สวัสดีค่ะ วันนี้มีเรื่องอยากจะมาแบ่งปันประสบการณ์ที่เคยเจอกับตัว
เราขอแทนตัวว่าบีเอ็มนะคะ เรื่องนี้เกิดเมื่อประมาณปี 56 เราได้เจอกับรุ่นพี่คนนึง เป็นผู้ชายตัวสูง ผมประบ่า หน้าตี๋ ผิวขาว หุ่นนักกีฬา พี่คนนี้ชื่อพี่ต้นสนค่ะ
พี่สนเป็นเพื่อนของเพื่อนสนิทเราค่ะ ชื่อบอย แต่ตอนที่เจอกันครั้งแรกนั้น พี่สนอยู่ในช่วงเศร้า เพราะถูกสาวหักอกมา เลยจะประชดตัวเองโดยการหันไปชอบผู้ชายค่ะ
ช่วงนั้นพี่สนก็จะตัวติดกับบอยมากเพราะเป็นเพื่อนที่คณะด้วย และทุกครั้งที่มีการรวมกลุ่มเพื่อนๆ พี่สนก็จะติดสอยห้อยตามมาทุกครั้ง ทำให้พวกเราได้เจอกันบ่อยๆ
หลังจากที่เจอกันบ่อยขึ้น เขาก็เริ่มมาคุยกับเราบ่อยขึ้น ด้วยความที่เราพูดมาก เข้ากับคนได้ง่าย เลยสนิทกันได้ไวในระดับนึง พี่สนเป็นคนน่ารัก นิสัยดี
พูดน้อย มาพูดเยอะขึ้นตอนอยู่กับพวกเรานี่แหละ ชอบเทคแคร์คนอื่นๆ ดูแลดีมากเวอร์ แต่พี่เขาจะชอบเรียกเราน้องทอม (ซึ่งเราไม่ชอบคำนี้มากๆ เพราะเราไม่ได้เป็นทอม) ถ้าถูกเรียก ถูกแหย่ด้วยคำนี้เราจะหงุดหงิดมาก ก็จะทะเลาะกันด้วยคำพูดค่อนข้างบ่อย
จนกระทั่งมีอยู่ครั้งนึง เกิดการทะเลาะกันด้วยถ้อยคำที่รุนแรง (เป็นคำพูดที่ค่อนข้างทำร้ายจิตใจเขาพอสมควร) คือพี่สนก็มาแหย่เราอย่างทุกครั้งที่เจอกัน แต่ครั้งนั้นเราไม่เล่นด้วย เขาก็ยังย้ำและเรียกเราด้วยคำเดิมๆนั้นจนทำให้เราหงุดหงิดมากๆ เราเตือนพี่เขาแล้วแต่พี่เขาก็คิดว่าเราคงหงุดหงิดแปปเดียวเดี๋ยวก็หาย แต่ไม่ใช่เลย อารมณ์เราตอนนั้นคูณสิบ คูณร้อยไปอีก เหมือนราดน้ำมันลงในกองเพลิง ยิ่งโหมไฟแรงไปใหญ่ และกลายเป็นว่าเราก็ไปพูดจี้จุดเรื่องแฟนเก่าเขาที่ทิ้งเขาไปคบทอม แล้วเราก็ไล่เขาไปไกลๆ เราบอกว่าเราไม่อยากเห็นหน้าเขา ไม่ต้องมาให้เห็นอีก พอพูดจบ สติก็กลับคืนมาเราเอามือปิดปาก
ยืนนิ่งอยู่เกือบ2นาที คือรู้ว่าผิด รู้ว่าเราพูดแรงไป เราเสียใจที่เราพูดกับเขาไปแบบนั้น แต่เราทิฐิ เราโกรธ ไม่ยอมพูดขอโทษ ได้แต่ยืนนิ่งๆ
อยู่ๆพี่สนก็ขอโทษเราแล้วพูดว่ารอพี่ก่อนนะ พร้อมกับเดินออกไปจากตรงนั้น
หลังจากวันนั้นเราก็ไม่ได้เจอเขาอีก จนกระทั่ง 3 เดือนต่อมา
หลังจากวันที่เราไล่เขาไป เราก็ไม่ได้เจอกับเขาเป็นเวลา3เดือนกว่า จนกระทั่งวันเกิดเรา เราก็นั่งกินขนมอยู่กับกลุ่มเพื่อนสนิทเรา
ขอเรียกแทนเพื่อนๆด้วยชื่อแล้วกันค่ะ เพื่อนกลุ่มเราจะมีเยอะมากๆ แต่ตรงที่เรานั่งจะมีบอย น้ำ นพ บอล พี่ใหญ่ เฮียอาร์ท เสือ เบนซ์ (พี่ชาย)
อยู่ๆ บอยก็พูดกับเราว่ามีบางอย่างจะให้ ให้เรานั่งรอแป๊บนึง แล้วก็เดินหายไป เราก็นั่งคอยอยู่พักนึง แล้วบอยก็เดินกลับมาพร้อมกับผู้ชายคนนึง
ผู้ชายคนนี้หล่อมาก ตัวสูง หน้าใส ผมสั้นเหมือนหลุดมาจากซีรี่ส์เกาหลี ครั้งแรกที่เราเห็นเขาไกลๆ เราแอบนึกถึงพี่สนด้วยค่ะ แต่ก็คิดว่าไม่ใช่เพราะเราไล่เขาไปขนาดนั้น เขาคงโกรธ ไม่อยากเจอเราแล้วล่ะค่ะ ผู้ชายคนนี้ค่อยๆเดินมาใกล้ๆและยิ้มให้เรา เราก็เขิน ผู้ชายยิ้มให้ด้วย5555 แต่ก็หันกลับมานั่งคุยกับเพื่อนในโต๊ะต่อ จนกระทั่งเขาเดินมาจับที่ไหล่พร้อมกับเรียกชื่อเรา ตอนนั้นเราตกใจมากและงงมากด้วย ว่าเขารู้จักชื่อเราได้ยังไง เขาก็หันมาถามเราว่า
หนูจำพี่ไม่ได้หรอ เราก็บอกขอโทษด้วย เราจำไม่ได้ แต่พี่หน้าคุ้นๆเหมือนคนที่หนูรู้จักเลย แล้วเขาก็เฉลยตัวเองค่ะ ว่าเขาคือพี่สนคนเดิม เท่านั้นแหละค่ะ เราร้องไห้และกอดคอเขาพร้อมกับพูดขอโทษซ้ำไปวนมา เขาก็บอกว่าไม่ต้องร้องนะ พี่ไม่เคยโกรธเราเลยซักครั้งเดียว เรานี่ยิ่งร้องเลยค่ะ เราทำร้ายพี่เขาด้วยคำพูดขนาดนั้น เขายังบอกว่าไม่โกรธเราเลย แล้วพี่สนก็หยิบของขวัญมาให้เราพร้อมกับร้องเพลงอวยพรวันเกิดให้ เสร็จแล้วเราก็มานั่งกินข้าวกันต่อ
พี่สนก็มานั่งกับเรา เขาเรียกเราว่าหนูบีค่ะ ดูเป็นผู้หญิงบอบบางน่าถนุดถนอมมาก55555 ในขณะที่คนอื่นรวมทั้งพี่ชายเรียกไอ้เอ็ม เกิดมาไม่เคยมีใครเรียกด้วยคำแบบนี้ เขินมากค่ะ แล้วเขาก็คุยกับเราด้วยประโยคประมาณนี้ค่ะ
พี่สน : หนูบีคะ
เรา : ว่าไงคะพี่สน
พี่สน : หนูบีคิดถึงพี่บ้างมั้ยคะ //ยิ้ม
เรา : พี่ถามอะไรของพี่เนี่ย // หน้าแดง
พี่สน : แต่พี่คิดหนูนะคะ //ยิ้ม
เรา : //โอ้ยยย ณ จุดๆนี้เขินหนักมากค่าาา
เพื่อนๆก็โห่ แซวกันใหญ่
พี่สน : พี่มาคิดๆดูแล้ว 3เดือนที่ไม่ได้เจอเรา เหมือนพี่ขาดอะไรไป
เรา : (เงียบ) //มาไม้ไหนว่ะนี่
พี่สน : พี่ว่า พี่ชอบหนู
เรา : แค่กๆ //น้ำที่กำลังดื่ม พุ่งพรวด!!
เพื่อนๆ : //รีแอคหน้าตกใจ
บอย : สน กูกับมีเรื่องต้องคุยกัน //เดินมากลากพี่สนไปคุย หน้าเหมือนคนโกรธ
บรรดาพี่ๆ : ยืนช็อต
เบนซ์ : เอ็ม เอาไง
เรา : อะไรคือเอาไง?
เบนซ์ : ก็ไอ้สนมันบอกชอบ แล้วจะเอาไงต่อ
เรา : ไม่รู้ว่ะ เค้าว่ามันไวไป ปฏิเสธไปก่อนละกัน
ซักพักพี่สนกับบอยก็เดินกลับมาค่ะ พี่สนเขาก็บอกกับเราประมาณว่ายังไม่ต้องรีบให้คำตอบเขาก็ได้ เขารอได้ แต่เขาขออยู่ข้างเราไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นก็ตาม
หลังจากวันเกิดเรา พี่สนก็มาหาเรากับเพื่อนๆทุกครั้งที่มีโอกาส พี่สนเป็นคนที่คอยเทคแคร์เราเสมอ เจ้าสังเกต ใส่ใจรายละเอียดเล็กๆน้อยๆของเราและเพื่อนๆได้ดี มีของติดไม้ติดมือมาฝากเพื่อนๆเราตลอด เพื่อนๆก็เริ่มเชียร์ให้เราลองคุยดู แต่ก็มีบางคนบอกว่าให้ดูไปเรื่อยๆก่อน
สิ่งที่เขาทำให้เรานั้นมันดีมากๆเลยค่ะ ในความทรงจำของเรา ไม่มีเรื่องไม่ดีของเขาเลย
เช่น -เมื่อก่อน เราข้ามถนนเองไม่เก่ง เพราะเคยเกือบถูกรถเกยมาชนบนฟุตบาธ เวลาที่ไปไหนด้วยกันหลายๆคนและต้องข้ามถนน พี่สนจะมาเดินข้างเราและขอเราก่อนทุกครั้ง และค่อยจูงมือพาเราข้ามถนนไป ทำแบบนี้ทุกครั้งตั้งแต่ครั้งแรกที่เจอกัน จนทุกวันนี้เราข้ามเองได้แล้ว แต่ถ้ามีเหตุให้ต้องไปไหนด้วยกัน เขาก็ยังทำแบบเดิมอยู่
-ถ้าเรามีเรื่องด่วนให้ต้องไปไหน ขอแค่เอ่ยปากบอก เขาจะขับรถไปให้เราทุกครั้ง
-เวลาเราโกรธ เขาจะเป็นคนเดียวที่เข้ามาห้าม มาเตือนเรา เพราะเพื่อนๆส่วนใหญ่จะรู้ว่าเวลาเราโกรธเราจะน่ากลัวมากๆ เราจะบอกกับเพื่อนว่าห้ามเข้ามาใกล้เราตอนโกรธเด็ดขาด มีพี่สนนี่แหละที่ดื้อ!
-เวลาเรางอน พี่สนก็จะเป็นคนแรกที่มาง้อ ทั้งๆที่ตัวเองไม่ได้ผิด และไอ้คนผิดมันไม่มาง้อ55555 จะชอบมาจับมือเราแล้วพูดว่า พี่ผิดมากหรอคะ ถ้าพี่ผิดพี่ขอโทษนะคะ เรานี่ใจอ่อนทุกครั้ง เพราะเขาไม่ผิดแถมยอมมาง้อ โกรธไม่ลงเลยค่ะ
**เดี๋ยวกลับมาแชร์ต่อค่ะ**
ยินดีที่ได้รัก
เราขอแทนตัวว่าบีเอ็มนะคะ เรื่องนี้เกิดเมื่อประมาณปี 56 เราได้เจอกับรุ่นพี่คนนึง เป็นผู้ชายตัวสูง ผมประบ่า หน้าตี๋ ผิวขาว หุ่นนักกีฬา พี่คนนี้ชื่อพี่ต้นสนค่ะ
พี่สนเป็นเพื่อนของเพื่อนสนิทเราค่ะ ชื่อบอย แต่ตอนที่เจอกันครั้งแรกนั้น พี่สนอยู่ในช่วงเศร้า เพราะถูกสาวหักอกมา เลยจะประชดตัวเองโดยการหันไปชอบผู้ชายค่ะ
ช่วงนั้นพี่สนก็จะตัวติดกับบอยมากเพราะเป็นเพื่อนที่คณะด้วย และทุกครั้งที่มีการรวมกลุ่มเพื่อนๆ พี่สนก็จะติดสอยห้อยตามมาทุกครั้ง ทำให้พวกเราได้เจอกันบ่อยๆ
หลังจากที่เจอกันบ่อยขึ้น เขาก็เริ่มมาคุยกับเราบ่อยขึ้น ด้วยความที่เราพูดมาก เข้ากับคนได้ง่าย เลยสนิทกันได้ไวในระดับนึง พี่สนเป็นคนน่ารัก นิสัยดี
พูดน้อย มาพูดเยอะขึ้นตอนอยู่กับพวกเรานี่แหละ ชอบเทคแคร์คนอื่นๆ ดูแลดีมากเวอร์ แต่พี่เขาจะชอบเรียกเราน้องทอม (ซึ่งเราไม่ชอบคำนี้มากๆ เพราะเราไม่ได้เป็นทอม) ถ้าถูกเรียก ถูกแหย่ด้วยคำนี้เราจะหงุดหงิดมาก ก็จะทะเลาะกันด้วยคำพูดค่อนข้างบ่อย
จนกระทั่งมีอยู่ครั้งนึง เกิดการทะเลาะกันด้วยถ้อยคำที่รุนแรง (เป็นคำพูดที่ค่อนข้างทำร้ายจิตใจเขาพอสมควร) คือพี่สนก็มาแหย่เราอย่างทุกครั้งที่เจอกัน แต่ครั้งนั้นเราไม่เล่นด้วย เขาก็ยังย้ำและเรียกเราด้วยคำเดิมๆนั้นจนทำให้เราหงุดหงิดมากๆ เราเตือนพี่เขาแล้วแต่พี่เขาก็คิดว่าเราคงหงุดหงิดแปปเดียวเดี๋ยวก็หาย แต่ไม่ใช่เลย อารมณ์เราตอนนั้นคูณสิบ คูณร้อยไปอีก เหมือนราดน้ำมันลงในกองเพลิง ยิ่งโหมไฟแรงไปใหญ่ และกลายเป็นว่าเราก็ไปพูดจี้จุดเรื่องแฟนเก่าเขาที่ทิ้งเขาไปคบทอม แล้วเราก็ไล่เขาไปไกลๆ เราบอกว่าเราไม่อยากเห็นหน้าเขา ไม่ต้องมาให้เห็นอีก พอพูดจบ สติก็กลับคืนมาเราเอามือปิดปาก
ยืนนิ่งอยู่เกือบ2นาที คือรู้ว่าผิด รู้ว่าเราพูดแรงไป เราเสียใจที่เราพูดกับเขาไปแบบนั้น แต่เราทิฐิ เราโกรธ ไม่ยอมพูดขอโทษ ได้แต่ยืนนิ่งๆ
อยู่ๆพี่สนก็ขอโทษเราแล้วพูดว่ารอพี่ก่อนนะ พร้อมกับเดินออกไปจากตรงนั้น
หลังจากวันนั้นเราก็ไม่ได้เจอเขาอีก จนกระทั่ง 3 เดือนต่อมา
หลังจากวันที่เราไล่เขาไป เราก็ไม่ได้เจอกับเขาเป็นเวลา3เดือนกว่า จนกระทั่งวันเกิดเรา เราก็นั่งกินขนมอยู่กับกลุ่มเพื่อนสนิทเรา
ขอเรียกแทนเพื่อนๆด้วยชื่อแล้วกันค่ะ เพื่อนกลุ่มเราจะมีเยอะมากๆ แต่ตรงที่เรานั่งจะมีบอย น้ำ นพ บอล พี่ใหญ่ เฮียอาร์ท เสือ เบนซ์ (พี่ชาย)
อยู่ๆ บอยก็พูดกับเราว่ามีบางอย่างจะให้ ให้เรานั่งรอแป๊บนึง แล้วก็เดินหายไป เราก็นั่งคอยอยู่พักนึง แล้วบอยก็เดินกลับมาพร้อมกับผู้ชายคนนึง
ผู้ชายคนนี้หล่อมาก ตัวสูง หน้าใส ผมสั้นเหมือนหลุดมาจากซีรี่ส์เกาหลี ครั้งแรกที่เราเห็นเขาไกลๆ เราแอบนึกถึงพี่สนด้วยค่ะ แต่ก็คิดว่าไม่ใช่เพราะเราไล่เขาไปขนาดนั้น เขาคงโกรธ ไม่อยากเจอเราแล้วล่ะค่ะ ผู้ชายคนนี้ค่อยๆเดินมาใกล้ๆและยิ้มให้เรา เราก็เขิน ผู้ชายยิ้มให้ด้วย5555 แต่ก็หันกลับมานั่งคุยกับเพื่อนในโต๊ะต่อ จนกระทั่งเขาเดินมาจับที่ไหล่พร้อมกับเรียกชื่อเรา ตอนนั้นเราตกใจมากและงงมากด้วย ว่าเขารู้จักชื่อเราได้ยังไง เขาก็หันมาถามเราว่า
หนูจำพี่ไม่ได้หรอ เราก็บอกขอโทษด้วย เราจำไม่ได้ แต่พี่หน้าคุ้นๆเหมือนคนที่หนูรู้จักเลย แล้วเขาก็เฉลยตัวเองค่ะ ว่าเขาคือพี่สนคนเดิม เท่านั้นแหละค่ะ เราร้องไห้และกอดคอเขาพร้อมกับพูดขอโทษซ้ำไปวนมา เขาก็บอกว่าไม่ต้องร้องนะ พี่ไม่เคยโกรธเราเลยซักครั้งเดียว เรานี่ยิ่งร้องเลยค่ะ เราทำร้ายพี่เขาด้วยคำพูดขนาดนั้น เขายังบอกว่าไม่โกรธเราเลย แล้วพี่สนก็หยิบของขวัญมาให้เราพร้อมกับร้องเพลงอวยพรวันเกิดให้ เสร็จแล้วเราก็มานั่งกินข้าวกันต่อ
พี่สนก็มานั่งกับเรา เขาเรียกเราว่าหนูบีค่ะ ดูเป็นผู้หญิงบอบบางน่าถนุดถนอมมาก55555 ในขณะที่คนอื่นรวมทั้งพี่ชายเรียกไอ้เอ็ม เกิดมาไม่เคยมีใครเรียกด้วยคำแบบนี้ เขินมากค่ะ แล้วเขาก็คุยกับเราด้วยประโยคประมาณนี้ค่ะ
พี่สน : หนูบีคะ
เรา : ว่าไงคะพี่สน
พี่สน : หนูบีคิดถึงพี่บ้างมั้ยคะ //ยิ้ม
เรา : พี่ถามอะไรของพี่เนี่ย // หน้าแดง
พี่สน : แต่พี่คิดหนูนะคะ //ยิ้ม
เรา : //โอ้ยยย ณ จุดๆนี้เขินหนักมากค่าาา
เพื่อนๆก็โห่ แซวกันใหญ่
พี่สน : พี่มาคิดๆดูแล้ว 3เดือนที่ไม่ได้เจอเรา เหมือนพี่ขาดอะไรไป
เรา : (เงียบ) //มาไม้ไหนว่ะนี่
พี่สน : พี่ว่า พี่ชอบหนู
เรา : แค่กๆ //น้ำที่กำลังดื่ม พุ่งพรวด!!
เพื่อนๆ : //รีแอคหน้าตกใจ
บอย : สน กูกับมีเรื่องต้องคุยกัน //เดินมากลากพี่สนไปคุย หน้าเหมือนคนโกรธ
บรรดาพี่ๆ : ยืนช็อต
เบนซ์ : เอ็ม เอาไง
เรา : อะไรคือเอาไง?
เบนซ์ : ก็ไอ้สนมันบอกชอบ แล้วจะเอาไงต่อ
เรา : ไม่รู้ว่ะ เค้าว่ามันไวไป ปฏิเสธไปก่อนละกัน
ซักพักพี่สนกับบอยก็เดินกลับมาค่ะ พี่สนเขาก็บอกกับเราประมาณว่ายังไม่ต้องรีบให้คำตอบเขาก็ได้ เขารอได้ แต่เขาขออยู่ข้างเราไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นก็ตาม
หลังจากวันเกิดเรา พี่สนก็มาหาเรากับเพื่อนๆทุกครั้งที่มีโอกาส พี่สนเป็นคนที่คอยเทคแคร์เราเสมอ เจ้าสังเกต ใส่ใจรายละเอียดเล็กๆน้อยๆของเราและเพื่อนๆได้ดี มีของติดไม้ติดมือมาฝากเพื่อนๆเราตลอด เพื่อนๆก็เริ่มเชียร์ให้เราลองคุยดู แต่ก็มีบางคนบอกว่าให้ดูไปเรื่อยๆก่อน
สิ่งที่เขาทำให้เรานั้นมันดีมากๆเลยค่ะ ในความทรงจำของเรา ไม่มีเรื่องไม่ดีของเขาเลย
เช่น -เมื่อก่อน เราข้ามถนนเองไม่เก่ง เพราะเคยเกือบถูกรถเกยมาชนบนฟุตบาธ เวลาที่ไปไหนด้วยกันหลายๆคนและต้องข้ามถนน พี่สนจะมาเดินข้างเราและขอเราก่อนทุกครั้ง และค่อยจูงมือพาเราข้ามถนนไป ทำแบบนี้ทุกครั้งตั้งแต่ครั้งแรกที่เจอกัน จนทุกวันนี้เราข้ามเองได้แล้ว แต่ถ้ามีเหตุให้ต้องไปไหนด้วยกัน เขาก็ยังทำแบบเดิมอยู่
-ถ้าเรามีเรื่องด่วนให้ต้องไปไหน ขอแค่เอ่ยปากบอก เขาจะขับรถไปให้เราทุกครั้ง
-เวลาเราโกรธ เขาจะเป็นคนเดียวที่เข้ามาห้าม มาเตือนเรา เพราะเพื่อนๆส่วนใหญ่จะรู้ว่าเวลาเราโกรธเราจะน่ากลัวมากๆ เราจะบอกกับเพื่อนว่าห้ามเข้ามาใกล้เราตอนโกรธเด็ดขาด มีพี่สนนี่แหละที่ดื้อ!
-เวลาเรางอน พี่สนก็จะเป็นคนแรกที่มาง้อ ทั้งๆที่ตัวเองไม่ได้ผิด และไอ้คนผิดมันไม่มาง้อ55555 จะชอบมาจับมือเราแล้วพูดว่า พี่ผิดมากหรอคะ ถ้าพี่ผิดพี่ขอโทษนะคะ เรานี่ใจอ่อนทุกครั้ง เพราะเขาไม่ผิดแถมยอมมาง้อ โกรธไม่ลงเลยค่ะ
**เดี๋ยวกลับมาแชร์ต่อค่ะ**