ขอพื้นที่ระบายสักเล็กน้อยคือตอนนี้เครียดมากเลยค่ะ ทีสิสตัวสุดท้าย มีเวลาเหลือเเค่เดือนิดๆก่อนส่งไฟนอล
เพื่อนในเซก เหมือนหัวข้อนำไปหมดแล้ว ละเราตามไม่ทันเหมือนต้องส่งแก้งาน
เหมือนมันหมดไฟในการทำอ่าค่ะ ไม่กล้าส่งงานให้อาจารย์
รู้ว่ามันยังไม่ดีพอ เหมือนทำแล้วมันก็ย่ำอยู่ที่เดิม ไม่ไปไหน ไม่มีงานส่งความคืบหน้าให้อาจารย์
ลาส่งงานมา2ครั้งแล้ว เหมือนหนีมาเรื่อยๆ แต่ยังไงก็ต้องเจอ จิตตกมาก
กำลังคิดว่าจะดรอปดีไหม ไปพักใจสักเทอมนึง แต่ก็กลัวไม่จบพร้อมเพื่อน กลัวอายเวลาไปเรียนกับน้องเราเป็นคนเข้าสังคมไม่เก่ง เลยกลัวแล้วก็คิดมากเวลาอยู่กับคนที่ไม่สนิท กลัวพ่อแม่อาบข้างบ้าน กลัวเรื่องเกียรตินิยม คือเราเคยเป็นคนเรียนไม่เก่งมาก่อน ละพอมหาลัยมันก็ดีขึ้นเรื่อยๆจนมีลุ้นเกียรตินิยมกับเค้าละ แต่มาตอนนี้เหมือนงานมันออกมาไม่ดี มันไม่ยอมเป็นอยากที่คิด ท้อมาก ทำแล้วพลาดๆๆๆ ทำไม่ทัน ชิ้นงานก็ยังไม่ได้ ต้องทำเล่มอีกเรากลัวที่จะกลับไปจุดนั้นอีก ไหนจะเรื่องเงินที่ใช้ทดลองทำทีสิสอีก ทำแล้วก็พัง เหมือนมันเสียไปฟรีๆ ไม่ได้อะไรเลย กลัวพ่อแม่ลำบาก
เวลาเจอญาติเค้าชอบคุยเรื่องเกรียตินิยมที่พี่ๆได้มาตลอด ก็เข้าใจว่าเค้าอยากให้กำลังใจเรา แต่มันก็อดกดดันไม่ได้ เราก็อยากให้พ่อแม่เราดีใจแบบนั้นบ้าง แต่ตอนนี้เหมือนงานมันจะไปไม่รอด ทำไม่ทัน เครียดไปหมด กลัวโอกาสที่เราจะได้เกียรตินิยมกับเค้าหลุดไปอีก
พอไปเจอญาติ ญาติก็ถามจะจบเมื่อไหร่ใกล้จบรึยัง มันแบบจุกอ่าค่ะเวลาโดนถามเหมือน เค้ารู้ว่าจะต้องจบปีนี้เค้าก็ชอบชวนคุยแต่เรื่องทีสิส
เครียดมาก กลัวไปหมด ท้อ แต่ถ้าดรอปก็กลัวพ่อแม่เสียใจ แล้วก็ต้องมาส่งเรียนอีกเทอมนึง กลัวเป็นภาระ
พ่อเราเค้าเป็นที่รู้จักในหมู่บ้าน เจอคนแถวบ้านก็ถามพอคนแถวบ้านเจอเราเค้าก็ถาม เรื่องทีสิสอีก ตอนนี้เครียดมาก กดดัน
หัวก็มาตัน คิดเเต่เรื่องทีสิส แต่ก็ติดงานทีสิสไม่ออก ไม่มีสมาธิทำงาน รู้ว่าความคิดพวกนี้เหมือนขุดหลุมฝังตัวเอง แต่หยุดขุดไม่ได้เลยค่ะ
เราเป็นพวกเครียดเเล้วต้องนอนถึงจะหาย แล้วพอนอนเวลาทำงานก็จะไม่มี ก็กลัวจะทำไมทัน ทีนี้นอนหลับก็ไม่สนิท ตั้งนาฬิกาปลุกกลัวไม่ตื่น แต่กลายเป็นว่าเครียดยังไม่ทันหลับนาฬิกาก็ปลุกซัแล้ว กลายเป็นว่าเลื่อนปลุกเรื่อยๆ เครียดตลอดเวลา มันเลยเหมือนไม่ได้นอนพักอย่างเต็มที่ เรากลัวมากกลัวจนแบบร้องไห้ ใครแตะนิดหน่อยไม่ได้เลย แล้วก็เหม่อลอยบ่อยมาก กลายเป็นว่าไม่ได้คิดงาน
คนรอบข้างก็ให้กำลังใจนะ แต่เหมือนยิ่งให้กำลังใจก็ยิ่งกดดัน พ่อแม่กก็บอกไม่เป็นไร เเต่เหมือนเราก็อดกดดันตัวเองไม่ได้ พอได้ยินเเค่คำว่าทีสิส ก็รู้สึก ท้อแล้วก็เครียดมาก แล้วก็กลัวมาก กลัวจุดจบมันจะเกิดขึ้น กลัวเลือกทางเดินผิด กลัวไปหมดเลย กลัวอนาคต กลัวปัจจุบัน เวลาเหมือนมันก็บีบเข้ามาเรื่อยๆ เหมือนจะมาผลักให้ตกเหว ดูเป็นคนขี้ขลาดเนอะ เราหนีปัญหามาเรื่อยๆ เเต่ก็ดันกลัวผลของการหนี
เคยคิดว่าจะลาออกละก็หนีออกจากบ้านไปที่ไกลๆที่ๆไม่มีใครหาเจอ หายตัวไปเลย แล้วก็นอนอยู่เฉยๆ แต่ก็กลัวเสียเวลา 4 ปีที่เรียนมา กลัวพ่อแม่เสียใจ แต่ที่กลัวที่สุดคือ กะอีเวลา1เดือนนิดๆที่เหลือในการทำทีสิส ที่อาจจะมาทำลายอนาคตที่อุส่าวาดฝันมา หายวับไปกับคำว่ากลัว
ตอนพิมอยู่นี่เหมือนก็คิดอะไรได้หลายๆเรื่องนะ แต่มันก็กลัวอ่าาาาาาาา
คิดไม่ตกเลยว่าจะดรอปดีไหม เครียด มากเลยมาหาทีระบาย ขอบคุณสำหรับ พื้นที่นะคะ
เครียดทีสิสตัวสุดท้าย ดรอปดีไหมแต่ก็กลัวผลที่มันจะตามมา
เพื่อนในเซก เหมือนหัวข้อนำไปหมดแล้ว ละเราตามไม่ทันเหมือนต้องส่งแก้งาน
เหมือนมันหมดไฟในการทำอ่าค่ะ ไม่กล้าส่งงานให้อาจารย์
รู้ว่ามันยังไม่ดีพอ เหมือนทำแล้วมันก็ย่ำอยู่ที่เดิม ไม่ไปไหน ไม่มีงานส่งความคืบหน้าให้อาจารย์
ลาส่งงานมา2ครั้งแล้ว เหมือนหนีมาเรื่อยๆ แต่ยังไงก็ต้องเจอ จิตตกมาก
กำลังคิดว่าจะดรอปดีไหม ไปพักใจสักเทอมนึง แต่ก็กลัวไม่จบพร้อมเพื่อน กลัวอายเวลาไปเรียนกับน้องเราเป็นคนเข้าสังคมไม่เก่ง เลยกลัวแล้วก็คิดมากเวลาอยู่กับคนที่ไม่สนิท กลัวพ่อแม่อาบข้างบ้าน กลัวเรื่องเกียรตินิยม คือเราเคยเป็นคนเรียนไม่เก่งมาก่อน ละพอมหาลัยมันก็ดีขึ้นเรื่อยๆจนมีลุ้นเกียรตินิยมกับเค้าละ แต่มาตอนนี้เหมือนงานมันออกมาไม่ดี มันไม่ยอมเป็นอยากที่คิด ท้อมาก ทำแล้วพลาดๆๆๆ ทำไม่ทัน ชิ้นงานก็ยังไม่ได้ ต้องทำเล่มอีกเรากลัวที่จะกลับไปจุดนั้นอีก ไหนจะเรื่องเงินที่ใช้ทดลองทำทีสิสอีก ทำแล้วก็พัง เหมือนมันเสียไปฟรีๆ ไม่ได้อะไรเลย กลัวพ่อแม่ลำบาก
เวลาเจอญาติเค้าชอบคุยเรื่องเกรียตินิยมที่พี่ๆได้มาตลอด ก็เข้าใจว่าเค้าอยากให้กำลังใจเรา แต่มันก็อดกดดันไม่ได้ เราก็อยากให้พ่อแม่เราดีใจแบบนั้นบ้าง แต่ตอนนี้เหมือนงานมันจะไปไม่รอด ทำไม่ทัน เครียดไปหมด กลัวโอกาสที่เราจะได้เกียรตินิยมกับเค้าหลุดไปอีก
พอไปเจอญาติ ญาติก็ถามจะจบเมื่อไหร่ใกล้จบรึยัง มันแบบจุกอ่าค่ะเวลาโดนถามเหมือน เค้ารู้ว่าจะต้องจบปีนี้เค้าก็ชอบชวนคุยแต่เรื่องทีสิส
เครียดมาก กลัวไปหมด ท้อ แต่ถ้าดรอปก็กลัวพ่อแม่เสียใจ แล้วก็ต้องมาส่งเรียนอีกเทอมนึง กลัวเป็นภาระ
พ่อเราเค้าเป็นที่รู้จักในหมู่บ้าน เจอคนแถวบ้านก็ถามพอคนแถวบ้านเจอเราเค้าก็ถาม เรื่องทีสิสอีก ตอนนี้เครียดมาก กดดัน
หัวก็มาตัน คิดเเต่เรื่องทีสิส แต่ก็ติดงานทีสิสไม่ออก ไม่มีสมาธิทำงาน รู้ว่าความคิดพวกนี้เหมือนขุดหลุมฝังตัวเอง แต่หยุดขุดไม่ได้เลยค่ะ
เราเป็นพวกเครียดเเล้วต้องนอนถึงจะหาย แล้วพอนอนเวลาทำงานก็จะไม่มี ก็กลัวจะทำไมทัน ทีนี้นอนหลับก็ไม่สนิท ตั้งนาฬิกาปลุกกลัวไม่ตื่น แต่กลายเป็นว่าเครียดยังไม่ทันหลับนาฬิกาก็ปลุกซัแล้ว กลายเป็นว่าเลื่อนปลุกเรื่อยๆ เครียดตลอดเวลา มันเลยเหมือนไม่ได้นอนพักอย่างเต็มที่ เรากลัวมากกลัวจนแบบร้องไห้ ใครแตะนิดหน่อยไม่ได้เลย แล้วก็เหม่อลอยบ่อยมาก กลายเป็นว่าไม่ได้คิดงาน
คนรอบข้างก็ให้กำลังใจนะ แต่เหมือนยิ่งให้กำลังใจก็ยิ่งกดดัน พ่อแม่กก็บอกไม่เป็นไร เเต่เหมือนเราก็อดกดดันตัวเองไม่ได้ พอได้ยินเเค่คำว่าทีสิส ก็รู้สึก ท้อแล้วก็เครียดมาก แล้วก็กลัวมาก กลัวจุดจบมันจะเกิดขึ้น กลัวเลือกทางเดินผิด กลัวไปหมดเลย กลัวอนาคต กลัวปัจจุบัน เวลาเหมือนมันก็บีบเข้ามาเรื่อยๆ เหมือนจะมาผลักให้ตกเหว ดูเป็นคนขี้ขลาดเนอะ เราหนีปัญหามาเรื่อยๆ เเต่ก็ดันกลัวผลของการหนี
เคยคิดว่าจะลาออกละก็หนีออกจากบ้านไปที่ไกลๆที่ๆไม่มีใครหาเจอ หายตัวไปเลย แล้วก็นอนอยู่เฉยๆ แต่ก็กลัวเสียเวลา 4 ปีที่เรียนมา กลัวพ่อแม่เสียใจ แต่ที่กลัวที่สุดคือ กะอีเวลา1เดือนนิดๆที่เหลือในการทำทีสิส ที่อาจจะมาทำลายอนาคตที่อุส่าวาดฝันมา หายวับไปกับคำว่ากลัว
ตอนพิมอยู่นี่เหมือนก็คิดอะไรได้หลายๆเรื่องนะ แต่มันก็กลัวอ่าาาาาาาา
คิดไม่ตกเลยว่าจะดรอปดีไหม เครียด มากเลยมาหาทีระบาย ขอบคุณสำหรับ พื้นที่นะคะ