ไม่รู้จะเริ่มยังไงดี คืออะไรที่มันฝังใจคุณต่อให้นานแค่ไหนเวลาคุณก็ยังจำได้นะผมว่า ให้คิดว่าอ่านนิยายละกันนะครับ
คือย้อนไปปี 47 ผมมีโอกาสได้ประชุมในจังหวัดหนึ่งทางภาคใต้ ตอนนั้นยังเป็นนักศึกษา ปวช. มันก็จะประมาณว่าได้เจอเพื่อน ๆ ทั่วประเทศปีละครั้งในการประชุมนี้ (ระดับประเทศ) และจะหมุนเวียนกันจัดตามภาคต่าง ๆ
เรื่องมีอยู่ว่า
วันแรกของการประชุมก็รายงานตัวเลือกห้องพักเรียบร้อยแบ่งตามภาคต่าง ๆ ไอ้เราก็จับฉลากได้เพื่อนภาคกลาง กับภาคใต้ 1 ห้องพักกัน 4 คน ผมจำชื่อไม่ได้ละว่าชื่ออะไรบ้าง เอาเป็นว่าสาระสำคัญจะกล่าวต่อไป
ภาคบ่ายของวันแรกยังไม่ได้อาบน้ำ เพราะหลังจากจัดห้องพักเรียบร้อยแล้วก็ต้องลงมาประชุม
อิตอนลงมาภาคบ่ายเนี่ยแหละครับ
ผมดันไปสะดุดตากับผู้ชายคนนึงสูงโปร่งหน้าตาดี ขนเยอะ (ขนที่มือหนวดไรงี้) ด้วยความมารยาก็เลยรีบวิ่งไปหาเก้าอี้เพื่อให้ได้นั่งที่เดียวกับพี่เขา ที่ดีใจคือแน่ ๆ แล้วว่าต้องนั่งโซนเดียวกันเพราะสีของเสื้อสูทแบ่งให้ทราบว่าเค้าต้องเป็นคนแผนกเดียวกับเราแน่ ๆ
ด้วยความ R.A.T ของตัวเอง (เพิ่งมารู้ตอนนี้) ก็สามารถนั่งข้าง ๆ พี่เขาได้สำเร็จ
วันแรกผ่านไป
คุณเอ้ย ๆๆๆ สุดจะบรรยาย ไม่รู้ความคิดนี้มันผุดขึ้นมาได้ไง อิตอนบ่ายที่นั่งประชุมกันเนี่ยมารยาที่มีในตัวงัดออกมาทั้งหมด ถ้าสมัยนั้นมี Smart Phone ผมคงให้ลุง Google ช่วยหาวิธีอ่อยผู้แล้วหละ คุณเคยเป็นไหมครับนั่งข้าง ๆ ใครที่เราชอบ (อยากได้) ความโรคจิตจะปรากฎออกมาโดยตั้งใจ
ตา- หางตานี่พยายามสังเกตุพี่เขาตลอดนะครับ ขยับท่าไหน นั่งยังไง จมูกปากเป็นยังไง มันล้นนนนนนนนน มาก
หู- คือจะฟังทุกอย่างที่ออกมาจากตัวพี่เค้า กระทั่งลมหายใจ (คืออาจจะไม่ได้ยินแต่ก็คุณเอ้ยตั้งใจมากอ่า)
จมูก- สูดทุกกลิ่นที่คิดว่าเป็นกลิ่นตัวของเค้า
ลิ้น- (ยังไม่ถึงตรงนั้นนะ)
กาย-พยายามกระทบไหล่ให้ได้ ขานี่พยายามจริงจริ๊งที่จะให้แนบชิดกับขาเค้าที่สุด แกล้งหลับแล้วทำเป็นเหมือนจะซบ (แค่เหมือนจะก่อนนะ วันแรกต้องสงวนตัวนิสนึง)
ใจ- ร. (R.A.T 100%)
เลิกประชุมวันนั้นก็กลับขึ้นห้อง ตอนเดินกลับนี่พยายามมาก เดินตามจร้าให้ได้เข้าลิฟท์ตัวเดียวกัน มันเป็นช่วงวัดใจมากคุณเอ้ย
ถ้าเค้าออกลิฟท์ก่อนผมจะเดาได้ว่าอาจจะอยู่ชั้นนี้ (ถ้าไม่แวะไปไหน)
ถ้าเราออกก่อนยืนรอดูว่าลิฟท์จอดชั้นไหนบ้างแล้วค่อยหาต่อในเวลาที่เหมาะที่ควร (สงวนตัวนิส)
ปรากฎว่า ผมออกลิฟท์ก่อน ด้วยความรีบเลยไม่ได้ดูว่าจอดชั้นไหนบ้าง แต่แน่ ๆ เลยคือพี่เค้ายังอยู่ในลิฟท์ตอนที่ผมถึงชั้น 4
ความ ร. เจ้ากรรมมาอีกแล้วครับเป็นไหมครับคิดถึงจนไม่อยากทำอะไร แต่ต้องแสร้งเฮฮากับเพื่อนร่วมห้อง คือบรรยายยังไงดี มันคิดถึงอ่า ตามนี้ละกัน
จัดแจงอาบน้ำแต่งตัว เปิดทีวีดู รอเวลาอาหารค่ำ
ในช่วงอาหารค่ำช่วงนี้แหละครับคุณความฟินบังเกิด
จะเล่าไว้ใน Comment ถัดไป
คุณ Hack Rock ช่วงชีวิตที่ขาดหาย
คือย้อนไปปี 47 ผมมีโอกาสได้ประชุมในจังหวัดหนึ่งทางภาคใต้ ตอนนั้นยังเป็นนักศึกษา ปวช. มันก็จะประมาณว่าได้เจอเพื่อน ๆ ทั่วประเทศปีละครั้งในการประชุมนี้ (ระดับประเทศ) และจะหมุนเวียนกันจัดตามภาคต่าง ๆ
เรื่องมีอยู่ว่า
วันแรกของการประชุมก็รายงานตัวเลือกห้องพักเรียบร้อยแบ่งตามภาคต่าง ๆ ไอ้เราก็จับฉลากได้เพื่อนภาคกลาง กับภาคใต้ 1 ห้องพักกัน 4 คน ผมจำชื่อไม่ได้ละว่าชื่ออะไรบ้าง เอาเป็นว่าสาระสำคัญจะกล่าวต่อไป
ภาคบ่ายของวันแรกยังไม่ได้อาบน้ำ เพราะหลังจากจัดห้องพักเรียบร้อยแล้วก็ต้องลงมาประชุม
อิตอนลงมาภาคบ่ายเนี่ยแหละครับ
ผมดันไปสะดุดตากับผู้ชายคนนึงสูงโปร่งหน้าตาดี ขนเยอะ (ขนที่มือหนวดไรงี้) ด้วยความมารยาก็เลยรีบวิ่งไปหาเก้าอี้เพื่อให้ได้นั่งที่เดียวกับพี่เขา ที่ดีใจคือแน่ ๆ แล้วว่าต้องนั่งโซนเดียวกันเพราะสีของเสื้อสูทแบ่งให้ทราบว่าเค้าต้องเป็นคนแผนกเดียวกับเราแน่ ๆ
ด้วยความ R.A.T ของตัวเอง (เพิ่งมารู้ตอนนี้) ก็สามารถนั่งข้าง ๆ พี่เขาได้สำเร็จ
วันแรกผ่านไป
คุณเอ้ย ๆๆๆ สุดจะบรรยาย ไม่รู้ความคิดนี้มันผุดขึ้นมาได้ไง อิตอนบ่ายที่นั่งประชุมกันเนี่ยมารยาที่มีในตัวงัดออกมาทั้งหมด ถ้าสมัยนั้นมี Smart Phone ผมคงให้ลุง Google ช่วยหาวิธีอ่อยผู้แล้วหละ คุณเคยเป็นไหมครับนั่งข้าง ๆ ใครที่เราชอบ (อยากได้) ความโรคจิตจะปรากฎออกมาโดยตั้งใจ
ตา- หางตานี่พยายามสังเกตุพี่เขาตลอดนะครับ ขยับท่าไหน นั่งยังไง จมูกปากเป็นยังไง มันล้นนนนนนนนน มาก
หู- คือจะฟังทุกอย่างที่ออกมาจากตัวพี่เค้า กระทั่งลมหายใจ (คืออาจจะไม่ได้ยินแต่ก็คุณเอ้ยตั้งใจมากอ่า)
จมูก- สูดทุกกลิ่นที่คิดว่าเป็นกลิ่นตัวของเค้า
ลิ้น- (ยังไม่ถึงตรงนั้นนะ)
กาย-พยายามกระทบไหล่ให้ได้ ขานี่พยายามจริงจริ๊งที่จะให้แนบชิดกับขาเค้าที่สุด แกล้งหลับแล้วทำเป็นเหมือนจะซบ (แค่เหมือนจะก่อนนะ วันแรกต้องสงวนตัวนิสนึง)
ใจ- ร. (R.A.T 100%)
เลิกประชุมวันนั้นก็กลับขึ้นห้อง ตอนเดินกลับนี่พยายามมาก เดินตามจร้าให้ได้เข้าลิฟท์ตัวเดียวกัน มันเป็นช่วงวัดใจมากคุณเอ้ย
ถ้าเค้าออกลิฟท์ก่อนผมจะเดาได้ว่าอาจจะอยู่ชั้นนี้ (ถ้าไม่แวะไปไหน)
ถ้าเราออกก่อนยืนรอดูว่าลิฟท์จอดชั้นไหนบ้างแล้วค่อยหาต่อในเวลาที่เหมาะที่ควร (สงวนตัวนิส)
ปรากฎว่า ผมออกลิฟท์ก่อน ด้วยความรีบเลยไม่ได้ดูว่าจอดชั้นไหนบ้าง แต่แน่ ๆ เลยคือพี่เค้ายังอยู่ในลิฟท์ตอนที่ผมถึงชั้น 4
ความ ร. เจ้ากรรมมาอีกแล้วครับเป็นไหมครับคิดถึงจนไม่อยากทำอะไร แต่ต้องแสร้งเฮฮากับเพื่อนร่วมห้อง คือบรรยายยังไงดี มันคิดถึงอ่า ตามนี้ละกัน
จัดแจงอาบน้ำแต่งตัว เปิดทีวีดู รอเวลาอาหารค่ำ
ในช่วงอาหารค่ำช่วงนี้แหละครับคุณความฟินบังเกิด
จะเล่าไว้ใน Comment ถัดไป