" ไม่มีแม่คนไหนไม่รักลูก " คำนี้มันเป็นความจริงมากแค่ไหน ? ถ้าเราเกลียดแม่ตัวเอง เราคือคนที่เลวมากใช่ไหม ?

เรื่องนี้เป็นเรื่องของเราเองค่ะ เราเกลียดแม่ตัวเอง ยิ่งอยู่ด้วยกันยิ่งเกลียด อยู่ด้วยกันทะเลาะกันทุกวัน เรารู้สึกเหมือนแม่ทำให้เราเป็นบ้าหาเรื่องด่าเราได้ทุกอย่าง เรามีพี่น้องรวมเรา 3 คน เราเป็นลูกคนที่ 2 (คนกลาง) ไม่ว่าเราจะทำผิดหรือถูกเรามักโดนด่าเสมอ ตอนเรายังเด็ก (ประถม) พี่เราทำผิดแต่เรากลับเป็นคนที่โดนตีเหมือนวัวเหมือนควายแต่พี่เรากลับไม่โดนอะไรเลย มันทำให้เราฝังใจมากเพราะไม่ว่าเรื่องอะไรเราก็จะโดนด่าโดนตีตลอด ตอนนี้เราอายุ 22 ปี เราอยากออกไปอยู่ข้างนอกคนเดียวแต่ไปไหนไม่ได้เพราะเป็นห่วงน้อง กลัวแม่ไม่เลี้ยงน้องเพราะแม่มัวแต่สนใจแต่เรื่องตัวเอง พ่อแม่เราเลิกกันเพราะพ่อมีคนอื่นแต่ตอนนี้แม่เรากลับไปแอบคบกับผู้ชายที่แต่งงานมีลูกมีเมียแล้ว ฟังดูตลกดีไหม สิ่งที่แม่ทำคือสิ่งที่แม่เคยเจอและเกลียดมาก่อนแต่ทำไมตอนนี้แม่กลับทำมัน เมื่อคืนนี้เรากับแม่ทะเลาะกันแรงมาก มันทำให้เราอยากไปให้พ้นๆจากแม่มันทำให้เราสติแตก เลือดขึ้นหน้ามาก เราไม่เคยรู้สึกว่าแม่รักเราเลยสักนิด เราทำงานหาเงินมาให้เท่าไหร่ก็เอาไปใช้ส่วนตัวหมด แม้แต่ค่าเทอมของน้องชายก็ไม่เหลือ เราเกลียดแม่และอยากไปให้พ้นๆจากแม่ห่วยแตกนี่แต่ถ้าเราเล่าเรื่องนี้ให้คนในประเทศนี้ส่วนใหญ่ฟัง เราก็คือลูกอกตัญญูดีๆนี่เอง สังคมส่วนใหญ่ในไทยลูกที่เกลียดพ่อแม่ก็คือลูกเลวๆแต่เค้าไม่เคยได้รับรู้อะไรเลยว่ากว่าลูกคนนึงมันจะเกลียดแม่ตัวเองได้มันต้องเจอกับอะไรบ้างทั้งโดนด่าโดนตีแถมเอาเตารีดนาบขาเราตอนเด็กๆจนเราต้องไปอยู่กับย่า
ปล.แม่ไม่ได้เป็นคนเลี้ยงเรามาตั้งแต่เด็กๆ คนที่เลี้ยงมาก็คือย่าและตอนนี้ย่าเสียไปหลายปีแล้ว
ปล.2 สาเหตุที่เราไม่ได้ไปอยู่กับพ่อเพราะแม่ไม่ยอม แม่อยากเอาชนะพ่อเพราะพ่อจะเอาเรากับน้องไปอยู่ด้วย ส่วนพี่สาวเราใจแตกไปอยู่กับผัวนานมากแล้วและไม่เคยกลับมาที่บ้านอีกเลยตอนนี้ 8 ปีแล้ว แต่ยังโทรคุยกันบ้างนานๆครั้ง