ปลงและทำใจกับการชอบเพื่อน

เริ่มเรื่องเลยนะคะ เรากับแฟนอายุห่างกันมากค่ะ เขาเป็นผู้ใหญ่กว่า นิสัยก็เหมือนผู้ใหญ่ ไม่ได้มาใส่ใจอะไรเรามาก คุยโทรศัพท์กันวันละครั้ง ครั้งละไม่กี่นาที แล้วเขาก็จะขอวางก่อนตลอด เหมือนโทรมาพอเป็นพิธี

แม่เราเป็นโรคจิตเภท มาเป็นสิบปีแล้ว รักษายังไงก็ไม่หาย ไปโรงพยาบาลมาหลายที่ เสียค่าใช้จ่ายไปเยอะมาก บางทีก็คิไปทางไสยศาสตร์ว่าโดนของก็พาไปรักษามาหลายที่ สุดท้ายก็เหมือนเดิม แม่เคยหนีออกจากบ้านไป ไม่ติ

เราบอกชอบเค้าไปสามเดือน เค้าบอกให้เป็นแค่เพื่อนกัน เรายังตัดใจไม่ได้ วันนี้เค้าเปิดตัวแฟนในเฟสบุค ผญ คนนั้นน่ารักมาก เข้าใจเลยว่าหน้าตาสำคัญจริงๆ แต่คือเราก็เป็นเพื่อนกับเค้ายังต้องเจอกัน ยังต้องฟังคน

ตอนนี้รู้สึกทุกข์มาก อยากลืม ไม่อยากคิดถึง ไม่อยากรักเขาอีก เพราะเขาตัดสินใจเลือกคนใหม่ ที่แอบคุยกันมา3-4 เดือน และเพิ่งแอบคบกัน ได้ 1 เดือน ทั้งๆที่มีเรา และเพิ่งมาบอกเลิกเราได้จะครบเดือน เขาก็ยังบอก

คือเราอ้ะเป็นคนที่แอบชอบคนมีเจ้าของ้รารักเค้ามากตัดใจไม่ได้เลยอ้ะ พอเราลืมเค้าก้เหมือนว่าเค้าจะมาให้ความหวังกับเรา เราท้อนะ ทรมานสุดๆอ้ะ เราทำเพื่อเค้าทุกอย่างเป็นให้เค้าทุกอย่างยกเว้นคนที่ใช่ว่ะ ท

ผมอายุ 22 ที่เป็นออทิสติก พูดน้อย มีแนวคิดต่อต้านใช้ชีวิตโสดโดดเดี่ยว ผมเริ่มสิ้นหวังในชีวิตจนเกือบจะคิดสั้นแล้ว ผมจะเลือกคบหญิงชาติไหนดี ไทยหรือเวียดนาม การตัดสินใจนี้จะเปลี่ยนชะตาชีวิตของผม ปล. คนท

บางทีเราก็ท้อกับความรักนะคะ ไม่รู้เราเป็นคนเดียวหรือเปล่า เราเป็นคนที่ถ้ารักใครแล้วรักจริง ให้หมดทั้งใจ ทั้งทุ่มเท ทั้งซื่อสัตย์ เป็นห่วงความรู้สึก และยอมในจุดที่เห็นว่าควรยอม เพื่อรักษาความรักเอาไว้

สวัสดีค่ะ นี้เป็นกระทู้แรก เพราะมีเศร้าใจ ทุกข์ใจ ท้อมากเลยค่ะ เขาให้เหตุผลว่าควรจะหยุดอยู่แค่นี้  ปัญหาที่ทะเลาะเขาบอกว่าเราเป็นคนทำความรู้สึกของเค้าพัง ความรู้สึกของเขาไม่เหมือนเดิมอีกต่อไปแล้ว