินเก็บไม่มีสักบาท เหนื่อย+ท้อ+เสียใจ+ร้องไห้
ตอนนั้นรู้ตัวว่าท้องได้เดือนนึงก็เลือกที่จะฝากครรภ์คลินิค ค่าใช้จ่ายก็พอตัวคะ โชคดีที่อยู่ต่างจังหวัด บ้านไม่ต้องเช่า ค่าใช้จ่ายในแต่ละเดือนก็มีแค่ค่าผ่อนรถ ไม่มีบัตรเครดิต ชีวิตไม่ได้ติดหรู เครื่องสำอางค์ก็ใช้ของเซเว่นซองละ 49 บาท
ตั้งแต่ตั้งครรภ์มาแพ้ท้องหนักมากคะ กินอะไรไม่ได้+อารมณ์อกหัก น้ำหนักลดลงมาก จาก 50 กก. เหลือ 47 กก. เวลากลางคืนนี้เป็นเวลาที่น่ากลัวที่สุด ร้องไห้ทุกคืน ในสมองมีแต่คำว่า"ทำไม ทำไม ทำไม" ถามว่าแพ้มากขนาดไหน แพ้มากคะ กินอะไรไม่ได้เลย แม้กระทั่งน้ำเปล่ากินแล้วยังอ๊วกคะ มีโถส้วมเป็นเพื่อนรักตลอดเวลา กินได้อย่างเดียวคือ ข้าวโพดต้มคะ ทรมานมากคะ ไม่มีคนดูแลเอาใจใส่ ไม่มีคนให้กำลังใจ ชีวิตช่างนั้นไปต่อไม่ถูกเลยคะ ไม่รู้ต้องทำยังไง ไม่รู้ต้องเดินไปทางไหน อกหักว่าแย่แล้ว นี่ท้องอีกบวกสิบไปเลยคะ
จนพี่สาวที่รักคนนึงทนไม่ไหว ถามว่า "ที่เป็นอยู่ทุกวันนี้ไม่สงสารลูกบ้างหรอ ตัวเองไม่กินอะไรเพราะไม่หิว แล้วลูกละ ไม่รักตัวเองก็รักลูกบ้าง"
มันทำให้มีสติขึ้นมาคะ ได้แต่ขอโทษลูก บอกเค้าว่าให้อดทน ยอมกินทุกอย่างถึงแม้จะฝืน อยากจะอ๊วกมากแต่ต้องพยายามไม่อ๊วก ให้มันอยู่ในท้องสักสองชั่วโมงก็ยังดี ถามว่าตอนนั้นยังมีคิดถึงมั้ย มันมีแน่นอนคะ คนเราอยู่ด้วยกันมา 6 ปี มันไม่ได้เลือกคิดถึงกันง่ายๆ มันก็มีร้องไห้บ้าง แต่มันไม่มากเหมือนช่วงแรกๆคะ พยายามดูคลิปตลก พยายามดูคลิปที่เค้าโชว์กินอาหาร ช่วงนั้นมีนักร้องคนนึงที่ชอบมากคือ The Toy ดูทุกคืน (เค้าบอกว่าให้ดูรูปคนหล่อๆลูกจะได้ออกมาหล่อ)(ตอนนั้นรู้แล้วคะว่าเป็นผู้ชาย) สิ่งที่น่ากลัวที่สุดสำหรับคนท้องคือการเป็นตะคริวคะ ทรมานมาก มันจะขึ้นมาเป็นก้อนเลยคะ ห้ามบิดขี้เกียจเด็ดขาด บางทีที่เผลอลืมตัวนี่ เจ็บมาก เจ็บที่สุด ช่วงนั้นน้ำหนักก็ขึ้นมาแล้วคะ โชคดีที่น้ำหนักได้ลูกไปด้วย จนวันใกล้คลอด ตัดสินใจผ่าคลอดคะ เพราะเป็นคนตัวเล็ก ให้คลอดเองคงไม่ไหว+ความกลัวด้วยคะ หมอกำหนดช่วงเวลาที่จะผ่าคลอดได้คือ 24 - 30 มกราคม 61 หมอให้เลือกค่ะว่าจะผ่าวันไหน เลยดูวันดีที่จะผ่าคลอดได้ แม่เกิดวันอังคาร ลูกก็ต้องเกิดวันศุกร์ แล้วมันก็เป็นวันดีด้วยคะ เลยได้ผ่าวันที่ 26 มกรา หมอให้ไปนอนโรงพยาบาลตังแต่วันที่ 25 คะ ส่วนตัวคิดว่ากำหนดคลอดเองคือวันที่ 7 กุมภา คงจะไม่โชคดีขนาดเจ็บท้องจะคลอดก่อนวันผ่าหรอกมั้ง แต่มันไม่ได้เป็นไปอย่างที่คิดคะ ปวดท้องคลอดคืนวันที่ 25 เลยคะ ปวดมาก ปวดเข้าห้องน้ำตลอดเวลา ปวดจนนอนอยู่กับที่ไม่ได้ ต้องเดินคะ เดินไม่ไหวก็ต้องเดินคะ เดินไปร้องไห้ไป เดิน+นั่ง+นอน อยู่แบบนั้นทั้งคืน เตียงอื่นมีสามีนั่งกุมมือ ข้างๆเราไม่มีใครเลย ขับรถมาคลอดคนเดียว ให้แม่มาเซ็นต์ผ่าคลอดให้ ไม่มีคนเฝ้าไข้ สงสารตัวเอง แต่สงสารลูกที่สูด คิดว่าสิ่งที่ทำอยู่มันดีแล้วหรอ อารมณ์ช่วงอกหักใหม่ๆมาอีกแล้วคะ นอนร้องไห้ทั้งคืน จนพี่พยาบาลเดินมาถามว่าไหวมั้ย แกก็จัดการล้วงปากมดลูกว่าเปิดกี่เซนต์ โอ้ววว เจ็บมาก เจ็บจนอยากจะตายให้ได้ ขานี่สั่นเลยคะ บอกพี่เค้าว่า หนูทนได้ หนูไม่ล้วงแล้ว หนูยอม กว่าจะผ่านไปได้แต่ละนาที ทรมานที่สุด บอกลูกว่า หนูอย่าทรมานแม่นะ พรุ่งนี้แม่ก็ผ่าแล้ว ค่อยออกมาพรุ่งนี้นะ แล้วก็ลูบท้องไปจนหลับ พอตอนเช้าวันที่ 26 มกรา ได้ผ่าเป็นคนแรก เพราะปวดท้องคลอดก่อนคนอื่น น้ำหนักผ่านเกณท์มานิดเดียว