อยากให้พ่อแม่ฟังเราบ้าง

ขอเล่านิดนึงก่อนนะคะ คือว่าครอบครัวเราเนี่ยอยู่กัน 5 คน พ่อแม่แล้วก็พี่เราอีก 2  คนเป็นพี่ผช.หมดเลยส่วนเราเป็นผญ.คนเล็ก(ปล.อายุเรากับพี่ค่อนข้างห่างกันเยอะ คนโตห่าง9ปี คนกลางห่าง5ปี) ฐานะทางบ้านปานกลางค่ะ แต่พอมีคนๆนึงเข้ามา(ขอไม่เอ่ยชื่อนะคะ เดี๋ยวปลิว55555 คนที่คุณก็รู้ว่าใคร)ฐานะทางบ้านก็เริ่มแย่ลงค่ะ พ่อไม่ค่อยมีงาน เมื่อปลายปี58 พี่คนโตเกิดอุบัติเหตุ ทำให้เป็นผู้ป่วยติดเตียงค่ะ ช่วงที่เกิดเหตุเนี่ยเราอยู่ประมาณป.6 พ่อแม่เนี่ยก็จะดูแลพี่เป็นพิเศษเพราะเขาทำอะไรเองไม่ค่อยได้ ส่วนคนกลางเนี่ยก็เตรียมเข้ามหาลัย พอเข้าได้ ก็โอเคไม่มีอะไร ด้วยความที่บ้านเราเองเนี่ยค่อนข้างที่จะหัวดีทั้งบ้าน คุณพ่อก็เป็นวิศวะ คุณแม่เป็นคุณครู พี่อีก2คนก็เรียนวิศวะ ส่วนตัวเราเองเนี่ยไม่ได้เก่งมากมาย พอถูๆไถๆไปได้ เนื่องจากพอเราเข้าม.1ก็เริ่มโต อยากไปนู้นนี่กับเพื่อนบ้าง แต่ต้องขอพ่อแม่ก่อนช่วงแรกๆเขาเห็นเรายังเด็กก็ปฏิเสธพอเราโดนแบบนี้บ่อย จิตเราก็เริ่มแบบ รู้ก่อนที่จะถามอ่ะ คืออย่างเช่นเพื่อนชวนไปนู้นนี่ก็จะแบบ ไม่ไป ไม่ว่างอะไรแบบนี้ แต่จริงๆก็ว่าง เพราะเราต้องเพื่อพี่เป็นไรขึ้นมาเราจะได้กลับไปช่วยได้ แต่ถามว่าพ่อแม่ให้ไปมั้ย ให้ค่ะแต่ว่าไปแบบถี่ๆไม่ได้ เราก็โอเคเข้าใจ ด้วยความที่ว่ามัธยมเราเข้าไปอยู่รร.ที่มีการแข่งขันสูงบวกกับทางบ้านเนี่ยสังคมก็ค่อนข้างแย่ กดดันบ้าง ผลการเรียนก็เลยไม่ได้ดีมาก แล้วยิ่งสังคมมัธยม ปัญหาเพียบเลย ไม่ว่าจะเป็นเรื่องเรียน การถูกเปรียบกับคนนู้นบ้างคนนี้บ้าง เรื่องเพื่อน ฯลฯ แต่ปัญหาพวกนี้เราไม่เคยเอากลับไปบอกที่บ้านเลย เพราะว่าเขาเครียดกับพี่ การงาน เศรฐกิจที่แย่ รายจ่ายมากกว่ารายรับ ช่วงนี้เราก็โดนถามว่าโตขึ้นอยากเป็นอะไร เราก็คิดๆ เราก็เริ่มรู้ว่าเราอยากเป็น พิธีกร เอนเตอร์เทนคนอะไรแบบนี้ เป็นนักร้อง นักดนตรี เพราะว่าเราชอบเวลาที่อยู่กับเพื่อน เวลาที่คุยกัน เราจะเป็นตัวสนุก ชอบร้องเพลงอะไรแบบนี้ (แต่เราไม่เคยบอกเรื่องพวกนี้ให้ครอบครัวฟัง เราเคยบอกไปแล้วแต่เขาก็ตอบมาว่า อาชีพพวกนี้มันขึ้นๆลงๆ ทางบ้านเลยไม่อยากให้ทำ)แต่.. เวลาที่เราอยู่กับเพื่อนต่างจากที่อยู่กับครอบครัวมาก เวลาเราอยู่กับเพื่อนก็จะเฮฮา สนุกสนาน แต่เวลาอยู่กับครอบครัวก็จะเงียบๆมีโลกส่วนตัว อยากอยู่คนเดียว เหมือนคนอารมณ์2ขั้วอ่ะ แต่เราไม่ได้เป็น(หรือว่าเป็น?!ยังไงซิ5555) เรื่องการเรียนเนี่ยก็ประคับประคองมาถึงม.3 แต่ผลการเรียนไม่ดี เลยไม่ได้แผนที่ตั้งไว้ เราเลยเอาแค่เรื่องการเรียนไปปรึกษาพี่แต่อายุเราค่อนข้างห่างกันเยอะความคิดก็คนละแบบเลยค่ะ พี่เราก็จะผู้ใหญ่ๆหน่อย แต่เราก็จะเด็กๆแบบอยากลองนู้นอยากลองนี่ไปเรื่อย หาอะไรสนุกๆทำ เลยคุย ปรึกษา กันยาก แต่ทางรร.ก็มีให้สอบเปลี่ยนแผน เราก็ไปสอบ ตอนนี้ก็รอผลอยู่แต่เขาก็กลัวเราทำไม่ได้ เราอ่ะอยากให้พ่อกับแม่ฟังเราบ้าง เพราะบ้านเราอารมณ์ร้อนทั้งบ้าน มันต้องฝ่ายนึงยอมถึงจะจบ ซึ่งมักจะเป็นเราเสมอ มันเลยทำให้ข้างคาใจ จะจบก็ไม่จบ เราควรทำไงดี ให้อย่างน้อยเขาฟังความคิดเห็นเราบ้าง ให้เขาสนับสนุนเรา ที่เขาไม่คิดว่าเถียง //ถ้ายาวเกินไปขอโทษด้วยเพราะตอนนี้มันกลืนไม่เข้าคายไม่ออก จะไปทางไหนก็ไม่ได้ เรื่องนี้ก็อยากให้ น้องๆพี่ๆที่ยังไม่มีความฝัน อยากให้ตามหาความฝันของตัวเอง และบอกผู้ปกครอง ให้แน่ๆและคิดว่าเราจะไม่เปลี่ยน และทำมันต่อไปให้ถึง อย่าให้ชีวิตมันเป็นแบบเราเลย มันเหนื่อยและทรมาน